Ένα νέο ζευγάρι ξεκινάει με όνειρα και με μία μετακόμιση σε ένα ιδανικό μέρος που τελικά καταλήγει σε ένα κενοτάφιο και στο τέλος καταπίνει και τους δύο. Αλήθεια, πόσο μακριά ή πόσο κοντά μπορεί να είναι η ιστορία μιας θεατρικής παράστασης με την ίδια τη ζωή; Κατά πόσο η αποξένωση είναι μόνο μια έννοια ή ένα θέμα σε σχολική έκθεση και όχι η θλιβερή πραγματικότητα που ζούμε στις ανθρώπινες σχέσεις μας;
Το έργο του Josep Maria Miro, “Nerium Park” στο Θέατρο 104, είναι μια σύγχρονη ελεγεία για την αποξένωση και την απώλεια, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Είναι, όμως και τα όσα διαπραγματεύεται μια τροφή για σκέψη και βαθύ προβληματισμό.
Εμείς μιλήσαμε με την πρωταγωνίστρια της παράστασης, Βιργινία Ταμπαροπούλου για όλα αυτά: για τις σχέσεις, τον έρωτα και την αποξένωση. Αλλά και για την πανδημία, το κίνημα #Metoo και τις καταγγελίες που έγιναν στον χώρο του θέατρου, καθώς και την επιστροφή της μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση.
– Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Nerium Park»;
Το “Nerium Park” ή αλλιώς το πάρκο με τις πικροδάφνες είναι ένα έργο γραμμένο από τον Josep Miro. Η κάθε σκηνή του έργου είναι και ένα στιγμιότυπο από ένα μήνα ενός χρόνου κατά τον οποίο παρακολουθούμε τη ζωή του ζευγαριού. Το ζευγάρι μετακομίζει σ’ αυτό τον υπέροχο οικισμό που λέγεται Nerium Park με σκοπό να προχωρήσει την ζωή του. Στην πορεία όμως, ο άντρας χάνει τη δουλειά του, και σιγά-σιγά αρχίζει να χάνεται κι αυτός ο ίδιος σε σκοτάδια, στην κατάθλιψη. Η γυναίκα από την άλλη μια πετυχημένη επιχειρηματίας, η οποία δεν θέλει να δει τα σημάδια της κατάπτωσης του. Το ζευγάρι που ξεκινάει με όνειρα και με μία μετακόμιση σε ένα ιδανικό μέρος, καταλήγει σε μία απόλυτη φθορά, που φτάνει τα όρια του μίσους. Και σε όλη αυτή την ελεύθερη πτώση προς την διάλυση, έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι σ’ αυτό τον οικισμό, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν μετακομίζει ποτέ κανένας άλλος. Και αυτό που προοριζόταν να είναι ένας ιδανικός προορισμός διαμονής και διασκέδασης καταλήγει ένα κενοτάφιο, που στο τέλος τους καταπίνει και τους δύο.
– Η οικονομική κρίση έφερε μια αποξένωση. Τώρα, με την πανδημία τα πράγματα πιστεύετε θα γίνουν χειρότερα;
Ναι η κρίση έφερε αποξένωση, έφερε φόβο, έφερε πρακτικές και συναισθηματικές δυσκολίες σε όλους. Ίσως και με την πανδημία έγινε κάτι αντίστοιχο. Αλλά βαθιά μέσα μου, πιστεύω ότι τα πράγματα μετά την πανδημία δεν θα γίνουν χειρότερα, γιατί μέσα από όλο αυτόν τον εφιάλτη , συνειδητοποιήσαμε πόση μεγάλη αξία έχει μια αγκαλιά, πόσο μεγάλη αξία έχει να βλέπουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, πόση μεγάλη αξία έχει η συντροφικότητα και η στήριξη. Νομίζω ότι παρότι μας λύγισε όλο αυτό το σκληρό παγκόσμιο γεγονός, με κάποιο τρόπο μας έβγαλε πιο «σοφούς», πιο δυνατούς. Μας έκανε να αντιληφθούμε πόσο μεγάλη σημασία έχουν αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που προσπερνάμε ο καθένας μας την κάθε μέρα μας, την κάθε στιγμή μας, πόσο αυτονόητα τα θεωρούμε, και τελικά πόσο σημαντική είναι αυτή η μικρή υπέροχη ζωή μας.
Βιργινία Ταμπαροπούλου: Ο έρωτας μπορεί να αντισταθεί στις κοινωνικές κρίσεις
– Ο έρωτας μπορεί να επηρεαστεί από κοινωνικές κρίσεις; Αυτό το “μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα” είναι τελικά ουτοπικό;
Επειδή είμαι ρομαντική αρχικά θα πω ότι το μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, δεν το βρίσκω ουτοπικό, και το βλέπω να συμβαίνει, όχι μόνο στις ερωτικές σχέσεις, αλλά και στις φιλίες και στην ίδια την οικογένεια. Εγώ η ίδια επιλέγω να το κάνω και να το βιώνω. Πιστεύω ότι ο έρωτας μπορεί να επηρεαστεί από τις κοινωνικές κρίσεις και θα ήταν παράλογο να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι αν θα οριστεί από αυτές. Και γνώμη μου, ότι επειδή ο έρωτας έχει μία τεράστια φορά και μία πρωτόγονη δύναμη, μπορεί να αντισταθεί στις κοινωνικές κρίσεις. Και ίσως τελικά ο έρωτας, η βαθιά κι ειλικρινής αγάπη, να είναι ένα από τα λίγα όπλα που διαθέτουμε για να αμυνθούμε και να προστατευτούμε από κάθε μορφή κρίσης. Μια ασπίδα δύναμης κι ασφάλειας για να τα αντιμετωπίσουμε όλα πιο ανθρώπινα.
– Εσείς πώς βιώνετε όλες αυτές τις μεγάλες αλλαγές; Πρώτα την οικονομική κρίση και τώρα την πανδημία; Τις αντιμετωπίζετε με ψυχραιμία;
Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον με μπόλικη αγάπη και ασφάλεια. Ως εκ τούτου ναι, είμαι γενικότερα ψύχραιμη απέναντι σε όλες τις καταστάσεις γιατί έχω να αντλώ από όμορφα συναισθήματα. Και η οικονομική κρίση, αλλά και η πανδημία η οποία ακόμη δεν έχει τελειώσει, νομίζω ότι
είναι έννοιες και μεγέθη πολύ σκληρά και πολύ ίδια για τις ψυχές μας και για τη ζωή μας. Είναι κάτι άγνωστο, για το οποίο κανένας δεν μας είχε προετοιμάσει, και επειδή εμπεριέχουν πολύ έντονα το στοιχείο του φόβου και της ανασφάλειας για το μέλλον, μας αφήνει άφωνους, τρομαγμένους, σχεδόν ανίκανους να αντιδράσουμε. Από την άλλη όμως, συνομιλώντας με ανθρώπους για όλα αυτά που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια, βλέπω δύναμη, αισιοδοξία, ανάγκη για συνύπαρξη, ανάγκη για αγκαλιά, ανάγκη να μη χαρίσουμε τη ζωή μας σε έναν αόρατο εχθρό, αλλά να την πάρουμε απ´ το χέρι και να πορευτούμε με τόλμη!
Για το #Metοο στο θέατρο: Κάποιος θα σκεφτεί δύο φορές πριν πράξει κάτι απεχθές
– Οι καταγγελίες που έγιναν στον χώρο του θεάτρου πιστεύετε πως θα φέρουν ένα πραγματικό ξεσκαρτάρισμα; Ή τώρα που ανοίγουν τα θέατρα, ενδεχομένως να περάσουν σε δεύτερη μοίρα;
Ξέρετε, κάθε πράγμα έχει την στιγμή του. Την σωστή στιγμή να εμφανιστεί, να ακουστεί, να λάμψει. Έτσι έγινε και σε αυτή την περίπτωση. Ήταν η ώρα να ακουστούν και να ληφθούν σοβαρά όλες αυτές οι ανθρώπινες φωνές είτε προέρχονται από άντρες είτε προέρχονται από γυναίκες. Και όλο αυτό το τσουνάμι που ήρθε με το Metoo, δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο τον χώρο. Ποτέ τα πράγματα δεν μπορεί να είναι τα ίδια με πριν. Κάποιος θα σκεφτεί δύο φορές πριν πράξει κάτι απεχθές, και κάποιος άλλος θα μιλήσει αμέσως και χωρίς κανένα φόβο. Όχι, δεν πιστεύω ότι με το άνοιγμα των θεάτρων θα κλείσει αυτό το κεφάλαιο, ίσα- ίσα θα παραμείνει ζωντανό σε κάθε πρόβα, σε κάθε θεατρική σκηνή και όλοι μαζί θα είμαστε εδώ για να παρακολουθούμε και να στηρίζουμε.
– Μετά τις καταγγελίες υπάρχει συσπείρωση των ανθρώπων του θεάτρου; Η επόμενη μέρα πιστεύετε σας βρήκε πιο ενωμένους;
Στην αρχή σίγουρα ναι, όπως γίνεται με όλα τα πράγματα, όταν ξεσπάει μία τέτοια θύελλα είναι όλοι εκεί να συμπαρασταθούν να γράψουν, να βοηθήσουν. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να μιλάμε για την επόμενη μέρα, νομίζω είμαστε σχεδόν στην ίδια μέρα λίγο αργότερα. Πάντως σίγουρα αυτή η μέρα μας βρίσκει πιο συνειδητοποιημένους, πιο υπεύθυνους, και πιο αναγκαίους να συνδράμουμε εκεί που υπάρχει ανάγκη.
– Εσείς έχετε έρθει ποτέ αντιμέτωπη με κακοποιητική συμπεριφορά σε συνεργασία σας;
Δεν έχω βιώσει σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλική κακοποίηση. Αλλά ναι, σε συνεργασία μου έχω βιώσει κακοποιητική συμπεριφορά, επαναλαμβανόμενη, και χυδαία, σε λεκτικό επίπεδο. Δεν το συγκρίνω με την σεξουαλική παρενόχληση φυσικά, αλλά πιστέψτε με, είναι κάτι πολύ σκληρό και οδυνηρό, και το τραύμα που αφήνει δεν φεύγει ποτέ, απλά μαλακώνει και ησυχάζει. Αλλά είναι πάντα εκεί.
Βιργινία Ταμπαροπούλου: Μετά την Έξαψη επιστρέφει με νέα σειρά στο Mega
– Το επόμενο τηλεοπτικό σας βήμα μετά την Έξαψη ποιο είναι;
Έχω ήδη ξεκινήσει γυρίσματα από το καλοκαίρι για την καινούρια σειρά του Γρηγόρη Καραντινάκη, που θα λέγεται «Σκοτεινή θάλασσα» και θα προβάλλεται από τέλος του χρόνου στο Mega.
– Πώς βλέπετε τη δυναμική επιστροφή της μυθοπλασίας στην τηλεόραση; Και αν υπάρχει κάποια σειρά από αυτές που ήδη προβάλλονται, στην οποία θα θέλατε να συμμετάσχετε.
Είναι πραγματικά υπέροχο που η μυθοπλασία επιστρέφει τόσο δυναμικά στην τηλεόραση. Μας είχε λείψει και ως ηθοποιούς αλλά και ως θεατές. Κι είναι ακόμα πιο υπέροχο που αυτό συμβαίνει μετά από δύο χρόνια υποχρεωτικής απραξίας στον κλάδο μας. Η τηλεόραση, πέρα από μέσο που έχει τεράστια δύναμη, για πάρα πολλούς ανθρώπους είναι και μία τεράστια συντροφιά. Άρα έχει ευθύνη να είναι καλή, γόνιμη και ουσιαστική συντροφιά για τους ανθρώπους. Και η μυθοπλασία το κάνει αυτό. Επομένως ο καθένας από μας, έχει την πολυτέλεια να επιλέξει τη σειρά που του ταιριάζει για να την παρακολουθήσει. Κι αυτό είναι αισιόδοξο!
Δυστυχώς λόγω φόρτου εργασίας, δεν έχω προλάβει να παρακολουθήσω τις σειρές που προβάλλονται, παρότι από κάποια αποσπασματικά κομμάτια που έχω δει διαπιστώνω ότι έχουνε γίνει πολύ προσεγμένες και ιδιαίτερες δουλειές φέτος συνολικά. Αν έπρεπε να επιλέξω, και επειδή έτυχε να συμμετέχω κιόλας, και έχω δει την ωραία δουλειά και πίσω από τις κάμερες, θα σας έλεγα «Τα καλύτερά μας χρόνια» στην ΕΡΤ.
Διαβάστε επίσης
Σχετικά Άρθρα
Google News