Είδαμε την παράσταση «Ο θάνατος του Μολιέρου» του Κώστα Κουτρούλη, Θύμιου Διαμάντη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπούρα, Θύμιου Διαμάντη, Κώστα Κουτρούλη στο Ρεκτιφιέ – Κέντρο Έρευνας Μεικτών Παραστατικών Τεχνών.
Κριτική από την Κατερίνα Βαρδακαστάνη
Η βραβευμένη ομάδα Κ4 καταθέτει ένα έργο καταγγελία για κάθε μορφή διεφθαρμένης εξουσίας. Αν και έχουν περάσει τετρακόσια χρόνια από το θάνατο του δασκάλου της Κωμωδίας, η ζωή και το έργο του αλλά και ο θάνατός του, γίνονται έμπνευση και δημιουργία. Η παράσταση « Ο θάνατος του Μολιέρου» σήμερα κάνει πραγματικότητα τα λόγια του μεγάλου δραματουργού, « Αν αυτός είναι ο τρόπος σας να αγαπάτε, σας παρακαλώ να με μισήσετε.»
Το έργο
Το έργο «Ο θάνατος του Μολιέρου» αν και έχει πολλά βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή και το έργο του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα, προχωρά και υπογραμμίζει στη σύγχρονη εποχή τα στοιχεία εκείνα που μας είναι οικεία, καθώς η υποκρισία της όποια εξουσίας, και συγκεκριμένα στη ζωή του Μολιέρου, η εξουσία των ευγενών και της εκκλησίας, ακόμα και σήμερα, συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο να μαστιγώνει κάθε πολίτη και την όποια πνευματικότητά του.
Η μυθοπλασία του έργου ξεκινά από την ταφή του Μολιέρου και με το τέχνασμα της αναδρομής, μάς δίνει φως στο τι έχει προηγηθεί και πώς η εκκλησία, όχι απλά τον αφόρισε αλλά κυρίως γιατί τον φοβόταν. Μέσα στο κείμενο αναγνωρίζουμε πολλά στοιχεία και αναφορές από το σπουδαίο έργο του συγγραφέα, αλλά αναγνωρίζουμε και την τραγικότητα των εξαιρετικά κωμικών σκηνών που έχουν δημιουργήσει οι Κώστας Κουτρούλης, Θύμιος Διαμάντης κι αυτό συνάδει στο πνεύμα του πρωτοπόρου Μολιέρου, ο οποίος μέσα από το κωμικό και την διακωμώδηση των ηθών της εποχής, κατακεραυνώνει τους «σκοταδιστές» του πνεύματος και τους «δυνατούς» όποιας εξουσίας κι αν είναι αυτή , πολιτική, οικονομική, δικαστική, κοινωνική, και κυρίως εκκλησιαστική. Το έργο « Ο θάνατος του Μολιέρου», είναι ένα έργο με σύγχρονη θεματική, όπως σύγχρονος είναι και ο Μολιέρος και η ζωή του.
Η παράσταση
Η παράσταση « Ο θάνατος του Μολιέρου» έχει όλα τα στοιχεία ενός έργου του Μολιέρου. Οι συγγραφείς μάς μεταφέρουν χωροχρονικά στην εποχή του και εναλλάσσουν τις κωμικές σκηνές με τις τραγικές, χαρακτηριστικό της γραφής του μεγάλου δραματουργού.
Οι χαρακτήρες επί σκηνής, άλλοτε καρικατούρες, άλλοτε ρεαλιστικές, δεν απομακρύνονται από το στόχο του κειμένου, που δεν είναι άλλος από το να μας δώσει την αλήθεια της ζωής του Μολιέρου. Αυτή η αλήθεια μάς αφορά στο σήμερα, αυτή η αλήθεια είναι που ακόμα και σήμερα υπάρχει γύρω μας, ίσως ακόμα χειρότερα από την εποχή του Μολιέρου, καθώς τώρα οι ελάχιστες φωνές των πνευματικών ανθρώπων χάνονται μέσα στα fake news και την παραπληροφόρηση. «Το κοινό ξέρει» υποστήριζε ο Μολιέρος αλλά η ομάδα Κ4 μας δείχνει μ΄ αυτό το έργο κι αυτά που μπορεί να μην ξέρουμε, ή να υποκρινόμαστε ότι δεν έγιναν, όπως τα χιλιάδες παιδιά που η Εκκλησία στην σύγχρονη κοινωνία έχει κακοποιήσει.
Η σκηνοθεσία των Δημήτρη Μπούρα, Θύμιου Διαμάντη, Κώστα Κουτρούλη, όπως και η σκηνική επιμέλεια, έχει την υπογραφή της ομαδικότητας, που τόσο μας λείπει από το χώρο του θεάτρου. Κάθε σκηνή είναι ένα διαμαντάκι.
Η επιμέλεια των μπαρόκ κοστουμιών από την Ράνια Αντύπα μας μεταφέρει στην εποχή του Μολιέρου πιστά και η πρωτότυπη μουσική του Ορφέας Αλπανίδη μάς χαρίζει μελωδίες και τραγούδια επί σκηνής, άριστα εκτελεσμένα από τους ερμηνευτές, που ενισχύουν άλλοτε το κωμικό κι άλλοτε το δραματικό στοιχείο της παράστασης.
Οι ηθοποιοί στην παράσταση « Ο θάνατος του Μολιέρου» καλούνται να υπηρετήσουν έναν πολύ δύσκολο συνδυασμό της υποκριτικής τέχνης, δοσμένη και σε στίχο αλλά και σε πρόζα. Κάθε σκηνή έχει χαρακτηριστικά και μιας διαφορετικής φόρμας. Άλλοτε φαρσοκωμωδία, άλλοτε μπουφόνικοι αυτοσχεδιασμοί άλλοτε νατουραλισμός, οι ερμηνευτές μεταμορφώνονται και μας μαγεύουν.
Οι Πέπη Γιαννιώτη, Θύμιος Διαμάντης, Νεφέλη Καστανιά, Κώστας Κουτρούλης, Νικόλας Σούλης, Νίκος Στεργιώτης επί σκηνής τα δίνουν όλα. Γενναιοδωρία που δεν πηγάζει μόνο από το νεαρό της ηλικίας τους αλλά κι από την ρέουσα κι ακομπλεξάριστη ενέργειά τους που κατεβαίνει από την σκηνή στο κοινό κι αυτό την εισπράττει καθαρή κι ατόφια. Το καλό θέατρο και μια παράσταση που αγαπιέται από το κοινό, δεν είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας, αλλά του ταλέντου, διότι χωρίς αυτό η εμπειρία είναι ανώφελη.
Όπως ο Μολιέρος ανακλά με τη γραφή του τα ήθη της εποχής του, έτσι κι η ομάδα Κ4 συνεχίζει με βαθιά πολιτικό βλέμμα, να μας δείχνει το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Γιατί όπως λέει κι ο μεγάλος δάσκαλος Μολιέρος, «Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτό που κάνουμε, αλλά και γι’ αυτό που δεν κάνουμε». Κι επειδή ο βασιλιάς λέει η Ιστορία είπε στον Μολιέρο «Μην τα βάζεις με τους θρησκόληπτους. Θα σε φάνε», ας σταθούμε λίγο και σε μια άλλη αλήθεια. Ο Μολιέρος κατάφερε να κρατηθεί, στην κοινωνία που ζούσε, μετά την παρακμή της «αυλής των ευγενών». Τροφή για σκέψη. Κι αυτό είναι το καλό Θέατρο και η παράσταση « Ο θάνατος του Μολιέρου».
Σχετικά Άρθρα
Google News