Ο Νικόλας Βαγιονάκης στο infowoman για την παράσταση “Paranoia”: Χρειάζεται αυτογνωσία, τσαγανό και πόνος για να αντισταθείς σε ένα σύστημα που σε προωθεί σε απόγνωση

Στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός θα παρουσιαστεί από την 1η Φεβρουαρίου το βιωματικό έργο του Γκυ Ντε Μωπασσάν ‘’PARANOIA’’ σε σκηνοθεσία- ερμηνεία Νικόλα Βαγιονάκη.

Ένα έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά παγκοσμίως, σαν μια Τραγωδία Παραλογισμού, σε δραματουργική επιμέλεια Νικόλα Βαγιονάκη και Μιράντας Βατικιώτη.

Ο Νικόλας Βαγιονάκης μιλά στο “infowoman” για την παράσταση και όλες τις εσωτερικές διεργασίες μέχρι τη λύτρωση.

– κ. Βαγιονάκη, σκηνοθετείτε και πρωταγωνιστείτε σε ένα έργο δύσκολο, μια τραγωδία παραλογισμού, όπου ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει την κατάδυση ενός ανθρώπου προς την παράνοια και την ψύχωση. Τι σας ώθησε να επιλέξετε τη συγκεκριμένη δραματουργία;

Ανήκω σε μια φιλοσοφική σχολή σκέψης που την εντάσσω στις θεατρικές μου παραστάσεις. Η παράδοξη σχέση της ανθρωπότητας να αναζητεί το νόημα της ζωής και της ύπαρξης, αγγίζοντας τα όρια του παράλογου. Το  βιωματικό διήγημα του μέγιστου οραματιστή Μωπασσάν που μέσα από την αρρώστια του βιώνει τρόμο, αυξανόμενο άγχος και παραισθήσεις καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο παράνοιας. Οι ψυχικές διαταραχές δεν αφορούν μια εποχή. Είναι δυστυχώς διαχρονικές και βασανίζουν τους ανθρώπους στη διάρκεια της ζωής τους,  επιδρώντας διαφορετικά στον κάθε ένα χωριστά.

– Σκηνοθετείτε ο ίδιος το έργο στο οποίο πρωταγωνιστείτε. Θεωρείτε πως υπάρχει πλεονέκτημα;

Δεν μπορώ να το οριοθετήσω σε πλεονέκτημα ή μειονέκτημα, αλλά σε μια εσωτερική ανάγκη αναζήτησης  δημιουργικής και προσωπικής ταυτότητας. Μιας αυθεντικής προσέγγισης με ένα πάντρεμα κόσμων.

– Ο Γκυ Ντε Μωπασσάν είναι κυριευμένος από τις παραισθήσεις του, έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις, παρ’ όλα αυτά, είναι σε θέση να περάσει μηνύματα, κι αν ναι, ποια είναι αυτά;

Τα διαχρονικά έργα έχουν πάντα διαχρονικά μηνύματα. Η φύση του ανθρώπου, παραμένει ίδια. Οι φόβοι, τα ερωτηματικά , οι αγωνίες, οι ψυχώσεις. Μόνο οι συνθήκες αλλάζουν.

– “Ο Μωπασσάν δε χαρίζεται κανενός. Κοιτάζει την ανθρωπινή ράτσα κατάματα.” Πόσο εύκολο είναι να συμβεί αυτό; Διακατέχεστε από τις ίδιες αντιλήψεις; Ποια η στάση σας απέναντι στη ζωή;

Η επιλογή μου να παρουσιάσω έργο του, και μάλιστα πρώτη φορά παγκοσμίως, απαντά περί κοινών αντιλήψεων απέναντι στη ζωή. Όμως  σύγχυση και απόρριψη του εαυτού σου και των γύρω σου.

– Η αναμέτρησή σας με έναν τεράστιο δημιουργό όπως ο Μωπασσάν, ποια παρακαταθήκη σας αφήνει, ποιο το βίωμα μετά από κάθε πρόβα, έρχεται εντέλει μία κάποια λύτρωση;

Το έργο αυτό το νιώθω σαν μια τραγωδία παραλογισμού στα όρια της παράκρουσης. Μια έντονη εξερεύνηση στα άδυτα του νου, και σε προσωπικό επίπεδο. Η λύτρωση απαραίτητη και αναγκαία. Την εισπράττω….