Από τις 14 Απριλίου η ορθόδοξη εκκλησία έχει έναν νέο Άγιο, τον γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη. Ο γελαστός ιερέας, όπως τον αποκαλούσε το ποίμνιό του, στον οποίο ο Χριστός είχε δώσει το χάρισμα να βλέπει
τούς Αγγέλους με τα φτερά τους μέσα στην Θεία Λειτουργία, αγιοποιήθηκε κατά τη Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου φέτος, ενώ φέτος θα γιορταστεί για πρώτη φορά η μνήμη του ως Άγιος, στις 23 Μαΐου, ημέρα της κοιμήσεώς του το 1999.
Όμως, η ιστορία του γέροντα Ευμένιου είναι υπέροχη και συγκινητική. Άλλωστε, ο ίδιος σε όλη τη διάρκεια του βίου του ήταν ταπεινός και πονούσε και νοιαζόταν τους ανθρώπους αληθινά. Μάλιστα, ο γέροντας όταν ήταν νέος είχε αρρωστήσει με λέπρα, όμως κατάφερε να νικήσει την αρρώστια και πάντα ήταν στο πλευρό των λεπρών, κυρίως εκείνων του Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας, όπου μπήκε ως ασθενής ιάθηκε έμεινε ως ιερέας.
Ποιος ήταν ο Ευμένιος Σαριδάκης
Ήταν γόνος μιας πολυμελούς και πάμπτωχης οικογενείας από την Εθιά της Κρήτης. Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1931 σε μία φτωχή και πολυμελή οικογένεια. Οι γονείς του ήταν άνθρωποι ευσεβείς και ενάρετοι και είχαν οκτώ παιδιά. Ο πατήρ Ευμένιος – το βαπτιστικό του ήταν Κωνσταντίνος – ήταν το όγδοο και τελευταίο τους παιδί της οικογένειας.
Η μοίρα “χτύπησε” σκληρά την οικογένεια του καθώς ο πατέρας του πέθανε όταν ο μικρός Κωνσταντίνος ήταν μόλις δύο ετών. Η οικογένεια πίσω πέρασε πολύ δύσκολα, με φτώχεια και στερήσεις. Και για να καταλάβει κανείς πόσο δύσκολα τα έφερναν, ο πατήρ Ευμένιος φόρεσε παπούτσια για πρώτη φορά στη ζωή του στα 12 του χρόνια!
Όμως, παρ’ όλες τις στερήσεις, την πείνα και την ανέχεια, το ήθος του μικρού αυτού παιδιού ποτέ αλλοιώθηκε.
Η αγάπη του για τον Θεό και ο μοναχισμός
Ο πατήρ Ευμένιος ήταν θεόκλητος στον μοναχισμό. Ο ίδιος έλεγε: «Εγώ, δεκαεπτά χρόνων πήγα στο μοναστήρι. Ήμουν δεκαέξι χρόνια στο χωριό μου. Αγαπούσα τον Θεό, βέβαια, σκεπτόμουν πολλές φορές να γίνω καλόγερος. Μια μέρα μου λέει ο παπάς: «Έλα να σε κάνω νεωκόρο». Πήγα κι εγώ. Άναβα τα καντήλια πρωί-βράδυ, διάβαζα κιόλας, ο,τι βιβλία έβλεπα τα διάβαζα. Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς του 1944, το απόγευμα, πήγα, άναψα τα καντήλια στην εκκλησία και, μετά, πήγα στο σπίτι μας. Ήταν εκεί η αδελφή μου η Ευγενία. Φάγαμε ξεροτήγανα, τηγανίτες και μακαρόνες. Εκεί που τρώγαμε, ήρθε μια λάμψι και με τύφλωσε και μπήκε μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Κι αμέσως, την ίδια στιγμή, φώναξα της Ευγενίας: «Ευγενία, θα γίνω καλόγέρος». Την ίδια στιγμή. Εκείνη την στιγμή με φώτισε ο Θεός. Την είδα με τα μάτια μου εκείνη την λάμψη, που μπήκε μέσα μου. Μόλις είδα αυτή την λάμψιη είπα κατ’ ευθείαν: «Θα γίνω καλόγερος».
Τα βήματά του, τότε τον οδηγούν στην Ιερά Μονή Αγίου Νικήτα, στα νότια της Κρήτης. Μετά την τριετή του δοκιμασία, εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Σωφρόνιος.
Ως μοναχός, ο Σωφρόνιος έβαλε θεμέλιο της μοναχικής του ζωής την ταπεινοφροσύνη, την υπακοή και την εργατικότητα. Τις ημέρες κοπίαζε σωματικά και τις νύκτες παρέμενε άυπνος και προσευχόμενος. Αυτό το τυπικό το κράτησε μέχρι τέλους της ζωής του.
Όταν ο Άγιος Ευμένιος αρρώστησε με λέπρα
Μετά πήγε στο στρατό όμως αρρώστησε βαριά από λέπρα. Νοσηλεύτηκε στον αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών, ο πατήρ Σωφρόνιος όπου κατάφερε να θεραπευτεί εντελώς. Μάλιστα, η ασθένεια δεν του άφησε το παραμικρό σημάδι.
Μετά την θεραπεία του, παρέμεινε μέσα στον Αντιλεπρικό Σταθμό, από αγάπη για όσους έπασχαν από λέπρα. Ήθελε να είναι δίπλα τους να τους βοηθά. Η Διεύθυνση του Σταθμού, επειδή ήταν μοναχός, του παραχώρησε ένα μικρό ατομικό κελί, δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Σε αυτό ο Παππούλης – όπως επίσης τον αποκαλούσαν – πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Εκεί ξανάρχισε τους πνευματικούς αγώνες, που είχε στερηθεί λόγω του στρατού και της ασθενείας του. Βοηθούσε τους λεπρούς ασθενεις και φρόντιζε όσους δεν είχαν κανέναν δικό τους. Ακόμη, έφτιαχνε λιβάνι και το μοίραζε σε μοναστήρια και ναούς, και γέμισε τους θαλάμους με ιερές εικόνες και πνευματικά βιβλία.
Όταν έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου, του έστειλε ο Άγιος Άνθιμος τον Οσιώτατο μοναχό Νικηφόρο, τυφλό και παράλυτο. Ο πατήρ Σωφρόνιος τον υπηρέτησε με όλη του την ψυχή και καρδιά και τον είχε πνευματικό πατέρα και οδηγό. Το 1975, σε ηλικία 44 ετών, ο μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε εις πρεσβύτερον και πήρε το όνομα Ευμένιος.
Συνέχισε τη ζωή του στο Λοιμωδών ως Ιερεύς και διακρίθηκε και ως άριστος πνευματικός. Ο πατήρ Ευμένιος εκοιμήθη στις 23 Μαΐου του 1999, ημέρα Κυριακή ενώ βρισκόταν στο θεραπευτήριο Ευαγγελισμός.
Με πληροφορίες από neakriti.gr
Διαβάστε επίσης
Άρης Σερβετάλης: Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…
Παναγιώτα Βλαντή: “Μη ρωτάτε το πότε και το πώς θέλει κάποιος να κάνει οικογένεια’
Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του
Google News