Ποτέ δεν είχα τη σχέση που ευχόμουν με τη μητέρα μου. Από τη μέρα που γεννήθηκα είμαι αυτό που λένε το «κορίτσι» του μπαμπά. Δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα τη σχέση μου μαζί της. Η μητέρα μου ήταν νοσοκόμα. Μία πολύ καλή νοσοκόμα. Τηλεφωνούσε στους ασθενείς της ακόμη και στα ρεπό της και τους ρωτούσε τι κάνουν. Ηταν πιο πιο καλοσυνάτο και πρόσχαρο άτομο που γνώρισα. Θα μπορούσε επίσης να έχει γίνει σπουδαία σεφ. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τον θάνατό της και ακόμη και σήμερα φίλοι και γνωστοί ανακαλούν στις μνήμες τους τις μαγειρικές της. Φανταστείτε πως έφερνα φίλους στο σπίτι μας και συνέχεια τους προσέφερε φαγητό. Αλλά κανείς μας δεν είναι άψογος. Όλοι έχουμε ατέλειες, ακόμη και η μητέρα μου.
Θυμάμαι πως όταν ο παππούς μου πέθανε, ο πατέρας της μαμάς μου, αυτή τον βρήκε. Ήταν αμέσως μετά τα Χριστούγεννα. Κάτι «πέθανε» μέσα στη μητέρα μου εκείνη την ημέρα. Ο κόσμος της άλλαξε για πάντα. Θυμάμαι όταν γύρισα σπίτι ένα απόγευμα, ήμουν πιθανώς στο λύκειο και η μαμά μου έκλαιγε. Είπε ότι έχασε τους γονείς της και ήθελε να είναι ξανά μαζί τους. Αυτή ήταν η μέρα που συνειδητοποίησα ότι η μαμά μου μπορεί να έχει κατάθλιψη. Νομίζω ότι δεν προσπάθησα ποτέ να την καταλάβω.
Της άρεσε να διασκεδάζει. Να πίνει μπύρα, να καπνίζει τσιγάρα και να στοιχηματίζει. Θυμάμαι, πόσο έπινε μετά τον θάνατο του παππού μου.
Μία φορά γύρισα σπίτι από διακοπές με έναν φίλο και βρήκα τους γονείς μου να μαλώνουν. Ο πατέρας μου ήθελε η μαμά μου να πάει για αποτοξίνωση, αλλά εκείνη αρνιόταν. Καθώς μεγάλωνα, ένιωθα ντροπή, ήμουν θυμωμένη μαζί της. Άφησε τους εθισμούς της να πα΄ρουν τα ηνία… Θυμάμαι πως ήθελε να με τραβήξει μια φωτογραφία την πρώτη μέρα της πρώτης μου δουλειάς. Ήμουν τόσο εκνευρισμένη. Δεν έβγαζα ούτε μία φωτογραφία μαζί της γιατί θα την κοιτούσα και θα θυμόμουν πως έπρεπε να πάει στον επάνω όροφο για να καπνίσει. Δεν ήταν σαν τις άλλες μητέρες. Με ενοχλούσε που μύριζα διαρκώς καπνό, που ερχόταν από τη μαμά μου.
Μεγαλώνοντας, η μαμά μου μας έλεγε συνέχεια να μην καπνίσουμε ποτέ και να μην δοκιμάσουμε ναρκωτικά. Τραγική ειρωνία; Εγώ ούτε κάπνισα ούτε έκανα ποτέ ναρκωτικά. Αφού αποφοίτησα, βρήκα μια μέρα τη μητέρα μου να κάνει «χόρτο» με τους φίλους της. Ήμουν εξοργισμένη. Συσκεύασα τα πράγματα μου και έφυγα εκείνη την ημέρα. Αγνόησα τις κλήσεις της για μέρες. Ο καλύτερος φίλος της μου είπε ότι δεν πρέπει να είμαι θυμωμένη γιατί είναι ενήλικας και μπορεί να πάρει τις αποφάσεις της. Αλλά πλέον μπορούσα να δω την υποκρισία της. Ίσως αν ήταν ανοιχτή και ειλικρινής, δεν θα ήμουν τόσο θυμωμένη.
Οι γονείς μου πάντα με πρόσεχαν, δε θα το αρνηθώ. Μου αγορασαν το σπίτι στο οποίο και μετακόμισα αφού αποφοίτησα. Η μαμά μου τηλεφωνούσε πού και πού και μου έλεγε να βγούμε για μεσημεριανό γεύμα ή και για ψώνια. Δεν πήγα ποτέ. Και το μετάνιωσα.
Το 2012 ήταν μια δύσκολη χρονιά για μένα. Στις αρχές του έτους είχα μια αποβολή και έπρεπε υποβληθώ και σε χειρουργική επέμβαση. Η μητέρα και η αδελφή μου πέρασαν να με δουν. Είχα ανεβάσει λίγο πυρετό, και ανησυχούσα. Τότε παρατήρησα ότι το στήθος μου είχε ένα εξάνθημα. Πήγα κατευθείαν για αξονική και ανακάλυψαν πως βρισκόμουν στα αρχικά στάδια του σηπτικού σοκ. Μπήκα αμέσως και για δεύτερο χειρουργείο.
Ήμουν πολύ θυμωμένη με τον κόσμο. Έβγαλα όλο τον θυμό μου στη μαμά μου. Εκείνη μου είπε ότι ήξερε ότι ήμουν θυμωμένη με αυτό που συνέβη, και αν πρέπει να της βγάλω τον θυμό μου, ήταν εντάξει. Αργότερα, το φθινόπωρο, μου είπε αν θέλω να πάω στο κολλέγιο ή να κάνω ό,τι άλλο ήθελα. Μπορούσα να υπολογίζω σε εκείνη. Θα επέστρεφε στη δουλειά με πλήρη απασχόληση και θα με στήριζε.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς της ίδιας χρονιάς σταμάτησα από το σπίτι των γονιών μου και της μίλησα για λίγο. Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγε καλά. Το πρόσωπό της ήταν τόσο εύθραυστο.Μερικές μέρες αργότερα, και ενώ ο μπαμπάς μου είχε έρθει στο σπίτι μου και έφτιαχνε το φούρνο μου και η μαμά μου τηλεφώνησε. Μου είπε ότι το συκώτι της είχε καταστραφεί μάλλον.
Της είπα: «τι περίμενες;» Είχα τόσο πολύ θυμώσει μαζί της. Είχα τόση δυσαρέσκεια εξαιτίας των καταχρήσεων που έκανε, τόσο πολύ θυμό. Ωστόσο, έκαναν βιοψία και διαπίστωσαν ότι το συκώτι της ήταν τελικά υγιές.
Λίγο αργότερα, πιθανώς ήδη από τον Ιανουάριο, η μαμά μου με ρώτησε αν ήμουν έγκυος. Ήμουν, αλλά δεν ήθελα να το ξέρει κανείς, οπότε είπα ψέματα και είπα όχι. Εξακολουθούσε να εργάζεται στο νοσοκομείο, οπότε είμαι σίγουρη ότι ήξερε την αλήθεια. Κάποια στιγμή παραδέχθηκα ότι ήμουν έγκυος και πως είχα ραντεβού με τον γιατρό στις 5 Φεβρουαρίου και της είπα πως θα ήθελα πολύ να έρθει. Ήταν τόσο ενθουσιασμένη.
Στις 30 Ιανουαρίου 2013, η μαμά μου έκανε έκανε μια διαγνωστική χειρουργική επέμβαση. Βρέθηκε πως ήταν πολύ άρρωστη και είχαμε υπό αυστηρές οδηγίες να μην το πούμε σε κανέναν. Συχνά δεν είχε καν διαύγεια. Ήταν μπερδεμένη. Αλλά ποτέ δεν είπε σε κανέναν για μένα ότι είμαι έγκυος και εξακολουθούσε να πιστεύει ότι θα πάμε στο ραντεβού μου. Σήμερα, αυτό με συγκλονίζει. Η μαμά μου πέθανε από καρκίνο του στομάχου πέντε ημέρες μετά τη διάγνωσή της, στις 4 Φεβρουαρίου 2013.
Εγώ κατέρρευσα βιώνοντας όλα τα στάδια της θλίψης.
Στάδιο πρώτο – άρνηση και απομόνωση.
Δεύτερο στάδιο – θυμός. Το νιώθω ακόμα. Είμαι θυμωμένη ότι θα μπορούσε να είχε διαγνωστεί νωρίτερα αν δεν ήταν νοσοκόμα. Είμαι θυμωμένη γιατί οι γιατροί εστίασαν μόνο στον τρόπο ζωής της, αντί για τα συμπτώματά της. Είμαι θυμωμένη που πέθανε ενώ δεν της άξιζε. Είμαι θυμωμένη γιατί τα παιδιά μου δεν θα την γνωρίσουν ποτέ. Είμαι θυμωμένη που δεν είχα καλύτερη σχέση μαζί της.
Τρίτο στάδιο – ερωτήματα. Αυτό είναι δύσκολο. Αναρωτιέμαι: γιατί η μαμά μου; Γιατί όχι κάποιος που «το αξίζει» – βιαστής ή δολοφόνος; Και μετά το σκληρό… επέζησε η εγκυμοσύνη μου επειδή έχασα τη μαμά μου; Υποθέτω ότι είναι πραγματικά μόνο εγώ που προσπαθώ να κατηγορώ τον εαυτό μου.
Στάδιο τέσσερα – κατάθλιψη. Αυτό έρχεται σε κύματα. Μερικές μέρες με χτυπά σκληρά…
Στάδιο πέντε – αποδοχή. Δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη για μένα. Υποθέτω ότι δέχτηκα ότι αυτό είναι φυσιολογικό. Πως δεν έχω πραγματικά επιλογή.
Χάνοντας τη μαμά μου αισθάνομαι χάλια. Θυμώνω πολύ γι ‘αυτό. Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν εκμεταλλευόμουν τον χρόνο που είχα. Θυμώνω με άλλους ανθρώπους που δεν έχουν καλές σχέσεις με τους γονείς τους. Μισώ το πώς το αλκοόλ επηρέασε τη σχέση μου με τη μητέρα μου. Μου λείπει για πάντα ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Η μαμά μου ήταν καλό άτομο, πάντα έδινε προτεραιότητα στους άλλους. Αγαπούσε την οικογένειά της. Με αγάπησε. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Μακάρι να είχε ένα πιο χαρούμενο τέλος. Μακάρι να μην έπρεπε να δω τη μητέρα μου να πεθαίνει. Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα. Και με σκοτώνει αυτό. Με σκοτώνει λίγο κάθε μέρα.
Σχετικά Άρθρα
Google News