Ταλαντούχα κι αέρινη, δηλώνει παρούσα κάθε θεατρική σεζόν επιλέγοντας προσεκτικά τους ρόλους της. Ο λόγος για την Εύα Σιμάτου που τώρα μαζί με άλλους δεκαοχτώ ηθοποιούς ζωντανεύουν την ατμόσφαιρα μιας Αθήνας που ζει στη μνήμη, μιας παλιάς Αθήνας εικόνων, προσδοκιών και ελπίδας στο νέο έργο των Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου, «Φεγγάρι από χαρτί».
Πρόκειται για ένα μουσικό έργο για όλα όσα βρίσκονται πέρα από αυτά που μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις και να κατανοήσει το μυαλό. Για τη μυστική πατρίδα όπου αγκαλιάζονται τα αντίθετα και ο πόνος συμπληρώνει τη χαρά και την ολοκληρώνει. Εκεί που το μαρτύριο και η ευτυχία γίνονται ένα στην ουτοπία του έρωτα. Αυτή τη δύσβατη Νεφελοκοκκυγία, που μόνο οι ποιητές μπορούν να την επισκέπτονται χωρίς διόδια.
Εμείς μιλήσαμε μαζί της για την παράσταση αυτή κι όχι μόνο…
Μιλήστε μας για το καινούργιο έργο «Φεγγάρι από χαρτί» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο στο θέατρο Ρεξ
Η πλοκή ξετυλίγεται σ’ έναν κόσμο νοσταλγικό, της Αθήνας της δεκαετίας του ’60 και αποκαλύπτει τις ιστορίες τεσσάρων οικογενειών που βρίσκονται στο επίκεντρο. Σε χώρους αστικούς, σε νεοκλασικά σπίτια με υπηρεσία, ζωντανεύουν επι σκηνής αντιπροσωπευτικοί χαρακτήρες της κοινωνίας της εποχής, που γεύονται τις χαρές και βιώνουν τις λύπες και τις αγωνίες. Το «Φεγγάρι από Χαρτί» είναι ένα μουσικό έργο με τη σφραγίδα του του Νίκου Κυπουργού στη σύνθεση και της Αφροδίτης Μάνου στους στίχους. Ένα έργο για όλα όσα βρίσκονται πέρα από αυτά που μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις και να κατανοήσει ο νους.
Περιγράψτε μας τον δικό σας ρόλο στην παράσταση
Η Τζίνα είναι μια γυναίκα που ασφυκτιά στην πίεση του αστικού οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος και παλεύει να βρει διέξοδο. Κόρη γιατρού, καλλιεργημένη, με λεπτό γούστο και ευγενική ψυχή παγιδεύεται σ’ έναν γάμο συμβατικό, μ’ έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν είναι ερωτευμένη. Είναι μια γυναίκα που ως άλλη Μάσα, την Μάσα από τις Τρεις Αδερφές του Τσέχωφ, επιθυμεί να αγαπηθεί με όλο της το είναι. Μια γυναίκα με αντιφάσεις, η οποία ταλανίζεται ανάμεσα στους διαφορετικούς ρόλος που καλείται να παίξει.
Παράλληλα με το θέατρο υπάρχει και η προσωπική ζωή. Πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητα με τoν νεογέννητο γιο σας;
Έχει γίνει απίστευτα πλούσια και πολύ πιο απαιτητική. Είναι γεμάτη από στιγμές νέων ανακαλύψεων κι από δραστηριότητες γύρω από τον μικρό. Φροντίζουμε και οι δύο να αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται στον Ερμή. Τις ώρες που δε δουλεύουμε τις περνάμε μαζί του. Ο δικός μας χρόνος έρχεται το βράδυ, αφού κοιμηθεί. Υπάρχει απέραντη αγάπη, γέλιο, παιχνίδι, τρέξιμο, άγχος, συγκίνηση, πυκνές στιγμές.
Έχει αλλάξει και ο τρόπος που αντιμετωπίζετε πλέον τα πράγματα;
Ναι και όχι. Μου είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω. Έχει αλλάξει η σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων. Σαν να έχουν εγκιβωτιστεί όλα και να έχουν τοποθετηθεί στη θέση που πρέπει. Είναι σαν να ανοίγει ξαφνικά η κάμερα σ’ ένα πιο γενικό ή πανοραμίκ πλάνο και να βλέπεις πιο ολοκληρωμένα τι υπάρχει πάνω και γύρω και λίγο πιο πέρα και σε βάθος και να κατανοείς τα πράγματα σε ένα άλλο επίπεδο. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι έχω φύγει από τον άξονά μου, ότι είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ίσως να έχει ενισχυθεί κι όλας. Οπότε είμαι ακριβώς όπως ήμουν, απλώς τα πράγματα έχουν κάπως διαφορετικό αντίκρισμα μέσα μου.
Με τον σύζυγό σας, τον γνωστό συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη συζητάτε τις επαγγελματικές προτάσεις που σας γίνονται;
Πάντα. Με ενδιαφέρει η άποψή του πάρα πολύ. Δε συζητάμε μόνο τις προτάσεις. Μοιράζομαι μαζί του και όλη την καλλιτεχνική διαδικασία.
Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει υποστήριξη και κατανόηση από την ίδια την οικογένεια;
Απόλυτα σημαντικό. Δε γίνεται αλλιώς. Υπάρχει υποστήριξη και από τον Αλέξη σε μένα και από εμένα στον Αλέξη, αλλά και από τις οικογένειές μας, τους δικούς μας ανθρώπους. Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί έχουμε πολλή βοήθεια.
Το έργο «Φεγγάρι από χαρτί» αναφέρεται στην δεκαετία του 60. Πόσα κοινά στοιχεία από εκείνη την δεκαετία υπάρχουν σήμερα;
Κατά κάποιο τρόπο πολιτικά ισχύει ακόμη ο διχασμός. Αισθητικά ζούμε στην Αθήνα των αντιπαροχών που φούντωσαν την δεκαετία του ’60 και που σήμερα η εικόνα τους είναι παρηκμασμένη. Η οικογένεια και οι δεσμοί της εξακολουθούν να είναι αδιάρρηκτα στενοί στην ελληνική κοινωνία. Κάποιες φορές ίσως να ακούμε και τα ίδια τραγούδια, συνθετών που σφράγισαν τον πολιτισμό μας, να διαβάζουμε τους ποιητές της εποχής αυτής, να αναφερόμαστε σε μεγάλες προσωπικότητες του πολιτισμού μας που μεσουράνησαν τότε. Αλλά είμαστε σίγουρα πολύ διαφορετικοί, μια κοινωνία άλλη.
Η νοσταλγία ίσως ωραιοποιεί την πραγματικότητα…
Σίγουρα. Αλλά ποιος δεν έχει ανάγκη από ομορφιά. Εξάλλου η νοσταλγία είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA του δικού μας λαού από τα Ομηρικά χρόνια. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι η παράστασή μας αγγίζει εξίσου και τις όμορφες και απολαυστικές στιγμές, αλλά και τη δύσκολη και άσχημη πλευρά των πραγμάτων. Γι’ αυτό άλλωστε και το φεγγάρι μας είναι από χαρτί, γιατί είναι απατηλό.
Σχετικά Άρθρα
Google News