Αν μου έλεγε κάποιος ότι πριν από 10 χρόνια ότι θα περνούσα την άνοιξη του 2020 σε καραντίνα, σε ένα διαμέρισμα μαζί με τον σύζυγο και τον ενός έτους γιο μας, ενώ ένας θανατηφόρος ιός βασανίζει τον κόσμο, θα τον περνούσα για τρελό!
Ο πρώτος χρόνος του γάμου μας ήταν γεμάτος από προβλήματα επικοινωνίας και ανεκπλήρωτες προσδοκίες που μας οδήγησαν στο να απομακρυνθούμε. Χάρη στην παροχή συμβουλών για γάμους, καταφέραμε να σημειώσουμε θετική πορεία και να ενδυναμωθούμε τελικά ως ζευγάρι. Μέρος αυτού του έργου δεν ήταν μόνο η κατανόηση, αλλά η αποδοχή των μεταξύ μας διαφορών. Εγώ χαίρομαι όταν βγαίνω έξω, σε εκείνον αρέσει να περνάει ώρες ατελείωτες στο σπίτι. Είμαστε τόσο διαφορετικοί, κάτι που έκανε να μάθουμε ότι ο χρόνος που αφιερώνουμε ο ένας στον άλλον είναι πολύ πιο ξεχωριστός.
Πέρυσι αποκτήσαμε τον γιο μας, ο οποίος πρόσθεσε μια απρόσμενη, αλλά συναρπαστική νέα διάσταση στην οικογενειακή μας ζωή. Ο σύζυγός μου κι εγώ στηριχθήκαμε ο ένας στον άλλο ως νέοι γονείς, καθώς φέραμε το νεογέννητο πίσω στο διαμέρισμά μας στη Νέα Υόρκη, με τις οικογένειές μας να ζουν στην Καλιφόρνια και τη Φλόριντα.
Αλλά τώρα, καθώς ο κόσμος παραμένει σε παύση λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, όλες οι έννοιες της ομαλότητας στη ζωή μου έχουν εξαφανιστεί. Οι τρεις μας παραμένουμε κλεισμένοι στο μικροσκοπικό μας διαμέρισμα, ενώ οι ημέρες που φεύγαμε από το σπίτι για να πάμε στη δουλειά και να ισορροπήσουμε τα οικογενειακά καθήκοντα με τις προσωπικές μας ανάγκες έχουν εξαφανιστεί.
Τώρα, οι μέρες μας είναι γεμάτες με συγκρούσεις, κακές συνήθειες, την πρόκληση του διαχωρισμού νέων ευθυνών και την έλλειψη προσωπικού χώρου. Χωρίς τη δυνατότητα απόδρασης από την οικιακή ζωή και τα καθημερινά εξελισσόμενα προβλήματα του μωρού, έχουμε και οι δύο λιγότερο χρόνο για να ξεφύγουμε. Έχει γίνει ολοένα και πιο εμφανές ότι η απόδραση από το σπίτι ήταν το κλειδί του γάμου μας.
Δουλεύοντας και οι δύο από το σπίτι σκέφτηκα ότι η καραντίνα θα έδινε την ευκαιρία στον σύζυγό μου να παρακολουθήσει τον τρόπο με τον οποίο καταφέρνω να καθαρίσω το σπίτι, να πλύνω τα ρούχα, να κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού και να ετοιμάσω το δείπνο. Αντιθέτως, εκείνος έχει πάθει εμμονή με τα παιχνίδια στον υπολογιστή, συχνά φτάνει μέχρι την κουζίνα για να φτιάξει καφέ και να τσιμπήσει, ενώ ενδιάμεσα θα κάνει μερικά περιστασιακά τηλεφωνήματα για τη δουλειά.
Φαίνεται ότι ακόμη και με τους δύο στο σπίτι 24/7, πρέπει εγώ να χειριστώ όλες τις οικιακές εργασίες που έκανα στο παρελθόν, παρά το γεγονός ότι εκείνος είναι στο σπίτι και μπορεί να βοηθήσει. Πριν από την καραντίνα, θα πήγαινα για έναν καφέ ή μασάζ για αν χαλαρώσω. Ο σύζυγός μου παίζει βιντεοπαιχνίδια για να ανακουφίσει το άγχος του, αλλά φαίνεται ότι εγώ δεν έχω χρόνο ούτε καν να σκεφτώ τη διαχείριση του δικού μου. Ξαφνικά, αναγκάστηκα να προσαρμοστώ σε μια εντελώς νέα εκδοχή της οικογενειακής ζωής που έφερε απογοητεύσεις, ανησυχίες και θυμό που δεν ήμουν αρχικά προετοιμασμένη να χειριστώ.
«Θέλω ο άντρας μου να διαβάζει το μυαλό μου»
Δεν θέλω ο σύζυγός μου να πλύνει τα πιάτα. Θέλω να θέλει να πλύνει τα πιάτα. Δεν θέλω να με βοηθάει με το μωρό όποτε του το ζητάω. Θέλω να γνωρίζει ότι είναι μέρος του ρόλου του ως πατέρας. Ας το πούμε όπως είναι: Θέλω ο άντρας μου να διαβάζει το μυαλό μου. Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βλέπει τα σημάδια: ίσως μια βρώμικη κουζίνα σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να καθαριστεί ή ότι το μωρό που κλαίει χωρίς σταματημό μπορεί να χρειάζεται λίγη ακόμα προσπάθεια από πλευράς του για να κοιμηθεί. Προφανώς, δεν είναι ο τύπος που «αναλαμβάνει πρωτοβουλία» και δεν είμαι εκείνη που «θα σου πω τι ακριβώς να κάνεις».
Αν υπάρχει ένα πράγμα που έχω συνειδητοποιήσει στην καραντίνα είναι οι ρόλοι, η δουλειά και οι ευθύνες που ρίχνω στον εαυτό μου, χωρίς να ζητώ ποτέ βοήθεια. Αν δεν εκφράσω τις επιθυμίες και τις ανάγκες μου, συμμετέχω σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο οποίο οι αόρατες προσδοκίες μου δεν ικανοποιούνται ποτέ.
Πριν από την πανδημία, ενώ χειριζόμουν αυτούς τους ρόλους, δεν με πείραζε καθόλου γιατί με έκαναν να νιώθω σαν σούπερ ήρωας. Ήμουν απλώς υπεράνθρωπος, συνεισφέροντας στην οικογένειά μου με τον τρόπο που οι φίλοι, η οικογένεια, το Instagram -ακόμα κι εγώ- περίμεναν ότι θα έπρεπε να το κάνω.
Και όμως, εδώ είμαι πάλι, με τον πρώτο μου χρόνο ως μητέρα να πλησιάζει το πρώτο έτος του γάμου μου. Αντί να πω ξεκάθαρα στον σύζυγό μου τι πραγματικά χρειαζόμουν, γινόμουν όλο και πιο επιθετική. Κάθε φορά που του ανέθετα να κάνει μια δουλειά χαιρόμουν βλέποντάς τον να προσπαθεί να τα καταφέρει χωρίς αποτέλεσμα. Ήθελα να νιώσει τους αγώνες που ήμουν αναγκασμένη να ξεπεράσω αλλά όπως αποδεικνύεται, ήμουν εγώ η ίδια που ανάγκαζα τον εαυτό μου να υποφέρει σιωπηλά. Ύστερα από εβδομάδες τελικά ξέσπασα. Εκείνη τη στιγμή, συμφιλίωσα τον τύπο της γυναίκας και της μητέρας που νόμιζα ότι έπρεπε να είμαι με τη σύζυγο και τη μητέρα που πραγματικά είμαι.
Αυτή η καραντίνα έχει γίνει μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής μου και ένα από τα ισχυρότερα σημεία μου ως άτομο, σύζυγος και μητέρα. Πριν από την πανδημία, δεν ήμουν δυστυχισμένη – ήμουν αρκετά ευτυχισμένη. Από εδώ και στο εξής θα είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και θα εκφράζω τις ανάγκες μου. Δεν θα παρακολουθώ πλέον τις απίστευτα τέλειες οικογένειες στο Instagram με μητέρες και συζύγους που μπορούν να τα κάνουν όλα τέλεια, επειδή αυτά τα πρότυπα είναι μια μορφή ψυχικών βασανιστηρίων για μένα. Θα σταματήσω να κατηγορώ τον σύζυγό μου ότι δεν γνωρίζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου όταν δεν ξέρω να τις εκφράσω για τον εαυτό μου.
Νομίζω ότι είναι καιρός να πετάξω την κάπα της σούπερ ηρωίδας και δεν θα νιώσω ένοχος γι’ αυτό. Αντιθέτως, είμαι περήφανη που είμαι η ευτυχισμένη σύζυγος και η μητέρα που έκλαψε για βοήθεια και την πήρε.
Γράφει η Natasha Huang Smith στο harpersbazaar.com
Πηγή: www.harpersbazaar.com
Σχετικά Άρθρα
Google News