Είδαμε την παράσταση «Και πότισεν αυταίς μέλαινα χολή» σε κείμενο- σκηνοθεσία της Μαίης Σεβαστοπούλου, στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός.
Μια παράσταση «κατάθεση» για κάθε γυναίκα, που το σκοτάδι γύρω της, την οδηγεί στο σκοτάδι της ψυχής της.
ΤΟ ΕΡΓΟ
Η παράσταση «Και πότισεν αυταίς μέλαινα χολή» σε κείμενο της Μαίης Σεβαστοπούλου στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός, έχει τα στοιχεία του θεάτρου ντοκουμέντο. Τρεις γυναίκες συναντιούνται σ΄ ένα δημόσιο χώρο, που δεν είναι άλλος από τον χώρο έξω από τις φυλακές του Ελαιώνα. Εκεί περιμένουν
το λεωφορείο. Μόλις έχουν αποφυλακιστεί. Ο κοινός χρόνος αναμονής τους, τις οδηγεί στην εξομολόγηση της καθεμιάς, για τις πραγματικές αιτίες που τις οδήγησαν στην αποτρόπαια πράξη του φόνου που έκαναν και η αλήθεια εμφανίζεται απρόοπτα κοινή. Μετά από τόσα χρόνια εγκλεισμού τους, ψάχνουν την λύτρωση μέσα από την αλήθεια, που πρέπει να ειπωθεί , γιατί καμία ψυχή όσο «μέλαινα χολή» κι αν έχει πλημμυρίσει, δεν αντέχει την αδικία.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Το συγκεκριμένο έργο, που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός, είναι γροθιά στο στομάχι. Το κείμενο της Μαίης Σεβαστοπούλου, με σκηνικά-κοστούμια της Μαρία Τσαγκλή και μουσική σύνθεση της Αγγελικής Δέλλα, δεν μας αφήνει περιθώρια «ολιγωρίας». Ο χώρος και ο χρόνος δεν έχουν σημασία. Το τώρα δεν υπάρχει. Οι τρεις γυναίκες, τη στιγμή της συνάντησης τους, η κάθε μία με τη σειρά της, μας δίνει το παρελθόν της. Αυτό το παρελθόν και η εξέλιξη βήμα βήμα της προσωπικής ιστορίας της κάθε γυναίκας, που μόλις αποφυλακίσθηκε, είναι που γεμίζει την ψυχή του θεατή με αγωνία. Μια αγωνία γεμάτη γιατί. Κάθε μία ιστορία συγκλονίζει. Δεν έχει σημασία, αν το κείμενο της παράστασης είναι αληθινές ιστορίες.
Όλοι γνωρίζουμε ό,τι μπορεί και να είναι. Η ενδοοικογενειακή βία, τα στερεότυπα, η σεξουαλική κακοποίηση, το αδιέξοδο που οδηγεί ανθρώπους στην τραγική στιγμή να αφαιρέσουν τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, είναι πραγματικότητα. Η διαφορά είναι ό,τι η Μαίη Σεβαστοπούλου αφηγείται τρεις ιστορίες γυναικών. Δεν είναι τυχαίο. Η συγγραφέας βάζει πάλι το θέμα της έμφυλης βίας στο τραπέζι και χωρίς καμιά πρόθεση να δικαιολογήσει τις πράξεις των ηρωίδων της, μας «καταθέτει» την αλήθεια τους. Πίσω από κάθε πράξη υπάρχουν πολλά «γιατί».
Ο θεατής γίνεται δικαστής κι αποφασίζει, όχι αν έγιναν οι αποτρόπαιες πράξεις, αλλά αν οι γυναίκες αυτές είχαν άλλες επιλογές. Επί σκηνής η Μαίρη Χήναρη, Μαίη Σεβαστοπούλου και Κλεοπάτρα Ροντήρη. Και οι τρεις ερμηνεύτριες καταφέρνουν το ακατόρθωτο. Με το ανεπιτήδευτο παίξιμό τους, την αμεσότητα με την οποία δίνουν το κείμενο και την αλήθεια των συναισθημάτων τους, πλάθουν τρεις ερμηνείες συγκλονιστικές. Μετατρέπουν την παράσταση σε θέατρο ντοκουμέντο. Νιώθουμε ό,τι είμαστε εκεί, μαζί τους στην είσοδο των φυλακών του Ελαιώνα. Οι εξομολογήσεις νιώθουμε ό,τι αφορούν κάθε γυναίκα θύμα ή θύτη της κοινωνικής καταπίεσης ή κακοποίησης που έχει βιώσει και που τελικά, μπορεί και οι γυναίκες θεατές να έχουν νιώσει ή βιώσει. Γιατί η έμφυλη βία δεν είναι ένα φαινόμενο που δεν μας αφορά. Το βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας. Μας ακολουθεί. Υπάρχει. Η σιωπή και η μοναξιά των γυναικών σ αυτές τις καταστάσεις έχουν συνέπειες.
Οι ηρωίδες Μαρία, Ασπασία, Ελένη της Μαίρης Σεβαστοπούλου, αφαίρεσαν ζωές αλλά έχασαν και τη δική τους. Δεν έχει σημασία το όνομα τους. Θα μπορούσε να είναι το όνομα κάθε γυναίκας που πόνεσε επειδή είναι γυναίκα, που εξαιρέθηκε επειδή είναι γυναίκα , που χτυπήθηκε μέχρι θανάτου επειδή είναι γυναίκα. Είναι ανάγκη η αλήθεια κάθε γυναίκας να ακουστεί. Είναι ανάγκη να την ακούσουμε. Είναι ανάγκη να μην είναι κανείς μόνος στα σκοτάδια που ζει χωρίς τη θέλησή του και που τελικά κάνουν και τον ίδιο ένα δοχείο με «μέλαινα χολή».
Διαβάστε επίσης:
Αυτοκόλλητα σε 50 καταστήματα θα δείχνουν ότι προσφέρουν καταφύγιο σε θύματα έμφυλης βίας
Σχετικά Άρθρα
Google News