Στον «Θάνατο του Εμποράκου» θα δεις να «θρυμματίζονται» τα όνειρα και οι προσδοκίες σου

«Ο Θάνατος του εμποράκου» είναι η ιστορία του Γουίλυ Λόμαν, ενός ηλικιωμένου πωλητή και περιοδεύοντος πλασιέ, που έζησε μία ζωή στον δρόμο. Τώρα, στα εξήντα και κοντά στη σύνταξη, αισθάνεται αδύναμος και άχρηστος, καθώς βλέπει τη δουλειά του να πηγαίνει χειρότερα από ποτέ και την κοσμοθεωρία του να καταρρέει.

Στήριξε όλη του την πορεία πάνω στην άποψη ότι αν οι άλλοι σε συμπαθούν, είναι σίγουρο ότι θα πετύχεις. Αυτές τις ίδιες ιδέες εμφύσησε και στους δυο γιους του και τώρα περιμένει απ’ αυτούς να εκπληρώσουν όλα όσα ο ίδιος δεν κατάφερε να κάνει στη ζωή του.

Στα όρια της νευρικής κατάπτωσης, αγωνίζεται να αποδείξει στον εαυτό του και στην οικογένειά του πως είχε δίκιο, πως οι αρχές του και όλα όσα πίστευε στη ζωή του ήταν σωστά. Μάταια όμως. Μόνο τα παιχνιδίσματα του μυαλού του – οι αναμνήσεις, οι φαντασιώσεις, η ονειροπόληση και οι παραισθήσεις – του προσφέρουν ένα απατηλό καταφύγιο από τη σκληρή αλήθεια της πραγματικότητας που του είναι αβάσταχτη.

Το αριστούργημα αυτό του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ σκηνοθετεί ο Γιώργος Σκευάς στο Θέατρο Εμπορικόν με τον Δημήτρη Καταλειφό στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο του «εμποράκου». 

Το Infowoman.gr είδε την παράσταση και σας την προτείνει ανεπιφύλακτα για τους εξής λόγους:

1. Για τη σκηνοθεσία του Γιώργου Σκευά που «άφησε» το κείμενο του έργου να ακουστεί καθαρά και δεν το έπνιξε με περιττούς σκηνοθετισμούς. Έτσι, βλέπουμε να αποτυπώνεται ρεαλιστικά το δράμα του μέσου Αμερικανού -και συνεκδοχικά του μέσου ανθρώπου- ο οποίος ονειρεύεται να κατακτήσει μια επιτυχημένη επαγγελματική καριέρα, ακολουθώντας πιστά τις αρχές του καπιταλιστικού αμερικανικού κοινωνικού συστήματος, αλλά τελικά συντρίβεται κάτω από το βάρος των εσφαλμένων επιλογών του. Ο Γουίλυ Λόμαν είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που συνθλίβεται μέσα στις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες του «αμερικανικού ονείρου». 
2. Για την εκπληκτική ερμηνεία του Δημήτρη Καταλειφού που «περιπλανήθηκε» με άνεση μέσα στον εύθραυστο ψυχισμό του ήρωά του και μας έκανε συμμέτοχους στο προσωπικό του δράμα. Ο έμπειρος ηθοποιός ήταν συγκλονιστικός και ανήγαγε τον ήρωά του σε σύμβολο του σύγχρονου ανθρώπου που συντρίβεται από την αμείλικτη πραγματικότητα της σημερινής υλιστικής κοινωνίας. 
3. Για τις υπόλοιπες ερμηνείες, των πιο έμπειρων ηθοποιών, του Χρήστου Ευθυμίου και του Γιώργου Ζιόβα, αλλά και των νεότερων, Γιώργου Νούση, Δημήτρη Αποστολόπουλου και Γιώργου Πατεράκη. Ιδιαίτερη αίσθηση μάς έκανε ο Γιώργος Νούσης στον ρόλο του πρωτότοκου Μπιφ -στο πρόσωπο του οποίου αντανακλώνται και γκρεμίζονται τα όνειρα του πατέρα του- καθώς κατάφερε να ισορροπήσει στις εξάρσεις του χαρακτήρα του. 

Μοναδική ένσταση: Η ερμηνεία της Μαρίας Καλλιμάνη, που φάνηκε «λίγη» ως σύζυγος του Γουίλυ Λόμαν. Βέβαια, έπρεπε να ανταποκριθεί σ΄έναν δύσκολο ρόλο και να σταθεί δίπλα στον Δημήτρη Καταλειφό που ήταν κυριολεκτικά σαρωτικός. 

Σαν συνολικό αποτέλεσμα, η παράσταση αυτή αξίζει και με το παραπάνω, όχι μόνο για την ερμηνεία του Δημήτρη Καταλειφού, αλλά και για τα διαχρονικά μηνύματα που περνάει και τα θέματα που θέτει επί τάπητος. Και μάλιστα ιδιαίτερη -ευχάριστη- εντύπωση μάς έκανε το γεγονός πως τη μέρα που την είδαμε (Κυριακή απόγευμα) ανάμεσα στους θεατές διακρίναμε και πολλά παιδιά Γυμνασίου που είχαν έρθει με τους καθηγητές τους.