Οκτώ ποιήτριες της Ελλάδας και του κόσμου για την άνοιξη

Η άνοιξη εμπνέει την ποίηση και οι αγαπημένες μας ποιήτριες καταφέρνουν να εμπνεύσουν και εμάς που τις διαβάζουμε. Καλή μας άνθιση!

Γράφει η Γεωργία Δρακάκη

Στο ποίημα “Ασυμβίβαστα” η Κική Δημουλά εκφράζει την αδυναμία της να ολοκληρώσει ποιήματα αφιερωμένα στην άνοιξη, συνδέοντας αυτήν την εποχή με την προσωπική της διάθεση, πάντοτε μελαγχολική και, ίσως, αυτοκαταστροφική:

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη

ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,

φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.

Γι’ αυτό αναγκάζομαι

κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη

με μια εποχή φθινοπώρου ν’ αποτελειώνω.

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ στο ποίημα “Στον τόπο αυτό ύπνος και ξημερώματα” συνδέει την άνοιξη με την αναγέννηση και την αναζήτηση της ταυτότητας, με τρόπο περιπαικτικό και ακραία εικονοπλαστικό.

(…)

Πού βρίσκομαι τη στιγμή εκείνη

τη μόνη που βαραίνει

τη μόνη που δείχνει τη μεγάλη περιπέτεια

πού βρίσκομαι σαν μου αφαιρούν

μου αφαιρούν

μιαν άνοιξη την κάθε νύχτα

και δεν αγγίζω την κοιλιά

που γεννάει

την πεταλούδα που ξεραίνεται;

Ηλικίες!

Είναι όλες φτωχές οι ηλικίες

κι αυτά τα δεκαοκτώ

τόσο λίγο φωτίζονται από το άλλο θαύμα

τόσο λίγο γεύονται το σκοτάδι

κι ούτε που ζυγίζουν

του ζώου την αξία

του ζώου τη φύση την αιώνια.

Κάτι σαν τύφλωση η αθωότητα

κι οι άγιοι ξεμωραμένοι

υψώνουν χαρταετό

πέρα απ’ την ατμόσφαιρα.

Την ώρα εκείνη

που με το λύκο τη συνταιριάζουν οι ποιητές

την ώρα εκείνη

το σώμα μόνο τη γνωρίζει

σφαδάει, γρυλίζει

σκουραίνει ο ουρανός του ύπνου

χίλιες φορές πεθαίνω

εγώ, εσύ

όσο να ξημερώσει.

Τον θάνατο με την άνοιξη συνδέει και η ‘’καταραμένη’’ ποιήτρια της λεωφόρου Πατησίων και του αθηναϊκού κέντρου, η Κατερίνα Γώγου στο λιγότερο γνωστό από άλλα της ποίημα “Κι Εγώ;”. Γράφει η Γώγου:

Άνοιξη… πετάει μπουμπούκια η μοναξιά

έτσι να είναι η λέξη η σωστή

ή μήπως έτσι πάει κι αυτό κι εχάθη;

Οι τάφοι βγάζουνε κλαριά

οι πεθαμένοι χτυπάνε λευτεριά

ρίμες ψάχνει η ψυχή μου να πω

να βρω το δρόμο το σωστό.

Του Άλεν Γκίνσμπεργκ

του πάει να κρέμονται χρυσές κλωστές

κι εγώ; Δεν πάει άλλο.

Η Ιταλίδα Christina Rossetti στο ποίημά της “Spring” αποτυπώνει την αναγέννηση και τη ζωντάνια που φέρνει η άνοιξη μέσα από τις εικόνες της φύσης.

Δεν βλέπεις το άρωμα της άνοιξης;

Όλα γύρω είναι γεμάτα ζωή,

Ο ήλιος ζεσταίνει το χώμα,

Και το χορτάρι σηκώνεται ψηλά,

Στην καρδιά της φύσης, γεμάτη από χρώμα,

Ανανεώνεται η γη, ξανά και ξανά…

Η Μαρία Πολυδούρη αποτυπώνει μια φαντασία της για την ημέρα του θανάτου της, ένα μελαγχολικό πρωινό του Απρίλη-μήνας του Πάσχα μεν, αλλά και της Σταύρωσης, του Επιταφίου. Αυτό είναι το εμβληματικό ‘’Σαν πεθάνω’’ της και εδώ η πρώτη και η τελευταία του στροφή:

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,

όταν αντικρύ θανοίγη μέσ’ στη γάστρα μου δειλά

ένα ρόδο – μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη

και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.

(…)

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη.

Η στερνή πνοή μου θάρθη να στο πη και τότε πια,

όση σου απομένει αγάπη, θάναι σα θαμπό καντύλι

-φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.

Η Χλόη Κουτσουμπέλη στο ποίημα “Μια όχι λυπημένη Άνοιξη” περιγράφει την ανανέωση της εποχής με μια αίσθηση ελευθερίας και αναγέννησης.

Από το πρωί καίω τα μαύρα ρούχα στην αυλή.

Έβγαλα τα πανιά απ’ τους καθρέφτες,

επέδωσα το χαρτί της έξωσης στον άντρα

που μένει στο δενδρόσπιτο του κήπου.

Ωδή στο φως το εαρινό επιφυλάσσει η Emily Dickinson με το “A Light exists in Spring”:

Υπάρχει ένα φως στην άνοιξη,

Τόσο εξαιρετικό κι αληθινό,

Που δεν μπορούμε να δούμε,

Αλλά μπορούμε να το νιώσουμε.

Το φως της ημέρας αναστενάζει

Και φεύγει πιο γρήγορα από τη νύχτα,

Με το χρώμα της φύσης να το αγκαλιάζει.

Η Sara Teasdale στο ποίημά της “There Will Come Soft Rains” εξερευνά την αναγέννηση και την απεραντοσύνη της άνοιξης, παραθέτοντας την ιδέα ότι η φύση θα συνεχίσει να υπάρχει και να αναγεννάται ανεξάρτητα από τον άνθρωπο.

Θα έρθουν ήσυχα, τα μαλακά βροχή,

και θα φροντίσουν τα λουλούδια,

τις ώρες του ήλιου, και το μονοπάτι,

όλα θ’ ανθίσουν και πάλι,

με το γαλάζιο των ουρανών και την απαλότητα του αέρα.

Ο κόσμος θα ξαναγεννηθεί,

και κανείς δεν θα παρατηρήσει.

Διαβάστε επίσης

Πάπας Φραγκίσκος, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης Καθολικής Εκκλησίας

Τι συμβαίνει και οι άνδρες δεν είναι πια τόσο γόνιμοι;