«Έκαναν bullying στον 10χρονο γιο μου για το φούξια φούτερ του»- Μήπως ήρθε η ώρα να σπάσουν τα στερεότυπα;

Και όμως η μαρτυρία που ακολουθεί διαδραματίστηκε στην Ελλάδα του 2021. Η αντίδραση της μητέρας του 10χρονου μαθητή, αλλά και της δασκάλας του είναι παράδειγμα προς μίμιση.

«Το ροζ για τα κορίτσια, το μπλε για τα αγόρια». Ένα από τα πιο γνωστά στερεότυπα που μεγάλωσαν με αυτό γενιές και γενιές. Με αυτό μεγαλώσαμε κι εμείς. Αλλά πίστευα πως είναι πια κάτι που έχει ξεπεραστεί πως έχει πάρει τη θέση του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, έχοντας και αυτό καταρριφθεί μαζί με άλλα στερεότυπα. 

Άλλωστε, πόσο δύσκολο είναι να κατανοηθεί πως τα χρώματα ανήκουν σε όλους; Και πως δεν γνωρίζουν φύλο; Έχοντας, μάλλον, αυτό κατά νου και επειδή στα παιδικά ρούχα προτιμώ τα έντονα και ζωηρά χρώματα που “φωνάζουν” την παιδική ηλικία και την ξεγνοιασιά αυτής, αγόρασα για τον 10χρονο γιο μου ένα φούξια σκούρο φουτεράκι από τα Zara. 

Όταν ήρθε η παραγγελία και το είδαμε και δια ζώσης, χαρήκαμε με την επιλογή. Του πήγαινε άλλωστε πολύ. Και με τον ενθουσιασμό του καινούριου ρούχου (έχει και μια νεκροκεφαλή που είναι και η αγαπημένη του ως σχέδιο) θέλησε να το φορέσει την επόμενη μέρα στο σχολείο. 

“Πςςςς, κάνω τη διαφορά” μας είπε γελώντας πονηρά, έκλεισε το μάτι κι έφυγε για το σχολείο του. Το μεσημέρι που επέστρεψε, ήταν σκυθρωπός. Στην αρχή, δεν ήθελε να πει τι συνέβη, αλλά λίγο μετά μας εξήγησε πως στο σχολείο κάποιοι από τους συμμαθητές του τον κορόιδευαν λόγω του χρώματος της μπλούζας, επειδή είναι… κοριτσίστικο.

Θύμωσα πολύ. Εν έτει 2021 και στην Ελλάδα είμαστε ακόμη στη φάση, όπου “το ροζ είναι για τα κορίτσια και το μπλε για τα αγόρια”. Και ποιος άραγε ευθύνεται για αυτό; Οι γονείς που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, όπως μεγαλώσαμε οι ίδιοι αδυνατώντας να ακολουθήσουμε τις αλλαγές; Το σχολείο που ενδεχομένως περιορίζεται στο διδακτικό κομμάτι, ξεχνώντας πως έχει και ρόλο εκπαιδευτικό; Τα ερεθίσματα που παίρνουμε; Ή μήπως κάποια στερεότυπα, όπως αυτό, λειτουργεί κάπως σαν… ένστικτο και τα παιδιά αυτής της ηλικίας δεν είναι σε θέση να το κατανοήσουν;

Και αν ισχύει η τελευταία περίπτωση, μήπως θα έπρεπε να κλείσω το θέμα και σκεπτόμενη “παιδιά είναι”, το πολύ-πολύ δεν θα φορέσει ξανά τη μπλούζα στο σχολείο. Μα αυτό δεν θα ήταν μια μικρή ήττα;  

Κι εδώ έρχεται ο λόγος που είπα να γράψω αυτές τις αράδες: η ψύχραιμη αντιμετώπιση από τον ίδιο, η  ωριμότητα του, αλλά και το πείσμα του να μην τους… περάσει. “Εγώ, θα την ξαναφορέσω. Και ας λένε ο, τι θέλουν. Μου αρέσει και δεν θα τους αφήσω να νομίζουν ότι με νίκησαν με τις βλακείες που έλεγαν”.

Όμως είναι και η αντιμετώπιση του θέματος από τις δασκάλες του, ένας λόγος παραπάνω για να αναφερθώ σε αυτό. Εξήγησαν τα αυτονόητα: πως τα χρώματα είναι για όλους και πως φοράμε ο, τι μας κάνει να νιώθουμε καλά και άνετα. Η στήριξή και η ενθάρρυνσή τους ήταν και αυτά στους λόγους που έδωσαν στο παιδί μου τη δύναμη να χτυπήσει το χέρι του στο τραπέζι και να πει: “δεν θα τους περάσει”.

Αλήθεια, αν οι δάσκαλοι στέκονταν με σθένος και ουσιαστικά στο πλευρό των παιδιών πόσα άσχημα θα είχαν αποφευχθεί; Πόσα παιδιά που βρίσκονταν στη γωνία θα μπορούσαν να ορθώσουν το ανάστημά τους; Να νιώσουν ασφάλεια; 

Οι γονείς από την άλλη, έχουν πάντα το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Ακόμα και αν σε κάποιες περιπτώσεις λειτουργούν το “ένστικτο” ή τα εξωτερικά ερεθίσματα που λαμβάνει ένα παιδί, είναι υποχρέωση των γονιών το σωστό φιλτράρισμα αυτών.

Κάθε φορά που το παιδί μου έρχεται με μεγάλους βαθμούς, νιώθω χαρά. Όμως, όταν επέστρεψε στο σπίτι τη δεύτερη φορά που φόρεσε τη μπλούζα στο σχολείο και με νόημα μας είπε: “Ούτε ένας δεν με κορόιδεψε”, ένιωσα περηφάνια. Περηφάνια για τη μεγάλη προσωπική του νίκη. Γιατί όρθωσε το ανάστημά του και δεν άφησε να τους… περάσει. Γιατί υποστήριξε τα “θέλω” του και στο τέλος πέρασε το δικό του!»