Μια νεαρή γυναίκα διαγνώστηκε με καρκίνο. Ένιωσε απελπισμένη, καθώς θεώρησε, ότι δεν θα έβρισκε ποτέ έναν άνθρωπο να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, εξαιτίας της ασθένειάς της.
Παρόλα αυτά η ζωή την ανέτρεψε… Σήμερα περιγράφει όλη την ιστορία της, ακόμη και τα άκομψα σχόλια που δέχθηκε από τους δικούς της ανθρώπους. Τα λόγια της και η δύναμή της αποτελούν μάθημα ζωής για όλους μας.
«Κάν’το εικόνα: Είσαι πόσα χρόνια στη λίστα αναμονής για μία εκδρομή σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά πάρκα του κόσμου για να δεις τα χρώματα του φθινοπώρου. Έχεις τον σύντροφό σου και έρχεται η καλύτερη στιγμή στη ζωή σου, όταν πάνω σε ένα βράχο βλέπεις ένα μπουκέτο λουλούδια. «Είναι για σένα» δου λέει και πέφτει στα γόνατα να σου κάνει πρόταση γάμου. Σήμερα φαντάσου, ότι είσαι εδώ και τρία χρόνια σε τελικό στάδιο καρκίνου, ενώ συμβαίνει αυτό. Σε αυτή τη θέση βρέθηκα εγώ τον Οκτώβριο του 2023. Ήταν κάτι το μαγικό και ένιωσα, ότι τίποτα δεν θα με ρίξει κάτω.
Επιστρέφοντας στο σπίτι μας ανυπομονούσαμε να ανακοινώσουμε την πρόταση γάμου στους φίλους και την οικογένειά μας. Η χαρά μας όμως κράτησε λίγο. Σχεδόν όλοι από όσους το είπα έκαναν σχόλια που έβλεπαν τη σχέση μέσα από το πρίσμα του καρκίνου μου. «Είσαι τόσο τυχερή που βρήκες κάποιον να σε παντρευτεί παρά τη διάγνωσή σου», είπε ο ένας. «Ο Ντέιβιντ είναι τόσο υπέροχος που σε παντρεύεται ακόμη και αν είσαι άρρωστη», είπε ο άλλος. Τα λόγια τους ήταν μαχαίρι στην καρδιά ομολογουμένως, πιθανότατα, ωστόσο, γιατί έκανα ακριβώς παρόμοιες σκέψεις. Όμως, ακούγοντας αυτές τις λέξεις από άλλους με έκαναν να νιώσω, ότι μας λυπούνται. Είναι ΟΚ για μένα να μιλώ για τη σχέση μου στο πλαίσιο της ασθένειάς μου, αλλά όταν το ξεκινούν οι άλλοι άνθρωποι, με έκαναν να νιώσω, ότι δεν αξίζω την αγάπη του συντρόφου μου.
Με οδήγησε σε ένα σωρό μπερδεμένα συναισθήματα και συζητήσεις επί συζητήσεων για το πώς θέλουμε να γίνει ο γάμος μας. Εξαιτίας αυτού, αποφασίσαμε να διαβάσουμε τους όρκους που γράψαμε ο ένας για τον άλλον, έτσι ώστε να μιλήσουμε για το πώς η ασθένειά μου διαμόρφωσε τη σχέση μας χωρίς να είναι το βασικό ζήτημα του γάμου μας.
Την ίδια στιγμή, το να αγνοήσω τον καρκίνο μου δεν ήταν επίσης μία επιλογή. Τα σωματικά μου όρια άρχισαν να γίνονται πιο δύσκολα διαχειρίσιμα και άρχισα να ανησυχώ για το πόση αντοχή θα μπορούσα να έχω στον γάμο. Πήγαμε προσφάτως στον γάμο ενός φίλου και αφότου χόρεψα δύο τραγούδια, κυριολεκτικά εξουθενώθηκα. Πέρασα όλο το υπόλοιπο βράδυ σε ένα παγκάκι να βλέπω τους άλλους να διασκεδάζουν. Αντιθέτως, ο Ντέιβιντ κι εγώ αποφασίσαμε αντί για χορό να παίζουμε παιχνίδια όλο το βράδυ μετά τη δεξίωση, καθώς είναι ένα από τα αγαπημένα μας χόμπι. Όμως, αφότου στείλαμε τις προσκλήσεις και είπαμε στους καλεσμένους μας το σχέδιό μας για το γάμο, μάλλον τους απογοητεύσαμε. Κάποιοι δυσανασχέτησαν που δεν θα μπορούσαν να χορέψουν, ενώ άλλοι είπαν, ότι θα φτιάξουν το δικό τους dance floor, κάνοντας έτσι ξεκάθαρο, ότι η πρότασή μας δεν άρεσε καθόλου.
Κι ενώ είμαι σιγουρη, ότι όλοι όσοι παραπονέθηκαν θα καταλάβουν, αν τους εξηγήσουμε πως όλα έχουν να κάνουν με την δική μου περιορισμένη σωματική ικανότητα, δεν θα θέλαμε ο καρκίνος να χαλάσει τον γάμο.
Ο καρκίνος δεν ήταν το μόνο πράγμα που επηρέασε τις ετοιμασίες του γάμου. Τον Αύγουστο η καλύτερή μου φίλη που είχε κι εκείνη τον ίδιο καρκίνο με μένα, πέθανε. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πώς δύσκολο είναι να βλέπεις κάποιον που αγαπάς να πεθαίνει από την ίδια ασθένεια που πάσχεις κι εσύ και να γνωρίζεις, ότι θα έρθει η ώρα να βιώσεις το ίδιο.
Ο θάνατός της με κλόνισε με έναν τρόπο, σαν να μην ήμουν έτοιμη για αυτό. Γιατί η Λόρεν ήταν το στήριγμά μου, ο άνθρωπος που με δίδαξε πώς να ζω τη ζωή με καρκίνο βρίσκοντας ομορφιά στις στιγμές. Καταλαβαίναμε η μία την άλλη χωρίς να πούμε λέξη, όπως δεν αντιλαμβανόταν κανένας άλλος εμάς. Τις μέρες μετά το θάνατό της, έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλει να κάνει το γάμο, αφού εκείνη δεν θα ήταν μαζί μου.
Λίγες εβδομάδες μετά τον θάνατό της, έφτασε στο σπίτι μου ένα πακέτο. Ήτνα ένας όμορφος πίνακας μίας από τις φωτογραφίες του αρραβώνα μου. Το δαχυλίδι μου πάνω σε ένα λουλούδι. Όταν η Λόρεν έμαθε, ότι δεν είχε πολύ χρόνο ακόμα, ζήτησε από τη μητέρα της να κάνει ζωγραφικό πίνακα αυτή τη φωτογραφία και να μου τη χαρίσει ως γαμήλιο δώρο. Γνώριζε, ότι θα πεθάνει πριν ολοκληρωθεί ο πόνακας και έτσι ζήτησε από τη μητέρα της να μου το στείλει, όταν θα ήταν έτοιμος. Ήταν το πιο όμορφο δώρο της ζωής μου. Ένιωθα σαν να μου μιλούσε από το υπερπέραν, όταν τη χρειαζόμουν πολύ. Ο πίνακας ήταν μέσα σε μία κορνίζα με μία μικρή πλακέτα που έγραφς: «Θα είμαι τόσο χαρούμενος να γνωρίζω, ότι είχαμε κάτι πραγματικό». Μία φράση που ήταν μέρος ενός μηνύματος που μου είχε στείλει ο Ντέιβιντ στην αρχή της σχέσης μας.
Ο πίνακας μού θύμισε γιατί ο γάμος μου ήταν σημαντικός για μένα. Επειδή ειμαι τόσο τυχερή που υπάρχει αληθινή αγάπη με τον Ντέιβιντ και θέλουμε να το μοιραστούμε με αυτούς που αγαπάμε περισσότερο. Πονά η καρδιά μου που δεν θα είναι μαζί μου η φίλη μου, αλλά ξέρω, ότι θα με παρακολουθεί και θα γιορτάζει μαζί μου από ψηλά.
Ο καρκίνος έχει επηρεάσει κάθε μέρος της οργάνωσης του γάμου μας και μερικές φορές εύχομαι να μπορούσαμε να είχαμε φύγει κρυφά τότε που αρραβωνιαστήκαμε και να μην χρειαστεί να έχει αυτός ο γάμος «μολυνθεί» από τον καρκίνο και από τα σχόλια των τρίτων. Όμως, μετά θυμάμαι, ότι είμαι αυτή που είμαι σήμερα, επειδή πέρασα όλα αυτά. Δεν θα είμαι ποτέ ευγνώμων για τον καρκίνο και αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω και ήμουν σίγουρη, ότι δεν θα αρρώσταινα με κάποιο τρόπο, θα το έκανα. Την ίδια στιγμή υπάρχουν και θετικά που μπορεί να δει κανείς σε αυτήν την συγκυρία.
Ο καρκίνος με βοήθησε να δω τι είναι σημαντικό στη ζωή. Με βοήθησε να βάζω προτεραιότητα τον εαυτό μου, τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες μου. Μού έφερε τη Λόρεν, μία από τις καλύτερές μου φίλες. Με έκανε να βρω μία δύναμη που δεν είχα ποτέ.
Όλα όσα έχω περάσει ως καρκινοπαθής με βοήθησαν να διαμορφώσω την προσωπικότητά μου σήμερα, τον άνθρωπο που αγαπά ο Ντέιβιντ, που του έκανε πρόταση γάμου και την παντρεύτηκε μπροστά σε όλους τους αγαπημένους μας. Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο το 2020, ήμουν ελεύθερη και πίστευα, ότι δεν θα βρω ποτέ το άλλο μου μισό. Βρέθηκα σε απόγνωση πιστεύοντας, ότι το να βρω σύντροφο και να παντρευτώ δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα για μένα.
Σήμερα είμαι πολύ ερωτευμένη με έναν άνδρα που αγαπά κάθε κομμάτι μου, που δεν φοβήθηκε τη διάγνωσή μου και που με κάνει κάθε μέρα και πιο χαρούμενη. Είμαι τέσσερα χρόνια σε τελικό στάδιο καρκίνο κι έχω μόλις δύο λέξεις για αυτήν την ασθένεια: Όχι σήμερα!»
Πηγή: today.com
Διαβάστε επίσης:
«Η Μαρία που έγινε Κάλλας»: Ενθουσίασε το κοινό η avant première της νέας σειράς της ΕΡΤ
«Είναι τα λόγια…»: Ακούστε το νέο τραγούδι της Δήμητρας Αντωνακούδη
Σχετικά Άρθρα
Google News