Η Caitlin Hacker γράφει ένα γράμμα γεμάτο συναισθήματα στα πεθερικά με τα οποία δε θα μπορέσει να ζήσει ποτέ μαζί…
Αγαπητοί Celene & Hugh,
Αυτές οι λέξεις υπήρχαν στην άκρη του μυαλού μου μήνες τώρα, οπότε ζητώ συγγνώμη που μου πήρε τόσο καιρό να καταφέρω να τις εκφράσω. Ξέρω ότι δεν θα καταφέρετε ποτέ να διαβάσετε αυτό το γράμμα, αλλά είμαι σίγουρη βαθιά μες την καρδιά μου πως μπορείτε να με ακούσετε. Μιας και είμαι συγγραφέας μου ήταν πάντα ευκολότερο να εκφράζω τα συναισθήματά μου στο χαρτί, οπότε ανεχτείτε με για λίγα λεπτά μονάχα, καθώς σας μιλώ για το γιό σας, τον – σε πολύ λίγο καιρό – σύζυγό μου.
Βλέπετε ο τελευταίος χρόνος στη ζωή μας ήταν μια μείξη των πιο χαρούμενων, αλλά και θλιβερών στιγμών. Αρραβωνιαστήκαμε τον Αύγουστο και εσύ Celene έφυγες τον Οκτώβριο. Hugh, είναι τόσο δύσκολο να πιστέψει κανείς πως λείπεις 13 χρόνια, αλλά οι ιστορίες που ακούω από τα 10 παιδιά σου (σοβαρά τώρα, 10;!) με κάνουν να νιώθω πως σε ξέρω και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα είμαι πάνα ευγνώμων. Αλλά Celene εσύ υπήρχες στη ζωή μου για πέντε υπέροχα χρόνια. Αυτό το χρονικό διάστημα – αυτές τις νύχτες που βλέπαμε ταινίες τρόμου, τα απογεύματα με το τσάι, τα κυριακάτικα δείπνα – έγινες δεύτερη μητέρα μου. Ενώ πολλοί από αυτούς που γνωρίζω παραπονιούνται διαρκώς για τους γονείς του άλλου τους μισού, εγώ νιώθω τόσο ευγνώμων που γνώρισα έστω τη μια και την αγάπησα τόσο πολύ. Και συνεχίζω να την αγαπώ…
Αντιλάμβάνομαι πως γνωρίζετε το γιο σας πολύ καλά (παιδί σας είναι, άλλωστε) και ότι συνεχίζετε να τον προσέχετε από εκεί ψηλά. Ήσασταν δίπλα του σε κάθε γρατζουνιά, σε κάθε δύσκολη εργασία, σε κάθε βραδιά ταινίας. Ήσασταν εκεί την ημέρα της αποφοίτησής του, τον ντύσατε με τα πιο παράξενα ρούχα για τις επίσημες φωτογραφίες και από όσα ακούω…τον αφήνατε να βωμολοχεί, όπως κάνει ακόμα και σήμερα (κάτι που αγαπώ, για να είμαι ειλικρινής). Αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι το μέλλον – την ημέρα του γάμου μας, το πρώτο μας παιδί, τα δώρα των γενεθλίων που δεν ξέρουμε πως να τα διαλέξουμε – το κενό που νιώθω στην καρδιά μου μεγαλώνει. Το παρελθόν του είναι τυλιγμένο από εσάς, φτιαγμένο με εσάς και μου ραγίζει την καρδιά να ξέρω ότι θα χτίσουμε ένα μέλλον χωρίς εσάς…
Όταν παντρεύεσαι κληρονομείς και την οικογένεια του συντρόφου σου είτε σου αρέσει είτε όχι. Και φαίνεται να είναι της μόδας να παραπονιέσαι για τα πεθερικά σου (η μητέρα του ανακατεύεται διαρκώς, είναι και οι δυο τους πολύ αδιάκριτοι κ.ά), αλλά να έχω εσάς ως δεύτερους γονείς θα έφερνε μόνο χαρά και ευχαρίστηση στη ζωή μου. Και πώς είμαι τόσο σίγουρη για αυτό;
Εξ αιτίας του γιού σας
Μεγαλώσατε έναν τόσο άξιο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που σε φώναζε “γλυκιά μου” και “αγάπη” κάθε φορά που έπαιρνες τηλέφωνο Celene. Έναν άνθρωπο που ξέρει να σέβεται τις γυναίκες, χάρη σε σένα Hugh. Έναν άνθρωπο που κάνεις τις ζωές μας υπέροχες επειδή είχε για παράδειγμα εσάς τους δυο. Τους γονείς του που συνήθιζαν να κοιμούνται κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου…
Και το μόνο που εύχομαι είναι να ήσασταν εδώ ώστε να μπορούσα να σας πω κι άλλα γι αυτόν τον άνθρωπο, να χορέχψω μαζί σας την ημέρα του γάμου μας, να ζητήσω τη συμβουλή σας όταν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε την οικογένειά μας (πραγματικά, 10 παιδιά; Πώς το καταφέρατε αυτό;!!!), το γεγονός όμως ότι δεν θα μπορώ με “χτυπά” καθημερινά…
Είστε η Μαμά και ο Μπαμπάς νο 2 για μένα και θέλω να ξέρετε ότι υπόσχομαι να μη σας αφήσω να φύγετε ποτέ από κοντά μας, ακόμα κι αν δεν είστε εδώ… Επειδή όσο συγκλονισμένοι κι αν είμαστε από την απουσία σας, εγώ μπορώ ακόμα να νιώσω την παρουσία σας γύρω μας κάτι για το οποίο δεν πρόκειται να παραπονεθώ ποτέ…
Με αγάπη,
Η νύφη σας…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο popsugar.com
Ένα γράμμα σε όσους δεν έχουν μαμά: Πώς γιορτάζω εγώ την Ημέρα της Μητέρας…
Νίκη Κάρτσωνα: «Μην με ξαναρωτήσεις γιατί δεν κάνω παιδί…
Σχετικά Άρθρα
Google News