Γιατί πρέπει να προλάβεις να δεις τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου σε Live Streaming στη Στέγη

Τους «Όρνιθες» που σκηνοθέτησε ο Νίκος Καραθάνος τους έχω δει τέσσερις φορές. Μία στην Επίδαυρο τρία χρόνια πριν, μία σε live streaming από τη Νέα Υόρκη, μία στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το απόγευμα της Δευτέρας 30 Δεκεμβρίου και μία ανήμερα της φετινής Πρωτοχρονιάς και πάλι σε live streaming, λίγο πριν αναχωρήσει για το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, στο Santago a Mil, στην έυφλεκτη περιοχή της Χιλής. 

Ο λόγος της επιμονής μου στην παράσταση αυτή είναι πραγματικά αδιευκρίνιστος.  Η παράσταση αυτή έχει μία υποδόρια μαγεία, κάτι που μαγεύει και ταξιδεύει τον θεατή σε «εσωτερικές» αθέατες περιοχές. Είναι η ανθρώπινη επιθυμία να βγάλουμε κάποτε όλοι φτερά και να πετάξουμε ελεύθεροι στα θέλω μας; Είναι αυτή η λυρική αριστοφανική κατάσταση ελευθεριότητας στην οποία ο Νίκος Καραθάνος μάς βάζει καταλύοντας τις άμυνές μας «ξαπλώνοντάς» μας για λίγο με τα μάτια ανοιχτά σε μία «πολιτεία μαλακιά και παχουλή;

%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%cf%80%cf%81%ce%ad%cf%80%ce%b5%ce%b9-%ce%bd%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%b2%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bd%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%820

Αυτό που νιώθει κάποιος παρακολουθώντας την νέα ελληνοβραζιλιάνικη εκδοχή της είναι πώς πρόκειται για μία παράσταση που λειτουργεί σαν ζωντανός μηχανισμός και εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου, μία παράσταση που ανοίγει πόρτες στο υποσυνείδητό μας και μάς φέρνει σ΄ έπαφή με τα πιο αρχέγονα ανθρώπινα ένστικτα.

Θυμίζουμε πως το έργο αυτό του Αριστοφάνη αφηγείται την ιστορία δύο φίλων, του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη, που εγκαταλείπουν την πόλη τους, την Αθήνα, για να αναζητήσουν μια νέα πολιτεία «μαλακιά και παχουλή σαν πουπουλένιο στρώμα». Και τη βρίσκουν στη χώρα των πουλιών, που την ονομάζουν «Νεφελοκοκκυγία». Τα πουλιά δέχονται τους δύο ξένους, τους δίνουν φτερά και όλοι μαζί ρίχνονται με ενθουσιασμό στην ανοικοδόμηση ενός τείχους στους αιθέρες, που αποκόπτει την επικοινωνία ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους. Η ευδαιμονία της νέας πολιτείας στηρίζεται σε αυτή την πρωτόγνωρη ιδέα, αλλά ταυτόχρονα αυτή ακριβώς η ιδέα εγείρει και έριδες…  

Οι Όρνιθες λοιπόν «προσγειώθηκαν» στις οθόνες μας την Τετάρτη 1η Ιανουαρίου στις 12:00 το μεσημέρι και για 48 ώρες.  Αμέσως μετά τις sold-out παραστάσεις στη Στέγη και λίγο πριν πετάξει για Χιλή, η παράσταση γίνεται διαθέσιμη για όλους μέσω Facebook (Απευθείας link για το Facebook video: https://www.facebook.com/Stegi.Onassis.Cultural.Centre/videos/2739821179445546).

%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%cf%80%cf%81%ce%ad%cf%80%ce%b5%ce%b9-%ce%bd%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%ac%ce%b2%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bd%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%822

Οι λόγοι που πρέπει να τη δείτε – όσοι έχετε παιδιά, μη διστάσετε να τη δείτε όλοι μαζί- είναι πολλοί και εμείς σας παραθέτουμε τους πιο σημαντικούς! 

  • Γιατί ο Νίκος Καραθάνος στήνει μία παράσταση που βρίθει ευρημάτων δίνοντας σάρκα κι οστά σε μία παραμυθένια εξωτική πολιτεία που δεν πατά στη γη (η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου κάνει εντυπωσιακή δουλειά στα σκηνικά), μία πολιτεία μαλακή και πουπουλένια, ψηλά στα σύννεφα, στην οποία συναντήθηκαν άνθρωποι, θεοί και πουλιά. Μία πολιτεία που γεννήθηκε από … έρωτα και κατάφερε το ακατόρθωτο: νίκησε το φόβο και την ντροπή, αποδόμησε τη συμβατικότητα της ζωής μας και υπερασπίστηκε το ακατόρθωτο.  
  • Για τις πανέμορφες σκηνές που μάς χαρίζει…. Αλήθεια, τι όμορφη, σχεδόν ονειρική η σκηνή που τα πουλιά πλένονται με τις σταγόνες της βροχής έχοντας πάρει μαζί τους όλους τους πρόθυμους θεατές που ανέβηκαν στη σκηνή ή οι σκηνές με τη μεγάλη φωτεινή σφαίρα που άλλοτε παρέπεμπε σε ήλιο και άλλοτε σε ολόγιομο φεγγάρι, τι συγκλονιστική η στιγμή που ο Πεισθαίτερος εξομολογείται πως αυτό που πραγματικά θέλει είναι να του χτυπήσει την πόρτα το πρωί ο καλύτερός του φίλος και απλώς να του ζητήσει να φορέσει τα καλά του ρούχα γιατί αρραβωνιάζεται ο γιος του και κάνει τραπέζι, τι όμορφα συμβολικό που την αηδόνα ενσάρκωσε μία γυναίκα (Βασιλική Δρίβα) με νανισμό, που εξύμνησε τον έρωτα, μας θύμισε από πού ήρθαμε, από πού ήρθε ο ίδιος ο κόσμος, μας ταρακούνησε και μας συγκίνησε βαθιά… Αλλά και πόσο απολαυστικά αληθινή και οικολογική -μέσα στον σαρκασμό της- η σκηνή με τις τρεις κοπέλες (τις γυμνόστηθες Κλέλια Ρένεση, την Στεφανία Γουλιώτη και την Tuany Nascimento) που κραδαίνοντας όπλα στα χέρια τους απείλησαν κάθε «κωλόπαιδο», αλλά και τους γονείς τους πως θα το σκοτώσουν αν ξαναμαδήσει μαργαρίτες, πατήσει το χαμομήλι ή βασανίσει πουλί στα χέρια του, γράφοντας έτσι από την αρχή τον δικό τους νόμο.  
  • Για τον υποκριτικό και μουσικό άθλο όλων των συντελεστών της. Μπορεί τα «πουλιά» αυτά, να μην είχαν αληθινά φτερά, στα μάτια μας όμως επί δύο ώρες «πετούσαν» και «βουτούσαν» μέσα στο κείμενο του Αριστοφάνη αναδεικνύοντας κάθε διαχρονική πτυχή του έργου.

    Ο Χρήστος Λούλης έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στο ρόλο του μαυροφορεμένου Έποπα Τηρέα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το πόσο χαρισματικός είναι στις αναδιπλώσεις του.

    Τι να πει κανείς για το σαρωτικό δίδυμο Νίκου Καραθάνου και Αμαλίας Μουτούση στους ρόλους του Πεισθαίτερου και του Ευελπίδη αντίστοιχα; Ένα δίδυμο τόσο διαφορετικό, σχεδόν αντιφατικό, αλλά και τόσο απολαυστικό ταυτόχρονα. Ο Νίκος Καραθάνος έδωσε μία από τις καλύτερες προσωπικές του ερμηνείες ως πιο στιβαρός Πεισθαίτερος, ενώ η Αμαλία Μουτούση έκανε μία προσωπική υποκριτική υπέρβαση ως Ευελπίδης, έναν ρόλο που μέχρι πρότινος ενσάρκωνε ο Αρης Σερβετάλης. Η έμπειρη ηθοποιός εμπότισε τον χαρακτήρα της με βαθιά εσωτερικότητα και τραγική ειρωνεία, εντυπωσιάζοντας με την κινησιολογία και τον τρόπο εκφοράς του λόγου της κάνοντάς μας να ξεχάσουμε την ερμηνεία του Α. Σερβετάλη.

    Λειτουργικές οι προσθήκες της Στεφανίας Γουλιώτη, του Θανάση Αλευρά και της Κλέλιας Ρένεση. Νοσταλγήσαμε ωστόσο, τις έξοχες ερμηνείες του Θανάση Σαράντη, της Γαλήνης Χατζηπασχάλη και της Μαρίας Διακοπαναγιώτου. 

  • Για την παρουσία των πέντε  υπερταλαντούχων Βραζιλιάνων χορευτών από τις φαβέλες του Ρίο, οι οποίοι έδωσαν με τον καλύτερο τρόπο μία χροιά πολυπολιτισμικότητας στην παράσταση.
  • Για τη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου που «ντύνει» απ΄άκρη σ΄άκρη την παράσταση δίνοντάς της τον ιδανικό τόνο και ρυθμό. 

Σχετικά Άρθρα
«Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω» στο Ρεκτιφιέ
«Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω» στο Ρεκτιφιέ
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
"Θέατρο Τέχνης": Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου προσφέροντας μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
“Θέατρο Τέχνης”: Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: «Ας τραγουδήσουμε στο εύθραυστο καράβι της ύπαρξής μας»
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: «Ας τραγουδήσουμε στο εύθραυστο καράβι της ύπαρξής μας»
"ΡΟΥΑ ΜΑΤ": Μια διαφορετική (θεατρική) παρτίδα ξεκινά στο ιστορικό μπιλιαρδάδικο της πλατείας Αμερικής
“ΡΟΥΑ ΜΑΤ”: Μια διαφορετική θεατρική παρτίδα ξεκινά στο ιστορικό μπιλιαρδάδικο της πλατείας Αμερικής

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του