Γράφει η Δικηγόρος Σοφία Νικολάου
Μόνο θλίψη και απογοήτευση προκαλούν τα νέα στοιχεία, που είδαν το φως της δημοσιότητας και ανέδειξαν, με τον πλέον γλαφυρό τρόπο, άλλη μία ήττα για τις γυναίκες στη μάχη των φύλων, αυτή τη φορά στον τομέα των – ακραίων, σε κάποιες περιπτώσεις – μισθολογικών ανισοτήτων στον ιδιωτικό τομέα.
Σύμφωνα με τον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (Ε.Φ.Κ.Α.), το μέσο ημερομίσθιο για τις γυναίκες ανέρχεται σε 39,49 ευρώ, τη στιγμή που οι άνδρες συνάδελφοί τους παίρνουν σχεδόν 8 ευρώ περισσότερα, για την ίδια εργασία και με τα ίδια προσόντα, φτάνοντας τα 47,40 ευρώ. Με βάση τα ίδια στοιχεία, μπορεί το χάσμα να είναι μικρότερο στον κλάδο των οικοδομών (!), όπου οι γυναίκες αμείβονται με 3,18 ευρώ λιγότερα, στις κοινές, όμως, επιχειρήσεις, η διαφορά εκτοξεύεται στα 8,08 ευρώ.
Την ίδια στιγμή, περισσότερες είναι και οι γυναίκες που εργάζονται υπό συνθήκες μερικής απασχόλησης: Αποτελούν το 55,3% των μερικώς απασχολούμενων στον ιδιωτικό τομέα, ενώ αίσθηση προκαλεί το γεγονός πως, αν και εργάζονται σχεδόν μιάμιση ώρα παραπάνω από τους άνδρες συναδέλφους τους, έχουν χαμηλότερο ημερομίσθιο! Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οκτωβρίου του 2017, μόλις το 43,5% των γυναικών εργάζεται με πλήρες ωράριο.
Πίσω από αυτούς τους αριθμούς, όλοι φανταζόμαστε ποιες «κρύβονται»: Η σύντροφος, η σύζυγος, η μάνα, που παλεύει να τα βγάλει πέρα στο σπίτι με τα παιδιά, κι αντί να αισιοδοξεί για το μέλλον της οικογένειάς της, βλέπει το εισόδημά της να συρρικνώνεται χρόνο με τον χρόνο. Κρύβεται η ανύπαντρη μητέρα, που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, έχοντας παράλληλα αναλάβει και την φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών της. Κρύβεται η νεαρή κοπέλα, που σπούδασε και ψάχνει εδώ και χρόνια για σταθερή εργασία και τελικά αμείβεται λιγότερο από τον διπλανό της συνάδελφο, επειδή εκείνος … είναι άνδρας.
Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο … «ελληνικό». Σύμφωνα με την Eurostat, για το 2016, η μισθολογική διαφορά υπέρ των ανδρών έφτασε στο 16,3%. Και, φυσικά, η σύγκριση γίνεται για την ίδια εργασία, για τις ίδιες συνθήκες και για τα ίδια προσόντα.
Η διαφορά, όμως, με την ελληνική πραγματικότητα είναι πως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φαίνεται να αναλαμβάνουν δράση: Την ώρα που σχεδόν 8 στις 10 μεγάλες επιχειρήσεις στη Βρετανία παραδέχθηκαν ότι πληρώνουν περισσότερο τους άνδρες από τις γυναίκες εργαζόμενες, η βρετανική κυβέρνηση λάμβανε μέτρα, προκειμένου να υπάρξει άμεσα διαφάνεια στο θέμα, με στόχο να εκλείψει αυτός ο ιδιότυπος «φυλετικός ρατσισμός».
Εδώ τι κάνουμε; Έχει, άραγε, περάσει, έστω ως σκέψη από το μυαλό των κυβερνώντων, η λήψη προληπτικών ή κατασταλτικών μέτρων κατά των επιχειρήσεων που αποδεδειγμένα προχωρούν σε – μισθολογικές ή άλλου τύπου – διακρίσεις; Παλεύοντας να βγούμε από την στενωπό της κρίσης, είναι τώρα περισσότερο από ποτέ επιτακτική η ανάγκη όλες αυτές οι νοοτροπίες και οι πρακτικές να αποτελέσουν παρελθόν. Αν δεν ξεπεράσουμε την αξιακή κρίση, η οικονομική δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Είναι ο καιρός να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.
Σχετικά Άρθρα
Google News