Η Γιούλα Μπούνταλη είναι μία ηθοποιός χαμηλών τόνων μεν, μεγάλης δυναμικότητας δε τόσο στο σύγχρονο ελληνικό κινηματογραφικό, όσο και στο θεατρικό τοπίο. Μετά το υπέροχο κινηματογραφικό της πέρασμα από τη «To Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών», αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στη νέα παράσταση των Elephas tiliensis στο BIOS (Main), στο ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ, που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγαρτζίδης.
Πρόκειται για ένα έργο για το δικαίωμα όλων να ζουν ελεύθερα, ακόμα κι αν το σύστημα τους κατατρέχει. Για όσους ψάχνουν τη σωτηρία στον άλλο, αφού η κοινωνία τους αρνείται, ωθώντας τους στην απομόνωση, την εξαθλίωση και τον θάνατο.
Η ηθοποιός μάς ξεναγεί στην παράσταση με τον δικό της μοναδικό τρόπο…
«Οι ήρωές μας βασανίζονται από μια ανατριχιαστική αίσθηση ότι οι σχέσεις τους, οι καριέρες τους, τα όνειρά τους, ολόκληρη η αίσθηση της ζωής τους κατρακυλάνε σε μια περιδίνηση που σταδιακά τους πνίγει, γιατί τίποτα δεν υλοποιείται έτσι όπως το επιθυμούν ή το ονειρεύονται. Η αγάπη εμφανίζεται σαν μια ιδέα και μια χάρη που περιμένουν, αλλά της οποίας η πραγματική γεύση τούς διαφεύγει. Η βεβαιότητα ότι αγαπούν και αγαπιούνται περνάει μέσα από τα δάχτυλά τους σαν μια χούφτα άμμου στην παραλία. Την αγγίζουν για λίγο, τους ζεσταίνει για λίγο και μετά τους διαφεύγει. Το μόνο που γνωρίζουν είναι ότι η ζωή με την αμείλικτη φόρα της προχωρά και μπορεί να τους συντρίψει αν δεν καταφέρουν να νιώσουν κάτι αληθινό και βαθύ και γι’ αυτό φωνάζουν, κλαίνε, εξοργίζονται, εκλιπαρούν Αγάπησέ με.
Για μένα το Αγάπησέ με είναι μια προστακτική γεμάτη υπαρξιακό φόβο και ταυτόχρονα απόλυτη παράδοση στον απέναντί μας και στην εμπειρία της αγάπης που μπορούμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον, η μία στην άλλη. Νιώθω ότι είναι η ίδια προστακτική που χρησιμοποιούμε και στις προσευχές μας – συγχώρεσέ μας, ελέησέ μας, προστάτευσέ μας, αγάπησέ μας, αγάπησέ με.
Στην αρχή κάθε παράστασης και όσο οι θεατές μπαίνουν στην αίθουσα του Bios καθόμαστε και μεις έξω από τις κουρτίνες στις καρέκλες μας γύρω από το κοινό. Όσο λοιπόν, βλέπω τους ανθρώπους να μπαίνουν μέσα, να παίρνουν τις θέσεις τους, να κοιτάζουν το σκηνικό, να σχολιάζουν με την παρέα τους ή απλώς να κάθονται ήσυχα και να περιμένουν να αρχίσει η παράσταση, σκέφτομαι πάντα ότι όλοι όσο διαφορετικά και αν το αντιμετωπίζουμε έχουμε βιώσει την ανάγκη για την οποία μιλάει αυτό το έργο: την ανάγκη να μην χαραμίσουμε την ζωή μας χωρίς αγάπη. Πραγματικά δεν ξέρω μεγαλύτερη αγωνία από το αν θα καταφέρουμε κάποια στιγμή να μοιραστούμε όσο είμαστε ζωντανοί την αγάπη που υπάρχει μέσα μας, μέσα σε όλους μας. Δεν ξέρω ποια άλλη μπορεί να είναι η ομορφιά του κόσμου. Η παράσταση έχει στηθεί γύρω από την ιδέα του ονείρου του γυναικείου χαρακτήρα να γίνει ηθοποιός, να καταφέρει να γίνει μια καλή ηθοποιός και να εκφράσει τα όσα κρύβει μέσα της αλλά δεν μπορεί να μοιραστεί με κανέναν, ούτε με τον άντρα της που υπέρ αγαπά, ούτε με τον εραστή της, ούτε τον σκηνοθέτη της, ούτε με τον εαυτό της. Και όλοι οι χαρακτήρες του έργου έχουν έναν παρόμοιο ταξίδι προσπαθώντας να κερδίσουν την αγάπη κάποιου που τελικά σημαίνει και την αποδοχή του εαυτού τους. Ο αγώνας να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι υπάρχουμε και το ότι ο μόνος χώρος αρκετά μεγάλος για να μας χωρέσει είναι η αγάπη είναι αυτό που με τραβάει συνέχεια και κάθε βράδυ στο έργο αυτό.
Η δομή του έργου σε 13 επεισόδια μου ταιριάζει πολύ γιατί μου θυμίζει την ταχύτητα και την ελευθερία του κινηματογραφικού μοντάζ. Το κάθε πλάνο-σκηνή διαδέχεται το άλλο, χωρίς αλλαγές σκηνικού όπως θα περίμενες από ένα πιο παραδοσιακό ανέβασμα, μεταφερόμαστε από την πρόβα του θεάτρου όπου ο Σκηνοθέτης ουρλιάζει, στο εσωτερικό του σπιτιού του ζευγαριού που προσπαθεί να κάνει έρωτα, στην πρεμιέρα του Ριχάρδου του Γ’ του Σαίξπηρ, και από κει με μια αλλαγή φωτισμού στο ερωτικό πάρτι που διοργανώνεται από την μαφιόζα θεία για να εκβιάσει μετά τους καλεσμένους της. Τα επεισόδια διαδέχονται με ταχύτητα το ένα το άλλο σπάζοντας την κλασική τρίπρακτη δομή δημιουργώντας την ίδια αίσθηση που έχουμε και στην ζωή ότι τίποτα δεν είναι σε τάξη, ότι όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα και εμείς πασχίζουμε να βρούμε τις συνδέσεις, να οργανώσουμε το χάος της εμπειρίας μας με έναν τρόπο που η ζωή μας να βγάζει νόημα. Αν είμαστε τυχεροί τα καταφέρνουμε αλλά υπάρχουν και περίοδοι στην ζωή μας που δεν υπάρχει αρχή και τέλος, που επιπλέουμε πάνω σε κύματα που γεννιούνται στο βάθος ενός ωκεανού που δεν βλέπουμε από που ξεκινά και που τελειώνει, που είμαστε μέσα του αλλά αγνοούμε τι διαθέσεις του, και το μόνο που ξέρουμε είναι ότι σκάει πάνω μας ασταμάτητα μέχρι να μην μπορούμε άλλο, να μην μπορούμε να κουνήσουμε ούτε τα χέρια ούτε τα πόδια μας από την εξάντληση. Και αυτοί είναι οι ήρωες του έργου μας στο τέλος της παράστασης. Εξαντλημένοι, μόνοι, στην μέση του ωκεανού. Εκεί μόνο θα βρουν τη δύναμη να αφήσουν πίσω τους την προστακτική του τίτλου και να πουν απλά «Σ’ αγαπώ». Και έτσι, παράξενα, μυστικά και αναπάντεχα η ζωή συνεχίζεται».
Info:
Σκηνοθεσία, Δραματουργία, Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Αγαρτζίδης
Σκηνικά, Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Κίνηση: Σοφία Μαυραγάνη
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Γκιώνη
Φωτογραφίες & Video: Πάτροκλος Σκαφίδας
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου
Μια συμπαραγωγή των Elephas Tiliensis με το BIOS.
Παίζουν: Δημητρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Γιούλα Μπούνταλη, Μαρία Παρασύρη, Βασίλης Σαφός
Παραστάσεις: Από 23 Ιανουαρίου έως 23 Φεβρουαρίου
Μέρες και ώρες: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00
Τιμές εισιτηρίων: 14€ κανονικό, 10€ φοιτητικό, άνω των 65, ΑμΕΑ, 5€ ατέλεια
Φωτογραφίες (high res): https://bit.ly/2QFCFoU
Σχετικά Άρθρα
Google News