Η «Άννα» είναι μια νεαρή μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της, κάτι που μοιάζει πολύ δύσκολο, όμως για εκείνη είναι ό,τι καλύτερο της έχει συμβεί. Ένα απρόσμενο τεστ DNA όμως, αποκαλύπτει ότι η Έλλη δεν είναι παιδί της Άννας και οι ‘πραγματικοί’ γονείς θέλουν να συναντηθούν. Αναζητώντας απαντήσεις στο πώς να είσαι ‘σωστός’ γονιός, η Άννα καταφεύγει σε επιλογές που αλλάζει τις ζωές όλων.
Εμείς μιλήσαμε με την Παναγιώτα Αβραμοπούλου, την πρωταγωνίστρια του εκπληκτικού και έντονα συναισθηματικού και βραβευμένου μονολόγου της Σαμ Πότερ, “Άννα”, που αποτελεί – θα λέγαμε – και μια γροθιά στη σύγχρονη κοινωνία που επιμένει να παραμένει κολλημένη σε στερεότυπα και “πρέπει” μιας πάλαι ποτέ εποχής. Η παράσταση ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Δρόμος και με την Παναγιώτα Αβραμοπούλου είχαμε μια ωραία κουβέντα για τη μητρότητα, για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνη ένα παιδί, για την οικογένεια, τα “πρέπει”, αλλά και για την παράσταση Παλέρμο στο θέατρο Δρόμος, όπου επίσης πρωταγωνιστεί, ενώ υπογράφει και το σενάριο.
Στην παράσταση υποδύεστε μία νεαρή μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί. Ποιο πιστεύετε πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που καλείται να αντιμετωπίσει;
Η Άννα καταφέρνει και περνάει μέσα από πάρα πολλές δοκιμασίες που της φέρνει η ζωή στο δρόμο της. Να μεγαλώσει μόνη της την κόρη της, να μάθει ότι το παιδί που μεγαλώνει δεν είναι βιολογικά δικό της, να γνωρίσει την άλλη οικογένεια και το παιδί που έχει ουσιαστικά γεννήσει. Όμως το πιο δύσκολο και επίπονο φυσικά είναι όταν η Άννα έρχεται αντιμέτωπη με μία απόφαση που έχει παρθεί εν αγνοία της και αυτή είναι να της πάρουν την Έλλη της μακριά της. Μια μάνα προσπαθεί να φέρει εις πέρας οτιδήποτε έρχεται στο διάβα της για το καλό του παιδιού της, εδώ όμως μιλάμε μάλιστα για την ίδια την αφαίρεση δικαιώματος από το να είναι η μάνα του και εκεί τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή στο κεφάλι της.
Θεωρείτε πως μια ανύπαντρη μητέρα στην Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζεται με ρατσισμό;
Ναι, δυστυχώς στη χώρα μας επί το πλείστον κυριαρχούν στερεότυπα και “πρέπει” μιας πάλαι ποτέ εποχής. Το πιο λυπηρό για μένα είναι όταν οι ίδιες οι γυναίκες κατακεραυνώνουν με σχόλια αυτές τις γυναίκες όπως ‘Καλά να πάθει.’ ή ‘Αφού ήθελε να τον τυλίξει τι περίμενε;’ και άλλα τέτοια. Τέτοια πράγματα με σοκάρουν. Οικογένεια δεν είναι ένα πράγμα, όπως λέει και η Άννα. Εύχομαι οι ‘μεγάλοι’ να σκεφτόμασταν και βοηθούσαμε περισσότερο και να κρίναμε λιγότερο.
Παναγιώτα Αβραμοπούλου: Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που αγαπάς και αγαπιέσαι
Τι σημαίνει για εσάς οικογένεια;
Η οικογένεια μπορεί να φτιαχτεί και να είναι οτιδήποτε. Φτιάχνεται από ανθρώπους που είναι δεμένοι μεταξύ τους. Που είναι μέρος της ζωής του άλλου, που νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Και αυτός ο δεσμός είναι εκατό φορές πιο ισχυρός από οποιοδήποτε άλλο δεσμό εξ αίματος ή συμβατικό ή DNA’ λέει η Άννα και με καλύπτει πλήρως. Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που αγαπάς και αγαπιέσαι, που είσαι ο εαυτός σου, που είσαι αποδεκτός και που πορεύεσαι μαζί τους. Οικογένεια για μερικούς ανθρώπους είναι οι φίλοι, τα ξαδέρφια ή μόνο ο σύντροφος τους. Αυτό που ξέρω σίγουρα ανεξαρτήτως για το τι και ποιοι είναι οικογένεια για τον κάθε ένα, είναι ότι η οικογένεια είναι αναπόσπαστο και το πιο σημαντικό κομμάτι για όλους μας.
Η Άννα προσπαθεί να είναι “σωστή”, όπως “προστάζει” το κοινωνικό περιβάλλον. Εσείς ως άνθρωπος λειτουργείτε έτσι; Σκέφτεστε, αυτό το “τι θα πει ο κόσμος”;
Αντιθέτως, η Άννα πάει κόντρα σε όλα αυτά που ‘προστάζει΄ ο κοινωνικός της περίγυρος. Αποφασίζει να κρατήσει ένα παιδί στα δεκαεννιά της χρόνια, απορρίπτοντας τη θέση της στο πανεπιστήμιο και ίσως μια λαμπρή καριέρα. Απορρίπτει όλα τα ιδανικά ας πούμε της ηλικίας της, όπως διασκέδαση, ξενοιασιά, φίλοι κλπ για να δεχτεί με τόση αγάπη το ρόλο της μάνας. Η μητέρα της τη διώχνει και δεν την υποστηρίζει. Οι φίλες της είναι στο δικό τους διαφορετικό κόσμο και όμως η Άννα δεν θα άλλαζε τίποτα από όλα αυτά. Και ναι έτσι ήμουν και εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Παρ’ όλες τις διαφωνίες της οικογένειας να γίνω ηθοποιός, ποτέ δεν σταμάτησα να παλεύω και να προσπαθώ, να διαβάζω, να αναζητώ. Σημασία έχει να είμαστε εμείς ευτυχισμένοι μέσα μας γιατί ο ‘κόσμος’ ζει τις δικές του τις ζωές. Πρέπει να ζούμε και εμείς τη δική μας, πιστεύοντας, υποστηρίζοντας και σεβόμενοι τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας.
“Η δουλειά μας είναι να πείθουμε ότι εκεί πάνω είμαστε αυτός ο άνθρωπος”
Ποιες είναι οι αντικειμενικές δυσκολίες που έχει ένας μονόλογος και μάλιστα τόσο συναισθηματικός;
Σίγουρα το να κρατήσεις την ενέργεια σου και τη συγκέντρωση σου καθ’ όλη τη διάρκεια καθώς είσαι και ο μόνος πάνω στη σκηνή και δεν υπάρχει κανένας να σου δώσει κάτι ή να σε σώσει. Έπειτα το στοίχημα είναι να μην προκαλέσεις την ανία των θεατών ή ακόμα και το να μην κάνεις καμία ‘κοιλιά’, αντιθέτως να τους έχεις όλους πάνω σου από τη πρώτη στιγμή, μέχρι την τελευταία. Κατά τα άλλα ο ρόλος, αν και σε μονόλογο, αντιμετωπίζεται με τους ίδιους ακριβώς τρόπους που γίνεται και σε έργα με πολλά πρόσωπα.
Ο ηθοποιός σε έναν μονόλογο μπορεί να υποδυθεί έναν κόντρα ρόλο από τον χαρακτήρα του; Ή αυτή η αντίθεση θα φανεί στη σκηνή;
Πιστεύω δεν έχει να κάνει αν είναι μονόλογος ή πολυπρόσωπο έργο. Ο ηθοποιός καλείται να υποδυθεί ανθρώπους με μια χ προσωπικότητα, και αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του. Δεν έχει να κάνει αν συμφωνούν οι ιδιοσυγκρασίες μας με το ρόλο αυτό, αν πιστεύουμε τα ίδια πράγματα και αν θα πράτταμε με τον ίδιο τρόπο. Η δουλειά μας είναι να πείθουμε ότι εκεί πάνω είμαστε αυτός ο άνθρωπος.
Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου για την παράσταση Παλέρμο
Παράλληλα, πρωταγωνιστείτε και έχετε γράψει την αστυνομική μαύρη κωμωδία, Παλέρμο. Πείτε μας λίγα λόγια γι αυτή την παράσταση;
Το Παλέρμο είναι μια αστυνομική κωμωδία, εμπνευσμένη από το ίδιο το παιχνίδι που κάποιος έχει τη κάρτα του δολοφόνου, κάποιος του αστυνομικού που προσπαθεί να τον αποκαλύψει, κάποιος τη κάρτα που τον βοηθάει να μην αποκαλυφθεί, και οι κάρτες με τους πολίτες. Το έργο μιλάει για τη δικαιοσύνη. Αν υπάρχει, τι είναι, πως αποδίδεται; Μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις, κατά πόσο είμαστε αληθινοί, κατά πόσο φοράμε τις ‘μάσκες’ μας για να υπηρετήσουμε κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα, γίνοντας έτσι αποδεχτοί. Είμαστε πέντε ηθοποιοί επί σκηνής όλη την ώρα και προκαλούμε το κοινό να μας μοιράσει τους τίτλους με τους ρόλους των καρτών που αναφέρθηκαν.
Μονόλογος ή παράσταση με πολλά πρόσωπα; Ποιο είδος προτιμάτε;
Είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αυτά τα δύο είδη. Σε έναν μονόλογο καλείσαι μόνος σου να φτιάξεις τον χαρακτήρα σου, τη σχέση σου με τα πρόσωπα που αναφέρονται, τις αντιδράσεις σου, όλα αυτά τα οποία σε έργα με πολλά πρόσωπα είναι εκεί. Τα δημιουργείς μαζί με τους άλλους συναδέλφους σου. Είναι πολύ διαφορετικά συναρπαστικό το ταξίδι που διανύεις με άλλα άτομα και με αυτό που κάνεις μόνος σου, πάντα σε συνάρτηση με τον σκηνοθέτη φυσικά. Σίγουρα το θέατρο είναι μια ομαδική δουλειά και αγαπώ να δουλεύω με ομάδες και με άλλους ηθοποιούς. Ο μονόλογος πάντως σίγουρα είναι κάτι που σε προκαλεί να ξεπεράσεις τα όρια σου πάνω στη σκηνή.
Πώς ήταν η επιστροφή στο θέατρο μετά το lockdown; Σας άγχωνε πώς θα ήταν η επαφή με το κοινό μετά από αυτή τη μεγάλη απουσία; Ο κόσμος πιστεύετε πως έρχεται με περισσότερη λαχτάρα να δει μια παράσταση;
Ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη και ανυπομονούσα να ανοίξουν πάλι για να επιστρέψουμε στο δικό μας σπίτι και να αρχίσουμε να δημιουργούμε ξανά με πολλή όρεξη για καινούρια έργα και projects. Σίγουρα τη πρώτη φορά που ήταν να ανέβω ξανά στη σκηνή ήμουν αγχωμένη γιατί είχε περάσει πολύς καιρός από τη τελευταία επαφή με το κοινό, αλλά τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στη σκηνή όλα ξεχνιούνται και το μόνο που νιώθεις είναι απελευθέρωση και λύτρωση φυσικά. Πιστεύω, και μου έχει επιβεβαιωθεί άλλωστε από τη στιγμή που άνοιξαν ξανά τα θέατρα και το είδα και μόνη μου, ότι στο κόσμο έλειψε το θέατρο. Τους έλειψε αυτό το ζωντανό θέαμα που σε συνεπαίρνει πραγματικά, σε συγκινεί, σε μετακινεί, σε αφυπνίζει, σε διασκεδάζει. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που ακόμα φοβούνται και είναι πιο επιφυλακτικοί αλλά και μόνο το γεγονός ότι οι αίθουσες πάλι γεμίζουν από γέλια και χειροκροτήματα, για εμάς είναι κάτι παραπάνω από το αίσθημα της χαράς και της ικανοποίησης.
Οι φωτογραφίες είναι από την πρεμιέρα της παράστασης “Άννα” από τον φωτογράφο Μιχάλη Αρχοντίδη
Διαβάστε επίσης
Σχετικά Άρθρα
Google News