Το έργο του πολυβραβευμένου Φλοριάν Ζελλέρ, ο «Γιος» παρουσιάζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τη Δέσποινα Κούρτη, τον Δημήτρη Κίτσο και την Άννα Καλαϊτζίδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ο 17χρονος Νικολά περνάει μια δύσκολη φάση ύστερα από το χωρισμό των γονιών του. Είναι αδιάφορος, έχει παρατήσει το σχολείο, λέει ψέματα και μοιάζει θλιμμένος. Τίποτα πια δεν έχει νόημα γι΄αυτό, ακόμη και η ίδια η ζωή του είναι βάρος. Η μητέρα του δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση αυτή κι ο Νικολά αποφασίζει να πάει να μείνει με τον πατέρα του, που ζει με την καινούρια του σύντροφο και το μωρό που έχουν πρόσφατα αποκτήσει…
Ωστόσο και εκεί, η κατάσταση δε διορθώνεται, τουνταντίον επιδεινώνεται, παρ’ όλες τις προσπάθειες του πατέρα που πασχίζει να τον καταλάβει και να τον βοηθήσει. Αυτός ο… γιος, ο έφηβος, με όση φροντίδα κι αν περιβάλλεται, παραμένει ένας άγνωστος, ένα άλυτο αίνιγμα, ενώ οι ενοχές των χωρισμένων γονιών πιο πολύ μπερδεύουν την κατάσταση, παρά την ξεμπλέκουν. Κανείς από τους δεν μπορεί να καταλάβει την ψυχοσύνθεση του Νικολά, παρ’όλο που καθίσταται απόλυτα σαφές, σχεδόν από την αρχή του έργου, πως είναι καταθλιπτικός και τους ζητά διαρκώς βοηθεια διαμηνύοντας πως «δεν αντέχει να ζει άλλο».
Το Infowoman είδε την παράσταση και σας την προτείνει για τους εξής λόγους:
- Για την επιλογή αυτή του τόσο νευραλγικού και σύγχρονου έργου του Φλοριάν Ζελέρ μέσα στο οποίο χτυπά ο παλμός της σύγχρονης οικογένειας και συνεκδοχικά και κοινωνίας. Μιας οικογένειας που αρνείται να δει την αλήθεια, που αμύνεται απέναντι σε όλους και σε όλα και καλύπτεται κάτω από ένα πέπλο κοινωνικής,επαγγελματικής και οικονομικής καταξίωσης ξεσπώντας πάνω στα παιδιά της τα «θέλω» και τις επιθυμίες της. Αλλά και μιας κοινωνίας της οποίας τα μέλη -επιπλέοντας στην επιφάνεια- δεν μπορούν να βρουν απόλαυση, κίνητρο και στόχο πουθενά και καταβυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην κατάθλιψη.
- Για την καθαρή σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου που ανατέμνει τις οικογενειακές σχέσεις με τρόπο εύληπτο και απλό, εστιάζοντας στις συγκλονιστικές ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών. Το αποτέλεσμα είναι πραγματική γροθιά στον θεατή, καθώς ανοίγει ένα μεγάλο θέμα, αυτό της «τυφλότητας» των γονιών απέναντι στην ψυχική νόσο που δυστυχώς δε θεραπεύεται μέσω της αγάπης.
- Για την ερμηνεία του Λάζαρου Γεωργακόπουλου που προκαλεί σταδικά πραγματική ανατριχίλα, καθώς αντικατοπτρίζει τον γονιό εκείνο που αγαπά το παιδί του, που κάνει τα πάντα γι΄αυτό, φορά, ωστόσο, ωτοασπίδες στις κραυγές που το ίδιο βγάζει ζητώντας με τον δικό του τρόπο βοήθεια. Ο έμπειρος ηθοποιός νιώσαμε πως ξαναγεννήθηκε στη σκηνή του Νέου Κόσμου, καθώς ενσάρκωσε μοναδικά τον γεμάτο άμυνες και ενοχές ρόλο του πατέρα του Νικολά με τρόπο σπαρακτικά ρεαλιστικό.
- Για τον Δημήτρη Κίτσο που εδώ κάνει τη δική του ερμηνευτική υπέρβαση. Ο νεαρός ηθοποιός που στο παρελθόν μας είχε εκπλήξει με τα κινησιολογικά του μέσα, εδω μας εντυπωσιάζει στο ρόλο του Νικολά, ενός έφηβου που ασφυκτιά από την ίδια τη ζωή. Ενός έφηβου που δε βρίσκει κανένα νόημα στη ζωή του, που ζητά απεγνωσμένα για βοήθεια από τους ανθρώπους που τον γέννησαν, αλλά μάταια.
- Για τις γυναικείες ερμηνείες της παράστασης που δίνουν η Άννα Καλαϊτζίδου και η Δέσποινα Κουρτη. Η πρώτη στον ρόλο της νέας συζύγου του πατέρα που πασχίζει να κρατήσει τις ισορροπίες και η δεύτερη στον ρόλο της ματαιωμένης μητέρας του Νικολά που φαντάζει ανίσχυρη και ανίκανη να διαχειριστεί την κατάσταση.
Σχετικά Άρθρα
Google News