Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα του να είσαι μητέρα και να υποφέρεις από χρόνιο πόνο

Ένα βράδυ πριν, εγώ και η 4χρονη κόρη μου η Χάνα, πάμε στη Φιλαδέλφεια, εκείνη επέλεξε προσεκτικά τα αγαπημένα της βιβλία για να ζωγραφίσει και ένα μαγιό κι εγώ διάλεξα προσεκτικά το σωστό μείγμα φαρμάκων για να διασφαλίσω ότι θα δε θα πονούσα στον ύπνο μου και πως θα κατάφερνα να ξυπνήσω αμέσως αν η μικρή με χρειαζόταν στη μέση της νύχτας.

Ήθελα τόσο πολύ να ταξιδέψω με τη Χάνα μου. “Θα πρέπει να μας επισκεφθείτε!” με είχε προτρέψει λίγους μήνες νωρίτερα μια από τις θείες μου. Ήθελα τόσο πολύ να απαντήσω θετικά, αλλά ζούσαμε στην Ουάσινγκτον, και εκείνη στην αγροτική Φλόριντα. Δεκάδες χρόνια πονούσα στον δεξιό καρπό, τους ώμους και το λαιμό μου. Οι μύες και οι αρθρώσεις μου είχαν τόσο πολύ καταστραφεί που δεν μπορούσα να σηκώσω τις βαλίτσες μας, να τρέχω βιαστική με τη Χάνα στο αεροδρόμιο της Ατλάντα ή να τη βοηθήσω να δεθεί στο κάθισμά της.

Ο χρόνιος πόνος ήταν ο λόγος που το ταξίδι μας στη Φιλαδέλφεια θα ήταν μόνο για μία νύχτα. Ήταν το δοκιμαστικό μου τεστ, ένας τρόπος για να ανακαλύψω τι ταξίδι θα μπορούσα να κάνω μαζί της. Δύο ώρες οδήγησης, ένα ξενοδοχείο σε κοντινή απόσταση από πολλά μουσεία, δείπνο με φίλους που κατάλαβαν τους περιορισμούς μου. Αυτά ήταν τα προπύργια που μπορούσα να χτίσω ενάντια στους αδυσώπητους μυϊκούς σπασμούς και τον αδιάκοπο πόνο στις αρθρώσεις.

Η Χάνα είναι 8 ετών τώρα. Γνέφει με κατανόηση όταν λέω ότι πρέπει να πάρω ένα παυσίπονο και δεν θα μπορέσω να φάω μαζί μ΄αυτήν και τον πατέρα της. Ξέρει ποια από τις πολλές παγοκύστες είναι η αγαπημένη μου και τη φέρνει σε μένα όταν της το ζητώ. Τις μέρες που ο καρπός μου πονάει τόσο πολύ που πρέπει να φορέσω τον νάρθηκά μου, ακούω την Χάνα να λέει άνετα στους φίλους της: «Η μαμά μου έσπασε το χέρι της πριν από πολύ καιρό και τώρα το φοράει μερικές φορές». Δεν είναι αληθινή η ιστορία της Χάνα, ποτέ δεν έσπασα το χέρι μου. Ο πόνος άρχισε αυθόρμητα – αλλά αυτός είναι ο τρόπος που τον αντιλαμβάνεται. Είναι η δική της ιστορία.

Η καθημερινότητα της οικογένειάς μου, όπως και πολλών άλλων, άλλαξε φέτος. Η Χάνα λόγω της πανδημίας σταμάτησε να πηγαίνει το δημοτικό σχολείο. Εγώ και ο σύζυγός μου από την άλλη ξεκινήσαμε να δουλεύουμε από το σπίτι και η ζωή μας περιορίστηκε στα στενά όρια του σπιτιού και της άμεσης γειτονιάς μας. Προσωπικά έχω συνηθίσει να ζω μια ζωή με περιορισμούς. Καθώς ο πόνος επιδεινώνεται διαρκώς, έχω σταματήσει να έχω χόμπι, αλλά και πάθη. Δεν παίζω πια κάποιο μουσικό όργανο, σταμάτησα το γυμναστήριο, ακόμη και τη φωτογραφία που είχα ως χόμπι. Για μένα, μια καλή μέρα είναι όταν μπορώ να δουλέψω, όταν είμαι παρούσα για την οικογένειά μου και όταν, αν είμαι τυχερή, συνομιλήσω με έναν φίλο.

Η πανδημία του κορωνοϊού έπληξε την πολιτεία μας και η ζωή μου ως μητέρα, παράδοξα, «άνοιξε». Το παιδί μου στερήθηκε ξαφνικά τους φίλους της και στράφηκε σε μένα, που είχα ένα πιο ευέλικτο πρόγραμμα εργασίας από τον σύζυγό μου. Έτσι, «βγήκαν» χρωματιστά μολύβια, μαρκαδόροι και χρώματα. Και κάθε μέρα περνούσαμε ατελείωτες ώρες μαζί σχεδιάζοντας εικόνες, χτίζοντας οχυρά και μετατρέποντας το υπόγειό μας σε ένα φανταστικό βασίλειο για τα σκυλιά και τη γάτα μας. Μαζί ψήναμε ψωμί και muffins, πρώτα για την οικογένειά μας και μετά για δωρεά σε ένα σ΄αυτούς που είχαν ανάγκη, ενώ παράλληλα ακούγαμε μουσική – πάντα επέλεγε την Taylor Swift, πάντα επέλεγα τους R.E.M.

Στο τέλος κάθε ημέρας, ο καρπός μου πονούσε πολύ και οι μύες των ώμων μου ήταν σκληροί σαν σκυρόδεμα, αλλά δεν ήθελα να σταματήσω. Οι ζωγραφιές και το ψωμί μας ήταν απτή απόδειξη ότι στη μέση της θλίψης και του αποπροσανατολισμού μας, θα μπορούσαμε ακόμα να δημιουργήσουμε κάτι υπέροχο.

Ακόμα περισσότερο, το να περνάω όλον αυτόν τον χρόνο με τη Χάνα ήταν καλό για την ψυχική μου υγεία. Ανακάλυψα ξανά δραστηριότητες που είχα εγκαταλείψει πριν από χρόνια, απολάμβανα την χαλαρωτική ηρεμία. Σίγουρα τα οφέλη υπερέβαιναν τα μειονεκτήματα.

Ωστόσο, ο «φόρος» μου στον πόνο ήταν τεράστιος και οι επιλογές θεραπείας μου είχαν περιοριστεί, καθώς τα γραφεία των γιατρών ήταν κλειστά και όλες οι διαδικασίες στις οποίες βασιζόμουν για να βοηθήσω στον έλεγχο του πόνου μου είχαν ανασταλεί επ ‘αόριστον.

Ως αποτέλεσμα, τόσο σοβαρές κρίσεις που έσπευσα στα επείγοντα δύο φορές: Είχα σπρώξει τον εαυτό μου πέρα ​​από τα όρια της αντοχής και έπεσα θεαματικά. Ο πόνος μου τελικά υποχώρησε σ΄ένα ανεκτό επίπεδο, αλλά η Χάνα έχασε τον σύντροφό της στην τέχνη και το ψήσιμο.

Η πανδημία αυτή και ο εγκλεισμός με έκανε να σκεφτώ πολύ για το ταξίδι στη Φιλαδέλφεια. Ήμουν τόσο νευρική τις μέρες πριν από την αναχώρησή μας. Έλεγξα τα πάντα αυστηρά όπως μπορούσα και προετοιμάστηκα για κάθε πιθανή αναποδιά. Σε σύγκριση με την καταστροφή του τρέχοντος έτους, αυτές οι ανησυχίες φαίνονται τόσο ασταθείς, λείψανα ενός παρελθόντος χρόνου. Ωστόσο, εξακολουθώ να αντλώ δύναμη από αυτές τις αναμνήσεις της Φιλαδέλφειας, γιατί ξέρω ότι, ακόμη και όταν οι περιορισμοί του σώματός μου επισκιάζουν εμένα και τη Χάνα, μπορούμε ακόμα να βρούμε στιγμές χαράς.

Υπήρχε μια πισίνα στο ξενοδοχείο, ένας γαλήνιος κύκλος από μπλε πλακάκια και νερά. Ήταν η πρώτη φορά που η Χάνα κολυμπούσε μαζί μου. Έσφιξε την άκρη της πισίνας καθώς κολυμπούσα μακριά και πίσω. Ακολούθως, έπιασα τα μικρά της χέρια στην παλάμη μου και την τράβηξα απαλά προς μένα. Η έκφρασή της έγινε αμέσως από διστακτική σε χαρούμενη. Ήμουν ζαλισμένη με το σοκ της Χάνας στα χέρια μου, ένα συναίσθημα που θα το αποδεχόμουν με τον καιρό ότι δεν θα ξαναζήσω ποτέ ξανά. Η Χάνα «κλείδωσε» τα πόδια της γύρω από τη μέση μου καθώς στριφογύρισα μέσα από το νερό, περιστρέφοντάς μας σε συνεχώς διευρυνόμενους κύκλους, τα γέλια μας ξεκινούν από μαλακά και γίνονται πιο άγρια. Μείναμε στην πισίνα ακόμα και όταν το σώμα μου άρχισε να τρέμει από το κρύο, γιατί δεν ήξερα πότε θα μπορούσα να τη μεταφέρω ξανά…