Η χαρακτηριστική εικόνα που είχε από τους γονείς της ως παιδί, όπως λέει, είναι οι ατελείωτοι καβγάδες τους και εκείνη σε μια άκρη ανήμπορη να τους παρακολουθεί να τσακώνονται σα να είναι δυο ξένοι, δυο άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Στα 30 της χρόνια έμαθε το μεγάλο τους μυστικό που της έλυσε μια απορία που κουβαλούσε, όμως, συγχρόνως της γκρέμισε τον κόσμο.
«Είχα υπέροχα παιδικά χρόνια, ξέγνοιαστα, με πολύ παιχνίδι. Η εικόνα αυτή της ανεμελιάς είναι και η μόνη που με τόση νοσταλγία θυμάμαι. Γιατί έχω και μια άλλη εικόνα, εκείνη των γονιών μου να τσακώνονται.
Οι καβγάδες τους συχνοί και πολλές φορές για ασήμαντη αφορμή. Η εικόνα να τσακώνονται είναι αυτή που τους έχω ταυτίσει κι εγώ κάπου πιο πέρα σε μία γωνία ανήμπορη να παρέμβω να τους τα βρω, να μένω να τους παρακολουθώ.
Διαβάστε επίσης: «Δεν έχω φύγει ποτέ από το σπίτι μου και δεν είχα ποτέ μου σχέση- Ζω 70 χρόνια με τη μητέρα μου»
«Η ελληνική κοινωνία δεν χαρίζει κάστανα στη μόνη γυναίκα, πόσο μάλλον αν είναι επώνυμη»
Για πολύ καιρό ως παιδί που ήμουν, πίστευα πως έτσι είναι τα ζευγάρια… τσακώνονται. Όχι χέρι ποτέ δεν είχε απλώσει ο ένας στον άλλον, αλλά θυμάμαι τα λόγια τους να πονάνε το ίδιο. Δεν είχα ρωτήσει τις φίλες μου αν και οι δικοί τους γονείς τσακώνονταν με την ίδια συχνότητα.
Αλλά θυμάμαι καλά να απορώ πώς γίνεται δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν να τσακώνονται σα να μην αγαπήθηκαν ποτέ. Σα να μην ένιωσαν ποτέ τους αγάπη ή σα να μην ήθελαν να παντρευτούν!
Μεγάλωσα κι έφυγα από το σπίτι για σπουδές. Οι καβγάδες τους καλά κρατούσαν και όχι μόνο αυτό, αλλά ως μοναχοπαίδι που ήμουν, με έπαιρναν τηλέφωνο για να τους κάνω τον διαιτητή από μακριά. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, οι γονείς μου φρόντισαν να μου δώσουν και αυτό το ρόλο, του διαιτητή: να κρίνω ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι και στον άδικο να βγάζω κόκκινη κάρτα.
Πόσο κουραστικό ψυχικά ήταν όλο αυτό. Και πόσο εγωιστικό από μέρους τους να μη βλέπουν, να μην καταλαβαίνουν τι βάρος μου είχαν δώσει να κουβαλάω. Ποτέ δε με ρώτησαν αν με ενοχλούσαν οι καβγάδες τους. Ήταν τόσο εγωιστές που ούτε οι φωνές μου να σταματήσουν, ούτε τα κλάματά μου δεν τους άγγιζαν.
Και τώρα που είχα φύγει από το σπίτι, συνέχιζαν να με φορτώνουν με τα δικά τους και αν πλέον δυσφορούσα, τους έπιανε το παράπονο και με γέμιζαν ενοχές. Ενοχές…. Πόσες έχω η αλήθεια.
Όπως είχα και πολλές απορίες: «Γιατί παντρεύτηκαν αφού δεν ταίριαζαν;», «Γιατί βιάστηκαν να κάνουν παιδί, πριν δούνε πώς είναι ως παντρεμένοι;», «Γιατί δεν χωρίζουν αφού δεν ταιριάζουνε;». Γιατί αν εγώ είμαι ο λόγος για το τελευταίο, με το χέρι στην καρδιά – και όπως και αν ακούγεται αυτό – θα προτιμούσα να χωρίσουν. Θα προτιμούσα να ήμουν ένα παιδί χωρισμένων γονιών, παρά το παιδί ενός παντρεμένου ζευγαριού που δεν αντέχει ο ένας τον άλλον.
Μου έδωσαν και οι δύο πολλή αγάπη. Δεν έδωσαν, όμως, ποτέ αγάπη ο ένας στον άλλον. Και σε ένα παιδί δεν αρκεί μόνο να αγαπιέται από τους γονείς του. Θέλει να αγαπιούνται και οι γονείς του μεταξύ τους. Εγώ τουλάχιστον, αυτό ήθελα πάντα.
Οι γονείς μου ερωτεύτηκαν τρελά. Ένιωσαν το πάθος, τον πόθο, τον έρωτα, αλλά μέχρι εκεί. Χώρισαν προτού έρθει η αγάπη. Αυτό είναι και το μεγάλο τους μυστικό που το έμαθα στα 30 μου και είδα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται. Όχι ότι ήταν και ένας κόσμος χτισμένος σε γερά θεμέλια. Όμως, ακόμα κι έτσι, γκρεμίστηκε.
Οι γονείς μου χώρισαν γιατί δεν ταίριαζαν. Γιατί η σχέση τους είχε πάθος, αλλά είχε και τοξικότητα. Λίγο μετά τον χωρισμό τους, όμως, η μητέρα μου ανακάλυψε πως ήταν έγκυος. Αποφάσισαν, λοιπόν, να με κρατήσουν και να δώσουν μια ευκαιρία στη σχέση τους.
Έτσι, άλλωστε είδαν και την εγκυμοσύνη: ως ένα σημάδι πως η μοίρα τους ήθελε μαζί. Έτσι, παντρεύτηκαν. Αλλά αυτό το σημάδι το ξέχασαν στην πορεία και η τοξικότητα στη σχέση τους επανήλθε.
Γιατί γκρεμίστηκε ο κόσμος μου με την αποκάλυψη του «μυστικού» τους; Επειδή ένιωσα άσχημα, ένιωσα τύψεις κι ενοχές. Πως εγώ έφταιγα που ένωσα δύο ανθρώπους ενώ κανονικά θα έπρεπε να ήταν χωρισμένοι, όπως είχαν αποφασίσει. Είδα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται, επειδή ο ερχομός μου δεν ήρθε για να συμπληρώσει την ευτυχία τους, αλλά τους ένωσε αναγκαστικά.
Οι ίδιοι μου λένε πως σκέφτομαι χαζομάρες πως δεν είναι έτσι τα πράγματα και τα μεγεθύνω. Όμως, ακόμα και τώρα παρά τα όσα μου λένε, δεν με έχουν πείσει για το αντίθετο».
Σχετικά Άρθρα
Google News