Είδαμε την παράσταση «Η κίτρινη ταπετσαρία» της Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν, σε σκηνοθεσία Francesca Minutoli, στο θέατρο Αλκμήνη.
Η Κατερίνα Βαρδακαστάνη στην κριτική της παράστασης
Μια παράσταση για την «domestic liberty» κάθε γυναίκας.
Ένας θεατρικός μονόλογος που δίνει φωνή σε όλες τις γυναίκες που αναζητούν και διεκδικούν την ενδοοικογενειακή τους ελευθερία και όχι μόνο.
Το έργο
Το έργο «Η κίτρινη ταπετσαρία» της Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν, γραμμένο το 1892, θεωρείται ένα λογοτεχνικό μανιφέστο. Αν και πρόκειται για ένα μικρό διήγημα, η επίδρασή του ήταν τεράστια. Η συγγραφέας ρίχνει φως σε θέματα γυναικείας χειραφέτησης, που για τους σύγχρονούς της, δεν ήταν καν υπό συζήτηση. Πρωτοπόρα του φεμινιστικού κινήματος η Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν, καταθέτει σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από το έργο της, όλα όσα απασχολούσαν την ίδια. Καθόλου τυχαίο ότι το διήγημα γράφτηκε μετά από την δική της περίοδο επιλόχειας κατάθλιψης και καθόλου τυχαίο ό,τι όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται στην ιστορία της «Κίτρινης ταπετσαρίας» ανταποκρίνονται στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων του οικείου περιβάλλοντός της. Σχεδόν αυτοβιογραφικά, η φωνή της Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν ενώνεται με τις φωνές όλων των γυναικών και αυτή η μικρή ιστορία, γίνεται «μανιφέστο».
Ο θεατρικός μονόλογος «Η κίτρινη ταπετσαρία» αφορά μια γυναίκα, η οποία βρίσκεται απομονωμένη, για θεραπευτικούς λόγους, σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού συζύγου της, μέσα σ΄ ένα δωμάτιο. Ο εύθραστος και ευαίσθητος ψυχισμός της, μαζί με την αδυναμία της να εναντιωθεί στην επιβολή της «θεραπείας» της, την οδηγούν στην απώλεια, όχι μόνο της ισορροπίας της, αλλά και του εγώ της. Παρακολουθούμε μέσα από την αφήγησή της, σε πρώτο πρόσωπο, την κάθε της μέρα. Σαν να διαβάζουμε το ημερολόγιό της, την ακολουθούμε σ΄ αυτήν την διαδρομή προς την τρέλα και ανακαλύπτουμε μαζί της, την ανάγκη κάθε γυναίκας για ενδοοικογενειακή ελευθερία και δικαιοσύνη. Η «κίτρινη τραπεζαρία», που ντύνει τους τοίχους , μέχρι το τραγικό φινάλε του έργου, «ρουφάει» την ηρωίδα και αποτελεί την μόνη διέξοδο, προς την ελευθερία της, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, θάνατος.
Η παράσταση
Ο θεατρικός μονόλογος «Η κίτρινη ταπετσαρία» της Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν, σε διασκευή Κατερίνας Λουκίδου και σκηνοθεσία Francesca Minutoli, (με βοηθό σκηνοθέτη την Ανθή Ευσταθοπούλου), μεταφέρει την ηρωίδα στο σήμερα. Ως κείμενο γραμμένο πολλά χρόνια πριν, οι συντελεστές της παράστασης, επιλέγουν πολύ σωστά να το παρουσιάσουν σαν να γράφτηκε για τις γυναίκες του σήμερα. Το ερώτημα είναι γιατί, ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια, όπου το φεμινιστικό κίνημα και η θέση της γυναίκας έχουν σαφέστατα αλλάξει, γιατί μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα. Η απάντηση είναι απλή και λυπηρή, καθώς οι γυναίκες ακόμα αγωνίζονται για τα βασικά δικαιώματά τους. Η διασκευή του διηγήματος σε ταύτιση με την σκηνοθεσία, αναδεικνύουν την πολιτική ταυτότητα του κειμένου και την δυναμική που αναπτύσσει. Η φαλλοκρατική κοινωνία της ηρωίδας μας, θα μπορούσε να είναι η σημερινή κοινωνία. Τα σκηνικά-κοστούμια του Βαγγέλη Αγναντόπουλου εκτός από την επίκαιρη και φρέσκια ματιά στο έργο, μας δίνουν και ένα ακόμα στοιχείο. Τον τρόμο, το μεταφυσικό, το «άλλο». Μέσα στην παράσταση ανακαλύπτουμε πολλούς συμβολισμούς, που δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Όλα τα θέματα που αφορούν τη σύγχρονη γυναίκα, αναδεικνύονται από την σκηνοθεσία, όπως πρώτη η συγγραφέας Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν, τα έβαλε στο «τραπέζι». Η μουσική του Γιώργου Βαρσαμάκη δίνει στον θεατή τις εντάσεις της ηρωίδας αλλά και τις «γαλήνες» της. Τίποτα όμως δεν θα είχε καταφέρνει να «κατέβει» στους θεατές, αν η ερμηνεύτρια δεν «είναι» μια σύγχρονη γυναίκα. Η Μαρία Μαλταμπέ κατάφερε με την ερμηνεία της να «είναι». Ο θεατρικός μονόλογος είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο είδος θεάτρου. Η Μαρία Μαλταμπέ μας οδήγησε με απλότητα, με ειλικρίνεια στην διαδρομή που έκανε με την ηρωίδα της. Είδαμε μια γυναίκα αληθινή. Χωρίς στόμφο, χωρίς δήθεν. Είδαμε τη γυναίκα, που υπακούει τον σύζυγό της, που αφηγείται πανέμορφες ιστορίες, που γελά, που χαίρεται, που ζει. Είδαμε όμως και τις άλλες πτυχές. Τη γυναίκα που αρχίζει και χάνει μέσα σ΄ αυτήν την διαδρομή τον εαυτόν της, που κανείς παρόλα δεν μπορεί να φιμώσει. Οι εναλλαγές των καταστάσεων μαζί με τις καθαρές γραμμές της ηρωίδας, κάνουν αυτόν τον μονόλογο, μια αληθινή δυνατή ιστορία για κάθε γυναίκα, που δεν εναντιώνεται στα πρέπει, και ταυτόχρονα δεν μπορεί να σωπάσει. Η Μαρία Μαλταμπέ μάς κέρδισε με την αλήθεια της και αυτό είναι και η μαγεία του θεάτρου. Η αλήθεια της σκηνής, να μας οδηγεί στην ανάγκη να επαναπροσδιορίζουμε την αλήθεια της ζωής μας, σε όποιο φύλο κι αν ανήκουμε και όσες μάχες κι αν έχουμε να δώσουμε, για να έχουν όλοι ένα χαρακτηρισμό κι αυτός είναι «άνθρωπος».
Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ
Διαβάστε επίσης
Πάμε σινεμά: Οι πέντε κινηματογραφικές πρεμιέρες αυτής της εβδομάδας
Σχετικά Άρθρα
Google News