«Άνοιξε την ντουλάπα της και διάλεξε το πιο όμορφό της φόρεμα. Το άπλωσε πάνω στο κρεβάτι και χάιδεψε το φίνο ύφασμά του. Χτένισε τα μαλλιά της, έβαψε με κόκκινο κραγιόν τα χείλη της κι έπειτα άφησε το μετάξι να τυλίξει το σώμα της.
Έστρεψε το είδωλό της στον καθρέφτη και θαύμασε την εικόνα της. Φόρεσε τα ψηλά τακούνια της και προχώρησε προς τη μεριά του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Τα φωτάκια του γέμισαν με λάμψη τον χώρο και το χαμόγελο στόλισε το πρόσωπό της.
Όλα ήταν έτοιμα…
Μόνο που δεν άνοιξε την πόρτα για να υποδεχτεί τους καλεσμένους της. Άνοιξε την οθόνη του τηλεφώνου της κι εκεί μπροστά από το δέντρο, έχοντας απέναντί της μια άψυχη οθόνη, τράβηξε μια φωτογραφία που έκλεινε μέσα της όλη τη μαγεία των Χριστουγέννων, να κάνει παρέα με τη μοναξιά. Παρέα με ένα στιγμιαίο χαμόγελο που πασχίζει να χωρέσει στα κλάσματα δευτερολέπτου αυτού του κλικ…
Με πρόσωπο συνήθως σκυθρωπό, σκυμμένο πάνω από τη φωτεινή οθόνη, η φωτογραφία επιτέλους παίρνει τον δρόμο της συνοδευόμενη από τα γιορτινά χάσταγκ χαράς που μοιάζουν και εκείνα μοναχικά. Σε λίγο ταξιδεύει μπροστά από πολλά ζευγάρια μάτια που και εκείνα παλεύουν με τις δικές τους μοναξιές. Μα άραγε κατάφερε κανείς να διακρίνει τη μελαγχολία που τριγύριζε στα δικά της;»
«Η νύχτα δεν είχε δώσει ακόμα τη σκυτάλη στην ημέρα. Μια μοναχική φιγούρα περπατούσε στους φωτισμένους δρόμους έχοντας για συντροφιά την απουσία της ζωής τριγύρω της. Το είχε συνηθίσει άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά. Βρήκε ένα όμορφο σημείο, όπου ο στολισμός της άδειας πλατείας έμοιαζε φαντασμαγορικός μέσα στην ερημιά του και πάτησε την οθόνη. Ήταν τόση η ησυχία που ακούστηκε εκκωφαντικό το κλικ…Το κλικ της μοναξιάς.»
Πόσα κλικ μοναξιάς να τραβήχτηκαν άραγε σε αυτά τα διαφορετικά Χριστούγεννα που βίωσε φέτος όλος ο κόσμος; Πόσοι άνθρωποι φόρεσαν μια γιορτινή διάθεση για να ξορκίσουν τη μελαγχολία που μας έχει σκεπάσει; Και πόσοι άνθρωποι εδώ και χρόνια βιώνουν αυτά που στοίχειωσαν τις δικές μας γιορτινές μέρες; Την απουσία, το κενό, τη μοναξιά;
Πόση τέτοια, βαριά μοναξιά άραγε θα συνεχίσει να συντροφεύει αναρίθμητες ψυχές στον κόσμο όλο, ακόμη και όταν η πανδημία θα περάσει;
Αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο για να φωτίσουν με το δικό τους τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις μας. Αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν να γίνουμε εμείς ο φακός που θα αποτυπώσει ένα και μοναδικό κλικ. Αυτό της καρδούλας πάνω στην οθόνη που θα επιβραβεύσει την ψευδαίσθηση της χαράς τους, αλλά θα είναι και μάρτυρας της ύπαρξής τους.
Καλή χρονιά με υγεία σε όλους!
Διαβάστε επίσης
Γιώργος Χρανιώτης: “Βαριέμαι το Survivor, δεν θέλω να το ξαναζήσω”
Σχετικά Άρθρα
Google News