Γιώργος Λεμπέσης: «Ελπίζω να είναι το τέλος του κόσμου όπως τον… ξέρουμε»

Ένα συγκλονιστικά επίκαιρο κείμενο γράφει για το Infowoman o δημιουργός φαντασίας και θεατρικός συγγραφέας, Γιώργος Λεμπέσης με αφορμή την πανδημία του κοροναϊού.

Ένα κείμενο που εξηγεί το πώς είναι δομημένος ο κόσμος μας, αλλά και το πώς συνδέονται μεταξύ τους οι άνθρωποι. Διαβάστε το. Θα αλλάξει σίγουρα τον τρόπο που βλέπετε και ερμηνεύετε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας…

«Δε χωράει αμφιβολία, όπως και να το ερμηνεύει κανείς, ό,τι και να θεωρεί πως κρύβεται πίσω από αυτή την πανδημία, πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη έως τώρα δοκιμασία, που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Όπως δε χωράει αμφιβολία, πως όλο αυτό που ζούμε, ταυτόχρονα και παράλληλα, πρέπει να μας κάνει να δούμε πιο καθαρά και πιο ώριμα το αύριο.

Προσωπικά δε νομίζω πως τίθεται το ερώτημα αν θα τα καταφέρουμε, αν θα περάσουμε απέναντι. Κάθε δοκιμασία νομοτελειακά φέρει λύση κι αυτή στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί να είναι άλλη από την επιβίωση. Με απώλειες, με θυσίες, με πλήρη αναδιοργάνωση των συνηθειών μας, αλλά σίγουρα θα πάμε παρακάτω.

Το ερώτημα και το μεγάλο ζητούμενο, αφορά στο πώς θα είμαστε σαν ανθρωπότητα στο τέλος αυτής της διαδρομής. Στο πώς θα μας βρει η επόμενη μέρα, όταν θα βγούμε ξανά από τα σπίτια μας, για να ξανά χτίσουμε τις ημέρες.

Η φύση έχει προσπαθήσει πολλές φορές να μας κάνει να καταλάβουμε τονν ρόλο μας, τη θέση μας, τη σύνδεση μεταξύ μας. Μας έχει προειδοποιήσει πολλές φορές, μήπως καταφέρουμε και δούμε την απλότητα, αλλά και τη σημαντικότητα μας πάνω στη γη.

Εμείς, όμως, κάθε φορά γυρίζουμε την πλάτη, σαν να μη μας αφορά τίποτα απ’ όλα αυτά, γιατί θεωρούμε ότι θα επιζήσουμε, παρά τις φωτιές, παρά τη μόλυνση, παρά τις μαζικές καταστροφές, επειδή απλά φουσκώνουμε την κοιλιά και την περηφάνια μας.

Όμως αυτήν τη φορά, σαν να τα κατάφερε για τα καλά να μας τρομάξει, να μας δείξει πόσο ευάλωτοι είμαστε, πόσο μικροί κι ανήμποροι απέναντί της. Πόσο μικροί όταν ζούμε ατομικά, χτίζοντας και βλέποντας μόνο τον χρυσαφένιο μας ανήφορο, μα πόσο μεγάλοι και δυνατοί, άξιοι να ζούμε σ αυτό τον κόσμο, όταν συνειδητοποιούμε πόσο ίδιοι είμαστε και πόσο συλλογικά οφείλουμε να χτίζουμε το παρόν και το μέλλον.

Ελπίζω μέσα από αυτή την πραγματικότητα, να αντιληφθούμε τη δύναμη μας, όταν λειτουργούμε όπως μας έπλασε ο Θεός κι όχι όπως γίναμε από μόνοι μας.

Γιατί αν δε συνειδητοποιήσουμε ούτε αυτή τη φορά πως πρέπει να λειτουργεί ο άνθρωπος, τι σημαίνει κοινός νους και πόσο συνδεδεμένοι είμαστε πάρα τις αποστάσεις, φοβάμαι πως δε θα το καταλάβουμε ποτέ.

Όλοι το γνωρίζουμε θεωρητικά, κάποιες θρησκείες το πρεσβεύουν κι ακόμα περισσότερες φιλοσοφίες το φωνάζουν μέσα στους αιώνες, αλλά αυτή τη φορά, η γενιά μας έχει την ευκαιρία να το διαπιστώσει ζωντανά, ως κομμάτι αυτής της ιστορίας, ως βίωμα πέρα από κάθε ατομικό προγραμματισμό.

Έχει την ευκαιρία να «δει», αυτό που όπως φαίνεται δεν «είδαν» οι προηγούμενες γενιές, κι ας πέρασαν από πάνω τους πόλεμοι, καταστροφές και φονικές πανδημίες.

Είδαμε μια μικρή κοινότητα να μολύνεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και λίγους μήνες μετά όλη η ανθρωπότητα, διαδοχικά σαν κύμα να ενώνεται με αυτή τη μόλυνση, να μοιράζεται υποταγμένη την ίδια μοίρα. Αποκαλύφθηκε, με την ταχύτητα της μετάδοσης, η αλήθεια πως δεν είμαστε άτρωτοι, αθάνατοι, ανίκητοι.

Μέσα σε λίγους μήνες, συνειδητοποιήσαμε πως η ανατολή συνδέεται με τη δύση, μέσα από σώματα και ψυχές.

Γίναμε ο δρόμος για να περάσει ένας ιός, όπως γινόμαστε ο δρόμος για να περάσει η φωτιά , ο πόλεμος, η μαζική καταστροφή.

Ύστερα καταλήξαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Στ’ αλήθεια μακριά ο ένας απ’ τον άλλον, στ’ αλήθεια απομονωμένοι.

Κι όμως μόνο τώρα είδαμε, καλύτερα ο ένας τον άλλον. Είδαμε ξεκάθαρα την αλυσίδα που μας ενώνει.

Νοιαστήκαμε για ανθρώπους που δεν έχουμε δει ποτέ, κάναμε την άγνωστη γιαγιά οικογένειά μας και τον γείτονα που ποτέ δε γνωρίζαμε, τον κάναμε παλμό στο μεγάλο μας τραγούδι.

Ξαφνικά χειροκροτήσαμε τους ήρωες, προσέξαμε τους εαυτούς μας για να προφυλάξουμε αγνώστους. Κλείσαμε τα σύνορά μας κι ανοίξαμε διάπλατα τις καρδιές μας.

Μέσα απ’ τους τέσσερις τοίχους είδαμε όσα δεν είχαμε δει τόσο καιρό, κι ας νομίζαμε πως αγναντεύαμε μόνοι, τους μεγάλους ορίζοντες.

Καταλάβαμε πως εξαρτάται ο ένας απ’ τον άλλον , πως μπορεί να επηρεάσει ο ένας τον άλλον είτε θετικά είτε αρνητικά. Παρακολουθούμε την οικονομία να καταρρέει, τις πόλεις να κλειδώνουν, τους ανθρώπους να πεθαίνουν σαν μέρος αυτής της θυσίας. Μιας θυσίας που δυστυχώς -σε κάθε περίπτωση- είναι απαραίτητη για να φτάσουμε στην αλήθεια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να φεύγουν οι άνθρωποι για να κερδηθεί το αυτονόητο.

Και ναι, μια πανδημία είναι κάτι που δε μπορούμε να προβλέψουμε, όμως αν λειτουργούμε σαν κοινός νους με τη δύναμη της ίδιας μας της φύσης, είμαστε ικανοί να νικάμε το κακό κι αυτό ισχύει για κάθε μάχη.

Ωστόσο, αφού η συγκεκριμένη κρίση φέρνει μπροστά στα μάτια μας την αλήθεια, η ερώτηση μου είναι απλή.

Όντως είδαμε; Όντως καταλάβαμε πόσα κοινά έχουμε εμείς οι άνθρωποι; Πόσο συνδεδεμένοι είμαστε; Πόσο εξαρτημένοι ο ένας απ’ τον άλλον; Ροές ενέργειας και ιδεών είμαστε, το αντιλαμβανόμαστε; Ανοιχτοί δρόμοι τα σώματά μας κι αν θα περάσει από μέσα τους το καλό ή το κακό, είναι μόνο στο χέρι μας.

Αυτό είναι το χρέος μας σ’ αυτή τη ζωή. Να γίνουμε δίοδος για να περάσει το καλό, να κυκλώσουμε τη γη με ξεφαντώματα και μέλλον.

Αυτή τη φορά απ’ αυτό το αόρατο μονοπάτι που μας ενώνει έφτασε στις πόρτες μας σκοτάδι, αυτό είναι σίγουρο, μα δε θα μπορούσε ποτέ να φανερωθεί μπροστά μας αυτή η αλήθεια, αν δεν τρομάζαμε, αν δεν χάνονταν δίπλα μας ζωές, αν ο φόβος δε γινόταν φως να μας ξυπνήσει.

Οι προηγούμενες γενιές έχασαν εκατομμύρια ανθρώπους σε αντίστοιχες πανδημίες όμως τότε, δεν είχαν τον τρόπο να δουν ζωντανά το πόσο στενά συνδεδεμένοι ήταν μεταξύ τους. Δεν μπορούσε να δει ο Ισπανός τον Έλληνα, δεν έφτανε η ματιά του να δει τον Ιταλό. Πόσο μάλλον να αντιληφθεί ότι στην άλλη άκρη της γης, μια άλλη κοινότητα ανθρώπων ζούσε ακριβώς το ίδιο με εκείνον. Κι ακόμα περισσότερο πως όλοι και όλα συνδέονταν μ’ έναν δρόμο στρωμένο από κίτρινες, κόκκινες, σκουρόχρωμες και λευκές ζωές.

Τώρα, ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο συνδέσεις, σε έναν κόσμο που μας επιτρέπει να γνωρίζουμε γραφικά και με εικόνες αυτή την ένωση, αυτόν τον κοινό νου που χιλιάδες χρόνια προσπαθούν να μας εξηγήσουν φιλόσοφοι και φωτισμένοι.

Αυτή λοιπόν είναι η ευκαιρία μας να δούμε κατά πρόσωπο την αλήθεια, και να καταλάβουμε μέσα από αυτή τη δοκιμασία πως όντως είμαστε ένα. Πως όντως μπορούμε να συντονιστούμε αφήνοντας μόνο το καλό να μεταδοθεί από σώμα σε σώμα.

Ποτέ δε θα γίνουμε ίδιοι και σίγουρα δε θα συμφωνούμε σε όλα. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε για αρχή , είναι να καταλάβουμε όσο πιο σύντομα γίνεται, πως είμαστε πολύ πιο κοντά από όσο νομίζαμε, πως είμαστε πιο άμεσα εξαρτώμενοι μεταξύ μας, πως δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τη φύση και πως έχουμε στ’ αλήθεια από τη γέννα μας, το καλό, την ευλογία της προσπάθειας και τον μέσα μας Θεό.

Ας δούμε λοιπόν τον κοινό νου, τον συνδεδεμένο μεταξύ μας δρόμο, γιατί ίσως τώρα να είναι η τελευταία μας ευκαιρία να σταματήσουμε αυτόν τον κόσμο που καταστρέφεται και να ξεκινήσουμε μαζί, αυτόν τον κόσμο που μαθαίνει, αγαπάει και σώζεται.

Γιώργος Δ. Λεμπέσης (Lebee)

Ο Γ.Δ. Λεμπέσης , είναι δημιουργός φαντασίας και θεατρικός συγγραφέας . www.lebee.gr

Instagram: george_lebesis

Σχετικά Άρθρα
Αλέκα Ζωγράφου: Η συγγραφέας επανέρχεται με το νέο βιβλίο "Μαυροδάφνη"
Αλέκα Ζωγράφου: Η συγγραφέας επανέρχεται με το νέο βιβλίο “Μαυροδάφνη”
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
%cf%83%cf%80%cf%8d%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%b3%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%ad%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%850
Σπύρος Πετρουλάκης: Ο συγγραφέας του «Σασμού» επιστρέφει με το 11ο μυθιστόρημά του
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
«Το τελευταίο όνειρο»: Για πρώτη φορά 12 αδημοσίευτες ιστορίες από το προσωπικό αρχείο του Pedro Almodóvar
«Το τελευταίο όνειρο»: Για πρώτη φορά 12 αδημοσίευτες ιστορίες από το προσωπικό αρχείο του Pedro Almodóvar
Η Ελένη Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Η Έλενα Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του