Σίλια Κατραλή-Μινωτάκη: «H αδράνεια των κρατικών φορέων με ώθησε να γράψω ένα έργο για το bullying»

Ένα θέμα-ταμπού που συναντάμε πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, θίγει η παράσταση «Πιασμένοι σε Δεντρόσπιτο» που πρόκειται να κάνει πρεμιέρα στις 13 Σεπτεμβρίου στο Faust Theater. Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχολογικό δράμα με κύριο θέμα το bullying εναντίον της διαφορετικότητας.

Η Σίλια Κατραλή-Μινωτάκη που υπογράφει το κείμενο και συνάμα πρωταγωνιστεί στην παράσταση, μίλησε λίγο πριν από τη μεγάλη πρεμιέρα στο Infowoman.gr για τους λόγους που την ώθησαν να θίξει αυτό το τόσο σημαντικό κοινωνικό ζήτημα, για τα μηνύματα που περνάει το έργο στο κοινό και για τον ρόλο που υποδύεται.

Κύριο θέμα του έργου είναι το bullying εναντίον της διαφορετικότητας. Υπήρξε ίσως κάποιο πραγματικό γεγογός που σας ώθησε να θίξετε αυτό το ζήτημα;

«Υπήρξαν πολλά πραγματικά γεγονότα τα τελευταία χρόνια δίπλα απ’ τις πόρτες των σπιτιών μας. Χωρίς να ενοχλούμαστε ή να προβληματιζόμαστε. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα τα κρούσματα bullying αυξάνονται ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι τα περισσότερα κρούσματα εντοπίζονται ανάμεσα σε μικρές ηλικίες, ανάμεσα σε εφήβους και παιδιά. Και δεν υπάρχει μία οργανωμένη δράση για να αποτρέψει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Έχουμε εφεύρει παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας αλλά δεν υπάρχει κάποια ενημέρωση, κάποια πρόληψη για να αποφευχθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές. Κι αυτό συλλογικά είναι θλιβερό εν έτη 2018 σε μία θεωρητικά πολιτισμένη χώρα.

%cf%83%ce%af%ce%bb%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%bb%ce%ae-%ce%bc%ce%b9%ce%bd%cf%89%cf%84%ce%ac%ce%ba%ce%b7-h-%ce%b1%ce%b4%cf%81%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd0

Αν κάτι με ώθησε στο να θίξω αυτό το θέμα είναι βθλλ απέναντι σε όλο αυτό. Είχα την ανάγκη να μιλήσω για ένα έγκλημα που συμβαίνει κάτω απ’ τα πόδια μας την ίδια στιγμή που εμείς κοιτάμε τον ουρανό. Ήθελα να δώσουμε σημασία. Ουσιαστικά. Να ασχοληθούμε με αυτό γιατί αύριο μεθαύριο μπορεί να συμβεί σε μένα, σε σένα σε όλους. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι και ανοιχτοί για τη σωστή αντιμετώπιση του».

Εκτός από το κείμενο που έχετε γράψει, πρωταγωνιστείτε και στην παράσταση. Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο που υποδύεστε.

«Η Κιμ είναι ένας χαρακτήρας τραγικός. Ένα από τα «παιδιά υποκατάστατα». Χρησιμοποιημένη. Μεταχειρισμένη. Αφημένη σε μία δική της πραγματικότητα. Συνηθισμένη στην έλλειψη ή στην υπερβολή αλλά πάντα κινούμενη στα όρια μεταξύ αντοχής και παραίτησης. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου νοητά από κάπου ξεφεύγουν και κάπου αλλού θέλουν να πάνε. Η ηρωίδα που υποδύομαι στην παράσταση είναι ένας χαρακτήρας που τον συναντάμε πολύ συχνά στην πραγματική ζωή. Όλο το έργο είναι δοσμένο με ένα συγκεκριμένο ποιητικό ύφος όμως οι χαρακτήρες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Είναι η σχέση ανθρώπου και πόνου. Και αυτή είναι μία σχέση που συναντάμε σχεδόν καθημερινά είτε την παρατηρούμε είτε όχι».

Ποια είναι τα μηνύματα που στέλνει η παράσταση στο κοινό;

«Όλα θα ήταν πολύ πιο απλά αν δεν είχαμε την ανάγκη να συνθλίβουμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Η εκδίκηση δεν φέρνει τη λύτρωση. Είναι μία παραισθησιογόνα ουσία που εγκλωβίζει ψυχή και σώμα μέσα σε μία πλαστική γυάλα υπνωτισμού. Η κακία είναι μία δικαιολογία για όσους δεν έχουν καταλάβει πως δε ζούμε αιώνια. Ο μόνος χρήσιμος προσηλυτισμός για την ανθρωπότητα είναι αυτός προς την αγάπη. Κι όσο υπάρχει αγάπη που ξεκινάει από μέσα και καταλήγει προς τα έξω με κίνητρα αλτρουιστικά και καρδιές μεγάλες και ανοιχτές, μονάχα τότε μπορούμε να υπερβούμε τη μετριότητα. Να κατανοήσουμε τη διαφορετικότητα. Να πειθαρχήσουμε τις ορέξεις και να συμφωνήσουμε στους στόχους. Να χρωματίσουμε την ύπαρξη με πολύχρωμους χαρταετούς αιωνιότητας.

%cf%83%ce%af%ce%bb%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%bb%ce%ae-%ce%bc%ce%b9%ce%bd%cf%89%cf%84%ce%ac%ce%ba%ce%b7-h-%ce%b1%ce%b4%cf%81%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd2

Και μιλάω για την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Γιατί όπου υπάρχει αγάπη υπάρχει και γόνιμο έδαφος για να φυτρώσει η δικαιοσύνη. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος όμως η αγάπη μπορεί να είναι. Και είναι σπουδαίο τα ατελή πλάσματα να δημιουργούν κάτι τέλειο. Και την αγάπη κάνοντάς την, την κάνεις. Και τη μαθαίνεις από σένα και απ’ τους άλλους. Και μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει θεραπεία. Συλλογικά. Και μαζί. Συνθέτοντας όχι αποδομώντας. Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα της ύπαρξης. Η σύνθεση. Οι σωστοί συνδυασμοί. Από τώρα και για όσο αντέχουμε. Και θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Γιατί μας πιστεύω. Μόνο χρειαζόμαστε ένα ισχυρό σοκ. Ένα κίνητρο. Μια ανάγκη από μέσα μας».

Το bullying έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Συναντήσατε δυσκολίες τόσο στη συγγραφή του έργου, όσο και στην ερμηνεία του ρόλου σας;

«Δεν τίθεται θέμα δυσκολίας, όταν αποφασίζω να γράψω για κάτι είναι επειδή δεν αντέχω να μείνει ανείπωτο. Γράφω με μία ορμή χωρίς να γνωρίζω το τέλος. Ξεκινάω ένα ταξίδι και πάω όπου με πάει η ιστορία. Κι αυτό είναι ένα μαγικό ταξίδι. Βέβαια το να γράφεις έργα είναι δύσκολη δουλειά, πρέπει να προσεχείς από τη μία το σώμα κι από την άλλη να το αφαιρείς. Πρέπει να συνθέσεις το μυαλό κι από την άλλη να το τεμαχίσεις και να το κάψεις. Πρέπει να πιστεύεις σε κάτι κι ύστερα να το θυσιάσεις και να το θάψεις στο στομάχι σου, για να πιστέψεις σε κάτι άλλο. Διαδοχικά. Σχεδόν όπως το να είσαι ερωτευμένος. Απλά με άλλο αντικείμενο.

Όσον αφορά το ρόλο μου αντιμετώπισα το κείμενο σαν να είχε γραφτεί από κάποιον άλλον κι αυτός είναι ένας τρόπος που συνηθίζω να αντιμετωπίζω τα δικά μου κείμενα τα οποία καλούμαι να παίξω ή να σκηνοθετήσω. Χρειάζεται μια απόσταση. Μια απομάκρυνση κι ύστερα μια αγκαλιά. Η ολότητα κι η αρτιότητα προκύπτει στο θέατρο από εντελώς διαφορετικά υποσύνολα που συνθέτονται από μικρές μονάδες. Είναι μία ομαδική δουλειά που στηρίζεται κυρίως στην ιδιαιτερότητα των ατόμων. Σαν πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια που μάχονται σε έναν αγώνα δρόμου πάνω στο σώμα μας, προσπαθώντας να διατηρήσουν το φορτίο του συνόλου ουδέτερο. Κάθε παράσταση είναι μια συναυλία κι αυτό είναι κάτι μαγικό στη δουλειά μας και στη ζωή. Η κιθάρα χρειάζεται τα ντραμς, τα ντραμς το μπάσο, το μπάσο τη φωνή και η φωνή τα όργανα. Είναι μια αλυσιδωτή ανάγκη συλλογικότητας. Ένα «μαζί» που μας εξυψώνει σε ολότητες. Κι αυτό είναι ένα μήνυμα τόσο για το θέατρο όσο και για τη ζωή».

Σχετικά Άρθρα
Η Νάντια Μαργαρίτη στο Infowoman: «Δεν για όλες της γυναίκες οι πόρτες ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα»
Η Νάντια Μαργαρίτη στο Infowoman: «Δεν για όλες της γυναίκες οι πόρτες ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα»
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Η Ελένη Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Η Έλενα Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Η Μάγδα Μαυρογιάννη στο Infowoman: «Η μουσική είναι το δυνατό μου κίνητρο, ενεργοποιεί την φαντασία μου»
Η Μάγδα Μαυρογιάννη στο Infowoman: «Η μουσική είναι το δυνατό μου κίνητρο, ενεργοποιεί την φαντασία μου»
Η Annick Brofman στο Infowoman: «Όλα μπορούν να θεραπευτούν»
Η Annick Brofman στο Infowoman: «Όλα μπορούν να θεραπευτούν»

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του