Γράφει η Γεωργία Δρακάκη
Πού βαδίζουν τα ερτζιανά στα μισά του 21ου αιώνα;
Μόλις συμπληρώθηκε το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα και μοιάζει να προχωράμε σε ένα αβέβαιο μέλλον με κραταιά τεχνολογία και διαφορετικά όσα ξέραμε σε σχέση με την πολιτική, τις ανθρώπινες σχέσεις, την ζωή μες στα αστικά κέντρα. Κάποιες αξίες, όμως, μάλλον είναι προορισμένες να μένουν σταθερές-αυτό δεν σημαίνει αναλλοίωτες.
Τέσσερις αγαπημένες, ζεστές ραδιοφωνικές φωνές γράφουν για λογαριασμό του infowoman σε σχέση με το ραδιόφωνο που συνεχίζει να εκπέμπει και να αφορά, με το ραδιόφωνο που τόσο οι ίδιες αγαπούν.
Ιωάννα Ταραμπίκου-‘’Πολιτισμένα’’, Σαββατοκύριακο, 18:00-20:00, Πρώτο Πρόγραμμα ΕΡΤ
Σε έναν ψηφιακό κόσμο, το ραδιόφωνο βρίσκει την θέση του. Εξελίσσεται και προσαρμόζεται με νέους τρόπους επικοινωνίας (διαδικτυακό ραδιόφωνο, podcast, εκπομπές on demand, live streaming). Αν και η τηλεόραση και το διαδίκτυο κυριαρχούν, Το ραδιόφωνο παραμένει ένα επικοινωνιακό μέσο δυνατό και σημαντικό, εξακολουθώντας να έχει την μεγαλύτερη εμβέλεια. Θεωρώ ότι είναι το πιο αγαπητό, ανθρώπινο και ευγενικό μέσον. Μπορείς να ενημερώνεσαι, να ψυχαγωγείσαι και παράλληλα να γράφεις, να διαβάσεις, να οδηγείς, να μαγειρεύεις, να…. να… να…Το ραδιόφωνο γίνεται η συντροφιά σου. Δεν σε καθηλώνει και δεν είναι ένα αρπακτικό μέσο. Από το 1988, το ραδιόφωνο και εγώ συναντηθήκαμε και δεν αποχωριστήκαμε ποτέ. Η ελληνική ραδιοφωνια ήταν και είναι το μεγάλο μου σχολείο. Στα παιδικά μου χρόνια με τη θεία Λένα, στις εξετάσεις, στα ξενύχτια, στην καθημερινότητά μου, το ραδιόφωνο είναι πάντα δίπλα μου. Στο στούντιο μαγεύτηκα. Τα μικρόφωνα, οι μουσικές, ο λόγος, οι ανάσες… Ένας κόσμος θαυμαστός που ακόμη με συγκινεί. Δεν είναι τυχαίο που συνεχίζει να επιβιώνει: είναι πολύ απλό, εύχρηστο, άμεσο, δίνει χώρο στην ανθρώπινη φαντασία. Το ραδιόφωνο ακουμπά στην ανάγκη για συντροφιά, ενημέρωση, ψυχαγωγία, αλλά και ελευθερία. Ο ακροατής δημιουργεί ο ίδιος εικόνες μέσα από την φωνή του παρουσιαστή ή ανακαλεί μνήμες του από τις μουσικές και τα τραγούδια.
Σαπφώ Ματσιώρη-Καθημερινά 19:00-20:00, Ελληνικός 93.2
Όταν καλείσαι να μιλήσεις για κάτι που αγαπάς είναι δύσκολο η κρίση σου να είναι αντικειμενική και η σκέψη σου απολύτως λογική. Θα προσπαθήσω όμως. Λίγες φορές έχω αναρωτηθεί πού βαδίζει το ραδιόφωνο ίσως γιατί έχουν προαναγγείλει αρκετές φορές τον θάνατο του και αυτό τους διέψευσε. Η αλήθεια είναι ότι η μορφή του άλλαξε προσπαθώντας να προσαρμοστεί στο σήμερα, συχνά απογοητεύοντας κυρίως όσους ζήσαμε τις εποχές που η σχέση μουσική – ακροατής – ραδιοφωνικός παραγωγός, ήταν ουσιαστική, ιδιαίτερη, καθαρή. Η εποχή άλλαξε, η εικόνα κυριαρχεί. Με βλέπεις, άρα υπάρχω. Η ύπαρξή μας επιβεβαιώνεται μέσα από τα μάτια των άλλων, των πολλών άλλων. Η φωνή δεν αρκεί. Αυτή είναι η μια όψη, η άλλη, είναι αυτοί που αντιστέκονται, που διαφοροποιουνται, που ο προσωπικός τους πολιτισμός βάζει το όριο στο ομοιογενές, στο μαζικό, στην ευκολία. Αυτοί είναι η ελπίδα. Όταν ξεκίνησα το ραδιόφωνο δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Δεν ήταν απόφαση. Ήταν ένας δρόμος που πήρα ασυνείδητα με μεγάλη ορμή. Ήξερα μόνο ότι αγαπώ την μουσική και την ποίηση και τις συγγενικές σχέσεις που δημιουργούν ανάμεσα στους ανθρώπους, τα συνδύασα και τα δύο στις πρώτες εκπομπές μου, θυμάμαι το ρίγος που ένιωθα και σήμερα πιστέψτε με όταν πω κάποιο στίχο στον αέρα και ακουστούν οι πρώτες νότες με διαπερνά το ίδιο ρίγος. Το ραδιόφωνο θα επιβιώσει και θέλω να πιστεύω θα ανθίσει, αν οι άνθρωποι που το υπηρετούν το προστατέψουν και οι άνθρωποι που το ακούν συνεχίσουν να το αγαπούν.
Αριστέα Γιάννου, ‘’Γλυκιά Συμμορία’’, 19:00-20:00, Αθήνα 9.84
Σε μια τόσο σύνθετη εποχή όπως αυτή που ζούμε, το ραδιόφωνο καλείται να ενσωματώσει τα νέα μέσα, να είναι εξωστρεφές, να δημιουργεί event, να ανοίγεται στην κοινωνία των πολιτών, να προσεγγίσει το νέο ακροατήριο. Αν ήταν να κρατήσει κάτι από το παρελθόν-ειδικά το μουσικό ραδιόφωνο- θα πρότεινα να ξαναδώσει λόγο και ρόλο στους παραγωγούς του και στις επιλογές Τους. Ραδιόφωνο σημαίνει συντροφιά, ψύχραιμη ενημέρωση, αναλύσεις, χιούμορ, παράθυρο στον κόσμο, μουσική, πολιτισμός, συναντήσεις με δημιουργούς, κουλτούρες και νέες τάσεις, ταύτιση, καταφύγιο -όπου συνεχίζεις να βρίσκεις κάτι από όλα αυτά στη ραδιοφωνική ακρόαση, είναι χαρά για μένα. Είναι ένα ζεστό, ζωντανό μέσο, διαδραστικό με τους ακροατές που μπορεί να σε ακολουθήσει σε πολλές καθημερινές σου δραστηριότητες. Αισίως έφτασα τα 25 χρόνια που βρίσκομαι στο χώρο, σπούδασα δημοσιογραφία και ήθελα πάντα να κάνω εκπομπές. Όπως και να έχω μπει στο ραδιοφωνικό στούντιο έχω βγει πάντα χαρούμενη και πλήρης και ήρεμη.
Άννα Παχή, ‘’On stage’’, Κυριακή 12:00, Jazz Breeze Radio
Το ραδιόφωνο είναι φάρος. Άλλοτε φωτίζει την μοναξιά των ακροατών του, άλλοτε συντροφεύει τις παρέες τους. Η μαγεία του με τύλιξε από μικρή, ήταν μονόδρομος να ασχοληθώ με αυτό (από το 1987, παρακαλώ!). Ως μέσο κεντρίζει την φαντασία, σε βοηθά να δημιουργείς τις δικές σου εικόνες. Η συμβολή του στη μουσική, είναι πως συστήνει καινούργια πράγματα, σε ωθεί να ψάξεις κι ο ίδιος. Αυτό έπαψε από τότε που ξεκίνησαν οι ‘λίστες’. Σήμερα, αν ακούσεις επί δυο τρεις μέρες τον ίδιο σταθμό, μαθαίνεις και το playlist του. Αυτός που ψάχνει, περιπλανιέται στο αχανές internet, χωρίς έναν ‘οδηγό’, όπως ήταν οι παλαιότεροι ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Οι ‘δάσκαλοι’ της μουσικής μας παιδείας με κύριο – για μένα – τον Γιάννη Πετρίδη, δεν ακούγονται πια. Όμως, παρά τις προσπάθειες των εταιρειών να αυτοματοποιήσουν το ραδιόφωνο, εκείνο παραμένει φάρος, ίσως λίγο διαφορετικός. Η γοητεία του υπάρχει (στους ανεξάρτητους ιντερνετικούς σταθμούς και σε ελάχιστα fm) και θα υπάρχει όσο διαθέτουμε φαντασία.
Διαβάστε επίσης:
Σαν σήμερα γεννιέται ο σπουδαίος Μανόλης Αναγνωστάκης – Οι αγώνες, η φυλακή και το έργο του
Σχετικά Άρθρα
Google News