Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, τελείωσε τη Νομική, αλλά τον κέρδισε η υποκριτική Τέχνη. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, στο U.S.I.U. του San Diego στις Η.Π.Α. και στο Mountview Theatre School στο Λονδίνο. Ο λόγος για τον Γιώργο Γλάστρα, έναν ηθοποιό που μας έχει χαρίσει σπουδαίες ερμηνείες. Μία από αυτές που οι περισσότεροι ίσως θυμούνται, είναι αυτή στο «Αβελάρδος και Ελοΐζα» του Γιάννη Καλαβριανού, που επιστρέφει σε ραδιοφωνική μορφή τη Δευτέρα 3 Μαϊου μέσα από τη συχνότητα του 9,84.
Διαβάστε επίσης: «Πλατεία Θεάτρου»: 10 συγγραφείς, 10 σκηνοθέτες και 40 ηθοποιοί χαρίζουν ραδιοφωνική θεατρική μαγεία
Ο Αβελάρδος και η Ελοΐζα, αποτέλεσαν, 500 χρόνια πριν γραφτεί το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», το ζευγάρι-σύμβολο της αιώνιας αγάπης. Αυτό που τους καθιστά μοναδικούς σε σχέση με τους σαιξπηρικούς ήρωες, είναι πως υπήρξαν ιστορικά πρόσωπα και όχι προϊόντα μυθοπλασίας.
Ο κοινός τους τάφος στο Παρίσι, έχει πλέον μετατραπεί σε τόπο προσκυνήματος για τους ερωτευμένους όλου του κόσμου και αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία αυτής της παράστασης.
Το κείμενο βασίστηκε στα αληθινά περιστατικά της ζωής του ζευγαριού, ενώ χρησιμοποιήθηκαν και αποσπάσματα από την αυθεντική αλληλογραφία τους.
Εμείς με αφορμή την παράσταση αυτη είχαμε μία εφ’ όλης της ύλης συζήτηση με τον Γιώργο Γλάστρα.
Πού σας βρίσκουμε την περίοδο αυτή της πανδημίας και στον απόηχο του κινήματος #metoo; Πώς αισθάνεστε ως καλλιτέχνης;
Ήταν μια δύσκολη περίοδος για όλους μας. Μια περίοδος που έπρεπε να φυλαγόμαστε και να απέχουμε από το εξωστρεφές κομμάτι της ζωής που μας ανατροφοδοτεί και μας επαναπροσδιορίζει. Από την άλλη είχαμε άπλετο χρόνο για εσωτερικές διεργασίες είτε συνειδητές είτε ασυνείδητες. Μέσα σ’ αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη φούσκωσε και ξέσπασε και όλο αυτό το κύμα των αποκαλύψεων. Ως καλλιτέχνης αισθάνομαι υπερήφανος για τους/τις συναδέλφους, που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν για θέματα που σκίαζαν την ψυχή τους και τον επαγγελματικό μας κλάδο γενικότερα, αλλά και για το σύνολο των ανθρώπων που επέδειξαν αλληλέγγυα αντανακλαστικά και στήριξαν αυτή την προσπάθεια.
Έπρεπε να γίνουν και να ακουστούν όλες αυτές οι μαρτυρίες; Άλλαξε κάτι πιστεύετε;
Εννοείται ότι έπρεπε να γίνουν και να ακουστούν οι μαρτυρίες. Ποτέ δεν είναι αργά. Αντιθέτως, πάντα είναι λυτρωτικό να γίνονται κινήσεις που αργά ή γρήγορα οδηγούν σε διαφάνεια, κάθαρση, ίαση, εργασιακή αξιοπρέπεια, δύναμη και ελευθερία μέσα σε όλη την κοινότητα.
Αυτόν τον χρόνο της πολιτιστικής σιωπής άλλαξε κάτι μέσα σας; Αναθεωρήσατε πράγματα, αξίες, ιδέες; Τι επανεκτιμήσατε;
Σ’ έναν κόσμο βοής και ταχύτητας η σιωπή ήταν κάτι που με ισορροπούσε. Είχα μία έφεση στη σιωπή. Δυστυχώς με την πλήρη παύση πρέπει να ομολογήσω ότι παράγινε. Παρ’ όλα αυτά, προσπάθησα να ζήσω όλη αυτή την περίοδο με τα δεδομένα της και όχι συγκρίνοντάς την με μια υποτιθέμενη “κανονικότητα” και αφήνω τις όποιες αλλαγές να φανερωθούν σιγά σιγά. Πιστεύω πάντως στις σιωπηλές αλλαγές.
Ραδιοφωνικό θέατρο. Είναι πρόκληση αυτό για σας; Ποιες οι δυσκολίες του εγχειρήματος αυτού;
Μετά τη ζωντανή αναπαράσταση, το Ραδιόφωνο είναι το μέσο που με συγκινεί περισσότερο. Δημιουργεί μια προσωπική σχέση με τον ακροατή και αφαιρώντας του τα πάντα εκτός από τον ήχο ελευθερώνει την φαντασία του. Είναι κάτι που το βρίσκω και πολύ τρυφερό συνάμα. Είναι σαν μία επιστροφή στην αρχική μορφή πρόσληψης των ιστοριών, όταν ήμασταν μικρά παιδιά, και ακούγαμε ιστορίες από τη φωνή των αγαπημένων μας προσώπων. Βρίσκω αυτή την επιστροφή ιαματική.
Επιστρέφετε χρόνια μετά με τον Αβελάρδο και την Ελοΐζα. Τι αλλάζει τώρα στην ραδιοφωνική του μορφή; Προκύπτει κάτι καινούργιο στη μορφή αυτής της παράστασης;
Άλλη μία επιστροφή λοιπόν. Σ’ ένα έργο που με συγκινεί βαθιά και στους συνεργάτες μου που αγαπάω τρυφερά. Στη δύναμη του κειμένου προστέθηκαν τώρα και η μακρά πορεία του, από τις αρχικές πρόβες για τις παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών, τις παραστάσεις στο θέατρο του Νέου Κόσμου, μέχρι και το τέλος του, της περιοδείας σε πόλεις της Ελλάδας. Από την αρχική του εκδοχή, αυτό το έργο είχε μία πολύ έντονη αφηγηματική μορφή και πιστεύω πως μετά τη σκηνή, θα βρει και στο ραδιόφωνο ακόμα έναν ιδανικό τόπο να ξεδιπλώσει τα χαρίσματά του.
Τι σας έλειψε περισσότερο τον καιρό αυτό της πανδημίας; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν επιτέλους θα “απελευθερωθούμε”;
Μου έλειψαν πάρα πολλά πράγματα. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα χαμόγελά τους που κρύβονται κάτω από τις μάσκες, να μην χρειάζεται να αποστειρώνω κάθε μου κίνηση, να μην χρειάζεται να επιτηρώ τις απρόσεχτες κινήσεις των γύρω μου, να βγαίνω από το σπίτι μου ό,τι ώρα το θελήσω, να πιάσω – να δαγκώσω – να πιώ – να καθίσω – να φωνάξω χωρίς να σκέφτομαι τα μικρόβια που θα πιάσω ή θα εκπέμψω, οι χοροί, τα τραγούδια, η δουλειά, να παίζω θέατρο, να βλέπω θέατρο, το σινεμά, τα ταξίδια, να μην μου λένε κάθε βδομάδα οι ειδικοί τι να κάνω, να μην ακούω κάθε μέρα αριθμούς κρουσμάτων – διασωληνωμένων – θανάτων, να μην χρειάζεται να εντρυφήσω στις μεταλλάξεις του ιού και στην αποδοτικότητα των εμβολίων….., γενικώς μου έλειψε ΝΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ!
Μου έλειψαν, λοιπόν, όπως σας είπα, τόσα πράγματα που δεν θα ξέρω τι να πρωτοκάνω όταν όλο αυτό τελειώσει. Φοβάμαι πως ενώ η έναρξή του είχε μία αίσθηση οροσήμου, το τέλος του θα ξετυλίγεται πολύ πιο σταδιακά. Οπότε, αναλόγως θα επανεντάσσω σιγά σιγά τα πράγματα που μου έλειψαν. Αν όμως, είχε τη μορφή του ακαριαίου, φαντασιώνομαι ότι, ενώ θα χτυπούσαν οι καμπάνες, θα έβγαινα και θα φιλούσα και θα αγκάλιαζα όποιον έβρισκα μπροστά μου, και μετά θα έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο!
Ο μεγαλύτερος φόβος σας ποιος είναι αυτή την περίοδο;
Δυστυχώς οι φόβοι μου βρίσκουν τρόπο να υπάρξουν στις όποιες συνθήκες. Και δεν είναι διαφορετικοί από άλλοτε. Απλώς αυτή την περίοδο, είναι αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερη σιωπή και περισσότερος χρόνος για να τους αφουγκράζομαι.
Μελλοντικά σας σχέδια;
Αυτό το καλοκαίρι θα συμμετέχω στην παράσταση “Φοίνισσες” του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, που θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και θα περιοδεύσει και ανά την Ελλάδα…..Θέου θέλοντος βέβαια και καιρού επιτρέποντος!
Info:
«Αβελάρδος και Ελοΐζα» του Γιάννη Καλαβριανού
Δευτέρα 3/5 στις 9:00μμ
Δωρεάν είσοδος!
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Εκτέλεση Παραγωγής :
Συντονισμός Project : Μαργαρίτα Μυτιληναίου
Ηχολήπτης : Πάνος Αργύρης
Γραφιστική Επιμέλεια: The Button Design
Η πρώτη εκδοχή της παράστασης δημιουργήθηκε για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2014 και η δεύτερη παρουσιάσθηκε για 60 sold out παραστάσεις τον χειμώνα 2014-2015 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και σε περιοδεία.
Σχετικά Άρθρα
Google News