Ένα συγκλονιστικό «αντίο» στο τραγούδι είπε η σπουδαία Χάρις Αλεξίου. Πιο συγκεκριμένα σε πρόσφατη συνέντευξή της στη ραδιοφωνική εκπομπή της ΕΡΤ «Κατάλληλη Ώρα», ανέφερε πως έχει πάρει την απόφαση να αφήσει το τραγούδι εφόσον πλέον δε μπορεί να το κάνει καλά. «Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως. Δεν μπορώ να τραγουδήσω, όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δε μπορώ να το κάνω καλά. Θα με ακούσετε σε λίγο καιρό σε ένα τραγούδι με τη Γιασμίν, ένα ντουέτο που κάναμε μαζί που έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά εγώ και εκείνη τη μουσική και τους στίχους στα ισπανικά. Το ηχογράφησα πέρσι το καλοκαίρι. Είναι μια μπαλάντα που μπορούσα να πω, αλλά δε με ακούει η φωνή μου πια και είπα πως είναι καλύτερα να σταματήσω. Δεν είναι σωστό. Το Χειρόγραφο ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα. Υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος να τραγουδήσω στους Βράχους του είπα “δεν τραγουδάω Θάνο μου αλλά θα είμαι εκεί για σένα”. Πήρα λίγο θάρρος και μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο στον Ζαμπέτα. Εκεί πήρα την οριστική απόφαση. Είπα “δε σου αξίζει να συνεχίσεις”. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα. Μπορεί και εγώ να σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα πως δεν αποδίδω πια όπως παλιά, να την έσκαψα λίγο παραπάνω.»
Ένα Χειρόγραφο- Μία γενναία εξομολόγηση
Την πιο γενναία ωστόσο εξομολόγηση η Χάρις Αλεξίου την είχε κάνει στο “Χειρόγραφο”, τη θεατρική παράσταση που αφορούσε τη ζωή της την οποία είχε σκηνοθετήσει ο Γιώργος Νανούρης το 2016 στο θέατρο Βασιλάκου.
Τι ήταν αυτή η παράσταση; Ήταν μία εκ βαθέων εξομολόγηση. Λόγια, συναισθήματα, αναμνήσεις μιας ζωής, εξηγήσεις, ερμηνείες, εμπειρίες. Δεν έχει σημασία αν ήταν στη σκηνή βρισκόταν ένας απλός άνθρωπος ή μια μεγάλη καλλιτέχνιδα. Δεν έχει σημασία αν μπροστά μας είχαμε την Χαρούλα Αλεξίου ή την Χαρίκλεια Ρουπάκα. Γιατί πρόκειται για το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Για μία απλή κοπέλα με απίστευτα αισθαντική φωνή που γεννήθηκε στη Θήβα και σπούδασε σε σχολή οικοκυρικής, γιατί έτσι το ήθελε η μητέρα της. Για μία απλή κοπέλα που ήθελε να γίνει… αρχιτέκτων, αλλά ευτυχώς την κέρδισε το τραγούδι.
Σ΄αυτό της το «Χειρόγραφο», η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήθελε φτιασιδώματα, δεν ήθελε σταριλίκια, δεν ήθελε μαρκίζες και έναν σούπερ εμπορικό σκηνοθέτη για να την βάλει να σταθεί στο κέντρο της σκηνής ενός λαμπερού μιούζικαλ. Ήθελε απλώς να είναι ο εαυτός της.
Γι΄αυτό και ήθελε κάποιον να εμπιστευθεί, ώστε να «χτίσουν» μαζί τη ζωή της στο σανίδι, με την ίδια μόνο επάνω στη σκηνή. Διακριτικά και σεμνά. Και αυτόν τον βρήκε στο πρόσωπο του Γιώργου Νανούρη, που κατάλαβε από την πρώτη στιγμή πως η μεγάλη αυτή καλλιτέχνιδα δεν ήθελε να καπηλευτεί την ίδια της την ζωή. Να την κάνει εμπόρευμα. Ήθελε το πιο απλό. Να ανέβει στη σκηνή, να καλέσει το κοινό της, αυτό που την ακολουθεί τόσα χρόνια και αυτό που την γνώρισε λίγο όψιμα, να του ανοίξει την καρδιά της, να του εξηγήσει τα τραγούδια της. Και αυτό ο Γιώργος Νανούρης το κατάφερε, όπως κανένας άλλος δεν θα μπορούσε. Γιατί σεβάστηκε απόλυτα το καλλιτεχνικό της εκτόπισμά και άκουσε την επιθυμία της. Γιατί δε φοβήθηκε να τη βγάλει σε μια άδεια σκοτεινή σκηνή με μαύρα ρούχα και να φωτίσει την ίδια της την ψυχή εξορύσσοντας από μέσα της διαμάντια. Γιατί δε φοβήθηκε να ρίξει τον προβολέα στους δρόμους της ζωής της, να τον σβήσει και να τη βυθίσει στο χώμα και τελικά να την λυτρώσει βάζοντάς την να διαβεί τον πιο δύσκολο δρόμο προς το φως…
Όλα μας τα είπε η Χαρούλα σ΄αυτό της το Χειρόγραφο. Εικόνες, μνήμες, λόγια που δεν έχουν ειπωθεί, στιγμές μιας ζωής, τα παιδικά της χρόνια στην Θήβα, η πρόωρη απώλεια του πατέρα, η μητέρα, ο γιος, ο Μάνος, φυλαγμένα γράμματα, σημειώματα, όνειρα, εφιάλτες, έρωτες, χαμόγελα, συναυλίες, ταξίδια, οι άντρες, τα τραγούδια, ο πρώτος της δίσκος, η λύτρωση, τα θέλω, τα πρέπει, η γλύκα, το γέλιο, η μνήμη, το χώμα, η χαρά, το σώμα, η ψυχή, το μυαλό, η φωνή. Σαν να είναι φίλη μας από παλιά, μας αποκάλυψε πράγματα που εμείς οι ίδιοι μπορεί και να μην είχαμε τη δύναμη να εκμυστηρευτούμε σε κανέναν. Δε δίστασε ακόμη και να αυτοσαρκαστεί για τα κιλά της, για τις δίαιτες, τους ψυχολόγους, ακόμη και για τους άνδρες.
Δεν θα μπορούσε όμως να λείπει η μουσική. Γι΄αυτό και δίπλα της στάθηκαν τρεις εξαιρετικοί μουσικοί που έγιναν ένα μαζί της, «ντύνοντας» τη ζωή της με τις μελωδίες της. Ο Παναγιώτης Τσεβάς στα πλήκτρα (ακορντεόν και πιάνο), ο Γιώργος Λιμάκης στην κιθάρα και ο Αναστάσης Μισυρλής στο βιολοντσέλο.
Ίσως είναι η πρώτη φορά που είδαμε πάνω στη σκηνή να διαδραματίζεται κάτι τόσο γενναίο και συγκινητικό από έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη.
Σχετικά Άρθρα
Google News