Δημήτρη Κίτσο, ο έφηβος γιος είναι τελικά ο μεγάλος… άγνωστος;

Είναι νέος, ωραίος και έξτρα ταλαντούχος. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε στον κινηματογράφο ως πρωταγωνιστή στο «Park» της Σοφίας Εξάρχου, με το οποίο και ταξίδεψε στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του πλανήτη. Έχει παίξει σε πολλές αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις – το καλοκαίρι που μάς πέρασε τον θαυμάσαμε στο φεστιβάλ Αθηνών στις «Μεταμορφώσεις» του Οβιδίου της ομάδας C for Circus- ενώ λίγοι ξέρουν πως έχει συνεργαστεί με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Ο λόγος για τον Δημήτρη Κίτσο που τώρα πρωταγωνιστεί στον «Γιο» του Φλοριάν Ζελλέρ που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Το ευαίσθητο αυτό έργο, που έχει στο επίκεντρό του την εφηβεία, αποτελεί το τρίτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας, μαζί με τον Πατέρα και τη Μητέρα που έχουν προηγηθεί.

Ο νεαρός ηθοποιός ενσαρκώνει τον 17χρονο Νικολά που περνάει μια δύσκολη φάση ύστερα από το χωρισμό των γονιών του. Όλες προσπάθειες του πατέρα του να τον βοηθήσει πέφτουν στο κενό. Ο άλλος, ο έφηβος, με όση φροντίδα κι αν περιβάλλεται, παραμένει ένας άγνωστος, ένα άλυτο αίνιγμα, και η αγάπη δεν μπορεί να κάνει το θαύμα της.

Εμείς μιλήσαμε με τον Δημήτρη Κίτσο με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή παράσταση αυτή…

%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b7-%ce%ba%ce%af%cf%84%cf%83%ce%bf-%ce%bf-%ce%ad%cf%86%ce%b7%ce%b2%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b90
Ποια είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση που κρατάς από την εφηβεία σου και ποια η πιο δυσάρεστη;

Αυτή τη στιγμή δε μπορώ να θυμηθώ κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Περισσότερο στο μυαλό μου έχει καταγραφεί μια περίοδος: Β’ και Γ’ Λυκείου όπου με φίλους που διατηρούμε ακόμη τη φιλία μας, πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο, στο διάλειμμα πεταγόμασταν να πάρουμε καφέ από το underground μπαράκι που είχε απέναντι (την “Ίριδα” για όσους ξέρουν από Γιάννενα…πολύ γνωστό ροκάδικο, το είχαν κλείσει κάποιες φορές για διάφορους λόγους), το παίζαμε πολύ ροκάδες, καπνίζαμε, πηγαίναμε στα μπιλιαρδάδικα, αλλά κατά βάθος ήμασταν πολύ, πολύ φλώροι. Θυμάμαι που γυρνούσα από το σχολείο και έπαιρνα τηλέφωνο τον κολλητό μου (πήγαινε σε άλλο σχολείο) για να μιλήσουμε μια ώρα για την κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος και η οποία με κοίταξε τυχαία, αλλά εγώ ήμουν σίγουρος ότι “κάτι παραπάνω τρέχει, δε μπορεί”.

Η πιο δυσάρεστη ανάμνηση επομένως, ήταν όταν κατάλαβα πως όσες φορές με κοίταζε ήταν είτε τυχαία, είτε επειδή ήθελε να καταλάβει τι σκατά θέλω και την κοιτάζω τόση ώρα.

Ο έφηβος είναι πάντα ο μεγάλος άγνωστος;

Η εφηβεία για μένα ήταν μια περίοδος που συνεχώς άκουγα “μην του δίνετε σημασία, είναι στην εφηβεία” ή “στην εφηβεία αλλάζουν πολλά πράγματα”, “είσαι στην εφηβεία τώρα, όταν μεγαλώσεις θα τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα”, γενικότερα μια υποτίμηση αυτού που συνέβαινε το οποίο το θεωρώ τεράστιο λάθος. Ποτέ δε δέχτηκα ότι ο τρόπος που συμπεριφέρομαι μπορεί να γενικευτεί με τέτοιον τρόπο… Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Το θέμα είναι ότι, δεν ξέρω αν ο έφηβος είναι ο μεγάλος άγνωστος, αλλά οι άνθρωποι όταν βρισκόμαστε απέναντι σε κάτι που δεν καταλαβαίνουμε εύκολα και γρήγορα, τείνουμε να το κατηγοριοποιούμε, να το γενικεύουμε, να του βάζουμε ταμπέλες και να μας φταίει αυτό, που εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Αντί να προσπαθήσουμε να αποδεχτούμε πως δεν τα ξέρουμε όλα, μπας και τελικά δούμε πραγματικά τον άλλον χωρίς τις δικές μας προβολές. Δε ρωτάμε πραγματικά τον άλλον, τι σκέφτεται, τι νιώθει. Θέλουμε εύκολες απαντήσεις. Για μένα, τότε, οι ενήλικες ήταν οι μεγάλοι άγνωστοι. Είμαστε η μόνη ηλικιακή ομάδα που νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα και επομένως δεν αφήνουμε χώρο στον άλλον. Έχουμε γεμίσει με γνώσεις, γνώμες, απόψεις, ηθικές, συνήθειες, συμπεριφορές και προσωπεία. Ένα σύστημα που δεν μπορείς να κοιτάξεις πραγματικά βαθιά τον άλλον.

Εσύ είχες ανέκαθεν καλλιτεχνικές ανησυχίες;

Κατά κάποιον τρόπο ναι, αλλά όχι κάτι τόσο ισχυρό ώστε να το επιχειρήσω “επαγγελματικά”. Καταπιανόμουν με διάφορες δραστηριότητες, στο επίπεδο του χόμπι όμως. Νομίζω πως αν δεν είχα εξωτερική πίεση, θα αφηνόμουν να με πάει η ζωή από μόνη της όπου ήθελε.

Tι σε γοητεύει ιδιαίτερο στον «Γιο»;

Είναι ένα κείμενο απλό, χωρίς εντυπωσιασμούς, που στοχεύει στην ανάδειξη των καθημερινών ανθρώπινων σχέσεων. Χωρίς όμως να είναι καθόλου απλοϊκό, επομένως καταφέρνει να σε παρασύρει σιγά σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνεις, σε κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό. Δεν ξέρεις ακριβώς τι συμβαίνει ή τι θα συμβεί.

%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b7-%ce%ba%ce%af%cf%84%cf%83%ce%bf-%ce%bf-%ce%ad%cf%86%ce%b7%ce%b2%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b92

Μπορείς να μας σκιαγραφήσεις τον Νικολά;

Ο Νικολά είναι ένας έφηβος, 17 χρονών, έχει κατάθλιψη, δεν πηγαίνει στο σχολείο 3 μήνες τώρα και πηγαίνει να ζήσει με τον πατέρα του ελπίζοντας πως έτσι θα λυθούν κάποια από τα προβλήματά του. Προσπαθεί να κρατηθεί από όπου μπορεί…

Πόσο τελικά μας καθορίζει η οικογένειά μας; Μπορούμε πιστεύεις να αποτινάξουμε αυτές τις προσλαμβάνουσες και να κάνουμε μία προσωπική επανεκκίνηση;

Η οικογένεια όχι μόνο μας καθορίζει, μας κατατρώει. Το χειρότερο πράγμα είναι οι “γονείς/οικογένεια”… Τα λάθη τους προσπαθούμε να αποφύγουμε και τα επαναλαμβάνουμε με χειρότερο τρόπο, και τα καλά τους τα μισούμε, επειδή δε μας δίνουν την ευκαιρία να τους αποκαθηλώσουμε.

Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε ότι δε μας αρέσει. Το ζήτημα είναι ότι (στα λόγια ξέρουμε πως) δε φταίει κανείς άλλος εκτός από εμάς για το ποίοι έχουμε γίνει. Εμείς το επιλέξαμε. Η ευθύνη είναι δικιά μας.

Η δυναμική της οικογένειας του έργου τι σου θυμίζει από το σήμερα;

Επειδή είναι ένα σύγχρονο έργο το οποίο χρησιμοποιεί χρησιμοποιεί χαρακτήρες της διπλανής πόρτας, το μοντέλο οικογένειας του έργου είναι κάτι πολύ σύνηθες πλέον στην εποχή μας.

Σαν νέος ηθοποιός μπορείς σήμερα να ζήσεις από την υποκριτική;

Έχω σταθεί τυχερός και ζω από την υποκριτική τα τελευταία χρόνια. Για να μπορέσω όμως να ακολουθήσω πολλές από τις επιλογές μου χρειάστηκα την οικονομική στήριξη της οικογένειάς μου και μάλιστα για περισσότερα χρόνια από ότι θα ήθελα. Είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες στο επάγγελμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το να δουλεύεις σε μια παραγωγή δεν αρκεί για να ζήσεις. Πρέπει να αναζητήσεις κάποιο βοηθητικό εισόδημα, είτε παίζοντας σε 2 παραγωγές, είτε έχοντας παράλληλα μια άλλη δουλειά.

Πώς χαλαρώνεις;

Κυρίως με ηρεμεί και με επαναφέρει η σχέση μου με τη φύση, τα ζώα και ενίοτε με τους άλλους ανθρώπους. Με την πρώτη ευκαιρία, παίρνω το τροχόσπιτό μου και φεύγουμε για διημεράκια.

Σε εκνευρίζει αφάνταστα όταν….

Λέω μεγάλα λόγια και στην πράξη τίποτα…

Μελλοντικά σχέδια

Αυτή την περίοδο παίζω στην παράσταση “Ο ΓΙΟΣ”, του Φλοριάν Ζελλέρ, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Η παράσταση θα παίζεται μέχρι το Πάσχα. Μετά, βλέπουμε..

Σχετικά Άρθρα
«Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω» στο Ρεκτιφιέ
«Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω» στο Ρεκτιφιέ
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
"Θέατρο Τέχνης": Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου προσφέροντας μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
“Θέατρο Τέχνης”: Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του