Δώρα Λαβαζού: «Δεν είναι μίασμα να είσαι θηλυκό, είναι ευλογία, απλά βάλε όρια σ’ εσένα αλλά και στους άλλους»

Η Δώρα Λαβαζού είναι η δημιουργός της γκαλερί φωτογραφίας iFocus Photo Gallery στο κέντρο της Αθήνας.

Έχει συντονίσει και επιμεληθεί σειρά ατομικών και ομαδικών εκθέσεων, το ετήσιο διεθνές φεστιβάλ φωτογραφίας PhosAthens, αφιερωμένο στη φωτογραφία δρόμου, workshop με τον φωτογράφο του Magnum, Gueorgui Pinkhassov, καθώς και ομαδικές εκθέσεις με φωτογραφικές ομάδες από την περιφέρεια και με τα μέλη τής κοινότητας του iFocus (iFocus Community) στο πλαίσιο της Photovision & Image Tech.

Το 2015 εμπνεύστηκε το διαδικτυακό περιοδικό για φωτογράφους www.ifocus.gr στη συνέχεια δημιούργησε την πρώτη Πανελλήνια φωτογραφική ομάδα εφήβων και τζούνιορ και επιμελήθηκε αρκετές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σε καλλιτεχνικούς χώρους.

Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, η Δώρα Λαβαζού μίλησε στο Infowoman.gr για το iFocus, τις προκλήσεις που βίωσε στην μέχρι τώρα πορεία της, τα φλέγοντα ζητήματα που αντιμετωπίζουν ακόμη και σήμερα οι γυναίκες και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα. 

Δώρα, είσαι η ιδιοκτήτρια και η ψυχή της γκαλερί iFocus, στην καρδιά της Αθήνας, στην πολύ ζωντανή και ένθερμη καλλιτεχνικά στοά της Όπερας. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στη δημιουργία της; Ήταν στόχος, όνειρο ζωής ή προέκυψε στην πορεία;

Δεν προέκυψε, απλά θεωρούσα πως από τη στιγμή που δεν υπήρχε εκείνη την χρονική περίοδο μία ικανοποιητική θέση εργασίας να καλύπτει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου έπρεπε να τη δημιουργήσω. Αυτός, ναι, ήταν ο στόχος μου. Μία θέση εργασίας κομμένη και ραμμένη πάνω στη δική μου ψυχοσύνθεση και γνώσεις όσο ρίσκο κι αν εμπεριείχε αυτό το εγχείρημα. Ήδη πίσω μου είχα βιώματα εξαιρετικά δύσκολα που έπρεπε να υπερπηδήσω και να σταθώ στα πόδια μου. Ήθελα να περπατήσω στον δικό μου δρόμο, όσο δύσκολος κι αν φάνταζε…

Είμαι ένας άνθρωπος που ανατροφοδοτούμαι από τους στόχους που βάζω στον ίδιο μου τον εαυτό, όσο υψηλοί κι αν είναι αυτοί. Όχι επειδή είμαι αιθεροβάμων, έχω πρώτα μελετήσει τις κινήσεις μου. Εννοώ πριν ανοίξω τη γκαλερί φωτογραφίας είχα χαρτογραφήσει τον φωτογραφικό τοπίο ειδικά τον χώρο, που κινούνται οι ερασιτέχνες φωτογράφοι και έκρινα εκείνη την εποχή πως μου ταιριάζει η συγκεκριμένη δραστηριότητα. Έτσι κι αλλιώς, γνωρίζεις πολύ καλά τον επαγγελματικό χώρο που κινούμασταν όταν είμασταν σχεδόν παιδιά. Μεγαλώσαμε μέσα στα περιοδικά, εσύ μέσα στις λέξεις, κι εγώ μέσα στις φωτογραφίες.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις και δυσκολίες που είχες να αντιμετωπίσεις στη διαδρομή μέχρι την επιτυχία;

Προκλήσεις και δυσκολίες υπήρξαν, ποιος αυτοδημιούργητος και ελεύθερος επαγγελματίας εδώ στην Ελλάδα περπατά σε δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα;

Αστείο έως και φαρσοκωμωδία …εννοείται είχα προκλήσεις να αντιμετωπίσω, δεν είναι και εύκολο ξαφνικά να βρεθείς άγνωστη μεταξύ αγνώστων και ειδικά σε έναν ανδροκρατούμενο επαγγελματικό χώρο και να πρέπει να πείσεις τους ανθρώπους πως είσαι σοβαρή και ήρθες για να μείνεις…Αυτό γίνεται βέβαια μόνο με έναν τρόπο, με πολλή εργασία, και η κινητήριος δύναμη για τη συγκεκριμένη εργασία είναι το πάθος, η ευελιξία, το ανοιχτό μυαλό, η δημιουργικότητα, η αισθητική και η εμπιστοσύνη, μα πάνω από όλα η ψυχική δύναμη.

Στο τώρα και μετά 6 χρόνια λειτουργίας της γκαλερί, 8 χρόνια του περιοδικού iFocus.gr και πρόσφατα της λειτουργίας του εκδοτικού οίκου μπορώ να πω με σιγουριά πως είμαι ικανοποιημένη γιατί η θέση εργασίας που δημιούργησα για εμένα υπάρχει ακόμα. Δεν γνωρίζω έως πότε θα υπάρχει, επίσης, δεν γνωρίζω αν αυτό θεωρείται επιτυχία…αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως όλο αυτό γίνεται με αγάπη για τη φωτογραφία και για τους ανθρώπους που την περιβάλλουν.

Πιστεύεις ότι οι δυσκολίες που αντιμετώπισες έχουν να κάνουν με το φύλο;

Έχουν να κάνουν και με το φύλο. Άλλα έχουν να κάνουν και με εμάς τις ίδιες. Πόσο νερό αντέχουμε να βάλουμε στο κρασί μας. Πόσο προσαρμοστικές μπορούμε να γίνουμε σ ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον ώστε να επιβιώσουμε χωρίς παρενοχλήσεις, είτε σεξουαλικές είτε ψυχικές. Στη δική μου την περίπτωση αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω ένα από αυτά που θα άλλαζα είναι τον τρόπο που αντιμετώπισα τον ίδιο μου τον εαυτό από φόβο και τρόμο μην μου συμβεί ένα ανεπανόρθωτο κακό όπως π.χ. ένας βιασμός ή να γίνω περίγελος στις ανδροπαρέες. Αυτός ο φόβος που καλλιεργήθηκε σε εμένα από τη βρεφική ηλικία με έκανε να υιοθετήσω μια πιο ανδρική συμπεριφορά. Τι εννοώ, δεν άφησα ποτέ τη θηλυκότητα μου διάχυτη. Φόρεσα μία πανοπλία και βάση αυτής πορεύτηκα. Αν με διαβάζει τώρα μία νέα κοπέλα, θα ήθελα να της πω πως αυτό σε απαλλάσσει μεν από δύσκολες καταστάσεις, αλλά σου δημιουργεί τεράστια απόσταση με την ίδια σου την υπόσταση. Δεν είναι μίασμα να είσαι θηλυκό, είναι ευλογία. Απλά βάλε όρια σ’ εσένα, αλλά και στους άλλους και πρόσεχε τον εαυτό σου, φρόντισέ τον, αγάπησέ τον.

Υπήρξαν γυναίκες που αποτέλεσαν πρότυπο για εσένα;

Φυσικά. Οι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Οι γυναίκες που αγωνίζονται, που δημιουργούν, που αγαπούν, που γεννούν, που δεν γεννούν, οι γυναίκες που βιώνουν την απώλεια δικών τους προσώπων, που εργάζονται μέσα και έξω από το σπίτι, οι γυναίκες που χτίζουν μία υγιή και ισότιμη σχέση με τους γιους τους, που διδάσκουν αξιοπρέπεια, ήθος, αγωνιστικότητα και ενσυναίσθηση στις κόρες τους.

Οι γυναίκες που μεταβολίζουν τον πόνο ψυχικό η σωματικό και συγχωρούν, οι γυναίκες που προχωρούν και αφήνουν πίσω τους καθετί άσχημο και τοξικό. Οι γυναίκες που διεκδικούν μία ισότιμη θέση στον εργασιακό τομέα αλλά και στην οικογένεια. Οι γυναίκες που σέβονται τη φύση και τα ζώα.

Οι Γυναίκες που στηρίζουν και υποστηρίζουν τον άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου. Οι Γυναίκες που δεν σταματούν να μελετούν, να εξερευνούν, να μαθαίνουν. Εκείνες που επενδύουν στο να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι.

Ποια τα όνειρά σου σε σχέση με τη δουλειά σου; Τι θα ήθελες να κάνεις μελλοντικά;

Κατακλύζομαι από ιδέες και όνειρα, αυτό είναι γεγονός. Από τη μία είναι καλό γιατί με κρατά ζωντανή και με ανεβασμένο ηθικό, από την άλλη πιέζω τον εαυτό μου αφόρητα, φέρνοντας τον πού και πού στα όρια του ρίχνοντας άγαρμπα πάνω μου περισσότερες ευθύνες. Ένα από τα όνειρα μου που θα ήθελα να πραγματοποιηθεί σύντομα είναι να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για νέες θέσεις εργασίας στο σάιτ, στη γκαλερί, στις εκδόσεις αλλά και μαθήματα φωτογραφίας που γίνονται.

Έμφυλη βία. Δικαιώματα γυναικών. Σε τι σημείο πιστεύεις ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα;

Βρισκόμαστε στο σημείο που τρομάζω να διαβάσω τις ειδήσεις. Έχω την εντύπωση όμως πως η έμφυλη βία δεν είναι τώρα σε έξαρση. Πάντα έτσι συνέβαινε, ίσως τώρα είμαστε σε καλύτερη μοίρα γιατί μεγάλος αριθμός ανδρών κυριεύεται από φόβο, δεν θέλει να βγαίνει στη δημοσιότητα με το προφίλ του κακοποιητή . Εξαιρώ τις περιπτώσεις που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά ψυχικά νοσήματα. Βαρύνουσα σημασία έχει η στάση των κακοποιημένων γυναικών. Οι περισσότερες στέκονται απέναντι σε καθετί που τις πληγώνει, που τις αφήνει με σωματικά και ψυχικά τραύματα τα οποία δεν επουλώνονται εύκολα. Μιλούν, κοινοποιούν το πρόβλημα τους όσο ανατριχιαστικά βίαιο κι αν είναι. Βρίσκουν ανταπόκριση και βοήθεια από δομές αλλά και από τον κοινωνικό περίγυρο.

Ναι νομίζω πως δεν φοβόμαστε να εκτεθούμε και να εκθέσουμε τη βία που οι μητέρες μας και οι γιαγιάδες έκρυβαν κάτω από το χαλί του σπιτιού ή στο εξομολογητήριο του ιερέα της ενορίας τους.

Ζούμε ημέρες που τα νέα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εισχωρούν στην καθημερινότητα μας όπως εισχώρησε η πανδημία. Θεωρώ πως έχουν ομοιότητες ειδικά στο αποτελέσμα. Ίσως να μην είναι τόσο ορατά όπως, όταν κάποιος νοσήσει από covid, αλλά συχνά σκέφτομαι με πόσο καταλυτικό και ύπουλο τρόπο εισχωρούν μέσα μας οι ειδήσεις κακοποιημένων γυναικών, πώς ταυτιζόμαστε, και πώς θωρακιζόμαστε για να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητα μας. Η πεποίθηση, δε, πως όσες δεν έχουν υποστεί βίαιες και κακοποιητικές συμπεριφορές στο κορμί τους βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση είναι εσφαλμένη και ξεπερασμένη, κατά τη δική μου άποψη. Λόγου χάρη πολλές γυναίκες ακόμη και στον δικό μου κύκλο έχουν και εξακολουθούν να ανέχονται λεκτική κακοποίηση, υποτιμητικά σχόλια, έλλειψη σεβασμού ακόμα και από τα παιδιά τους. Μία από τις χειρότερες και ύπουλες κακοποιητικές συμπεριφορές των ανδρών είναι η αδιαφορία. Για εμένα αυτό ισοδυναμεί με γορθιά στο στομάχι.

Όλα τα παραπάνω αφορούν στην Ελλάδα του 2024.

Τι σου δίνει δύναμη και ελπίδα για να προχωρήσεις;

Ο γιος μου και η κόρη μου μου δίνουν δύναμη κι έτσι συνεχίζω να μάχομαι. Ελπίδα μου δίνει ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, μία ζεστή ματιά μέσα στη σιωπή ή μέσα στη βουή, ένα κλικ φωτογραφικό ή και όχι….

Ένα μήνυμα για την Ημέρα της Γυναίκας.

Να πιστεύεις στη δύναμη που κρύβεις μέσα σου . Κλείνοντας, δανείζομαι και ταυτίζομαι με το απόφθεγμα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι: «Οι γυναίκες είναι ικανές απ’ το μηδέν να κάμουν το παν»

Σχετικά Άρθρα
Δώρα Τσαμπάζη: «Δεν είμαστε καημένες, είμαστε μαχήτριες....»
Δώρα Τσαμπάζη: «Δεν είμαστε καημένες, είμαστε μαχήτριες….»
Μάνια Μπικώφ: «H κάθε γυναίκα να ξέρει ότι δεν είναι μόνη σε οτιδήποτε κι αν της συμβεί»
Μάνια Μπικώφ: «H κάθε γυναίκα να ξέρει ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ σε οτιδήποτε κι αν της συμβεί»
Αθανασία Παππά: «Δεν επέτρεψα να νιώσω μειοψηφία σε επαγγέλματα που θεωρούνταν αντρικά»
Αθανασία Παππά: «Δεν επέτρεψα να νιώσω μειοψηφία σε επαγγέλματα που θεωρούνταν αντρικά»
Σοφία Καζαντζιάν: «Να πάψουμε να είμαστε πουλιά προς αναζήτηση κλουβιού»
Σοφία Καζαντζιάν: «Να πάψουμε να είμαστε πουλιά προς αναζήτηση κλουβιού»
Θεώνη Κουφονικολάκου: «Να μας απασχολήσει η τροφοδότηση ιδιοκτησιακής αντίληψης για τη γυναικεία ζωή»
Θεώνη Κουφονικολάκου: «Να μας απασχολήσει η τροφοδότηση ιδιοκτησιακής αντίληψης για τη γυναικεία ζωή»
Στέλλα Τσιτσούλα: «Μπορούμε να πετύχουμε ως γυναίκες και στην τεχνολογία»
Στέλλα Τσιτσούλα: «Μπορούμε να πετύχουμε ως γυναίκες και στην τεχνολογία»

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του