Το γυναικείο σώμα είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο συχνά απεικονιζόμενα μοτίβα στις εικαστικές τέχνες. Οι διάσημοι πίνακες γυναικών είχαν έντονη επίδραση στον κόσμο της τέχνης και της λαϊκής κουλτούρας, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν αξιοθαύμαστη φήμη και ένα κοινό πέρα από εκείνο που επισκεπτόταν τα μουσεία.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, συγκεντρώσαμε 11 από τους πιο δημοφιλείς πίνακες με θέμα τη γυναίκα για να δούμε τι τους κάνει τόσο ελκυστικούς για τους ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.
Σάντρο Μποτιτσέλι – Γέννηση της Αφροδίτης (μέσα της δεκαετίας του 1480)
Η Γέννηση της Αφροδίτης απεικονίζει την Ελληνίδα θεά της αγάπης, η οποία αναδύεται από τη θάλασσα ως ενήλικη γυναίκα. Ο διάσημος πίνακας αντιπροσωπεύει τη διπλή ιδέα της Αφροδίτης που απεικονίζεται στο έργο των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, που την είδαν και ως γήινη φιγούρα που συμβόλιζε τη φυσική αγάπη, αλλά και ως θεά που ενέπνευσε την πνευματική αγάπη που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους.
Λεονάρντο Ντα Βίντσι – Μόνα Λίζα (1503-1505)
Γνωστή για το μυστήριο χαμόγελο και την αιώνια ομορφιά της, η Μόνα Λίζα αντιπροσωπεύει ένα κλασικό αναγεννησιακό πορτρέτο, τοποθετημένο μπροστά από ένα απομακρυσμένο τοπίο. Οι καμπύλες γραμμές που σχηματίζουν τα μαλλιά και τα ρούχα της, επαναλαμβάνονται στα βουνά και τα ποτάμια πίσω της, απεικονίζοντας έτσι τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και φύσης.
Γιοχάνες Βερμέερ – Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι (1665)
Πολλοί κάνουν λόγο για την Ολλανδέζα Μόνα Λίζα λόγω της αινιγματικής εμφάνισης του κύριου θέματος. Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι αντιπροσωπεύει μια φωτεινή μελέτη ενός γυναικείου κεφαλιού. Το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι είναι το κύριο σημείο εστίασης του πίνακα, που είναι ευρέως γνωστός για την αριστοτεχνική απεικόνιση της αλληλεπίδρασης μεταξύ του φωτός και της σκιάς.
Εντουάρ Μανέ – Ολυμπία (1856)
Η γυμνή γυναίκα στον πίνακα του Μανέ προκάλεσε την οργή των ανθρώπων της εποχής στο Παρίσι, καθώς εξανθρωπίζει την πορνεία, κάτι το οποίο δεν ήταν σύνηθες τότε. Ο τρόπος με τον οποίο τα μάτια της Ολυμπίας εστιάζουν στους θεατές, εξόργισε το κοινό, καθώς ήταν ασυνήθιστο για τις γυναίκες –πόσο μάλλον για μια πόρνη – να κοιτάζει κάποιον τόσο έντονα όπως το βασικό πρόσωπο του πίνακα.
Τζέιμς ΜακΝίλ Γουίστλερ – Η μητέρα του Γουίστλερ (1871)
Ο πίνακας προοριζόταν να χρησιμεύσει ως μελέτη των χρωμάτων, της μορφής και του βασικού αντικειμένου του, ωστόσο γρήγορα έγινε το σύμβολο των κακουχιών που υπέστησαν πολλοί κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Ο καλλιτέχνης αντιπαρέβαλε το σκούρο φόρεμα της γυναίκας με με το φωτεινό της πρόσωπο για να ζωντανέψει το θέμα του και να αψηφήσει την παραδοσιακή αφηγηματική τέχνη. Το έργο απεικονίζει τη μητέρα του καλλιτέχνη ενώ κάθεται σε μια καρέκλα στην άνεση του σπιτιού της.
Εντγκάρ Ντεγκά – The Dance Foyer at the Opera on the rue Le Peletier (1872)
Ήταν ένας εκπληκτικός δεξιοτέχνης στην απόδοση της κίνησης και του ανθρώπινου σώματος, όπως φαίνεται στους πίνακές του με θέμα τον χορό. Έμεινε στην ιστορία ως η αυθεντία της απεικόνισης χορευτριών μπαλέτου. Ο Ντεγκά πήγαινε τακτικά στην Όπερα του Παρισιού, όχι μόνο ως κοινό αλλά και ως επισκέπτης στα παρασκήνια. Εκείνη την εποχή, η όπερα στεγαζόταν ακόμα στη γειτονιά Le Peletier και δεν είχε ακόμη μετακομίσει στο κτίριο που σχεδίασε αργότερα ο Garnier. Από τη δεκαετία του 1870 μέχρι το θάνατό του, το αγαπημένο του θέμα οι μπαλαρίνες στη σκηνή ή σε πρόβα. Σε αυτό το έργο, το μάθημα έχει τελειώσει – οι μαθήτριες είναι εξαντλημένες, άλλες τεντώνονται, φτιάχνουν τα μαλλιά ή τα ρούχα τους, αγνοώντας τον αυστηρό δάσκαλο Τζουλς Περρό.
Γκούσταφ Κλιμτ – Πορτρέτο της Αντέλε Μπλοχ-Μπόυερ I (1907)
Αυτό το γοητευτικό πορτρέτο μιας γυναίκας ντυμένης στα χρυσά δημιουργήθηκε στην περίφημη χρυσή εποχή του Γκούσταφ Κλιμτ και είναι ευρέως γνωστό για το μαγευτικό βλέμμα της. Η φωτεινή και όμορφα εκτελούμενη ζωγραφική με χρυσά φύλλα χαρακτηρίζει την Αντέλε Μπλοχ-Μπόυερ, προστάτιδας και στενής φίλης του Κλιμτ.
Έγκον Σίλε – Πορτρέτο της Εντίθ (1915)
Ένας διάσημος καλλιτέχνης από τη Βιέννη, ο Έγκον Σίλε, ζωγράφισε το εντυπωσιακό πορτρέτο της συζύγου του το 1915. Η τρυφερή εικόνα της Εντίθ, την οποία ζωγράφισε το ίδιο έτος που παντρεύτηκαν, απεικονίζει τα χαρακτηριστικά της που μοιάζουν με κούκλας και τα μακριά χέρια της. Το πολύχρωμο φόρεμά της κυριαρχεί στο έργο τέχνης καθώς τα μπλε μάτια της κοιτάζουν με παιδική αθωότητα μέσα από το χλωμό της πρόσωπο.
Πάμπλο Πικάσο – Πορτρέτο της Ντόρα Μάαρ (1937)
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Πικάσο ζωγράφισε πολλά πορτρέτα της ερωμένης του και διάσημης φωτογράφου Ντόρα Μάαρ. Αυτό το συγκεκριμένο πορτρέτο την απεικονίζει να κάθεται σε μια καρέκλα και εκτελείται με τον τυπικό κυβισμό που φέρει παραμορφωμένες φόρμες και έντονα χρώματα.
Φρίντα Κάλο – Αυτοπροσωπογραφία με κολιέ από αγκάθια (1940)
Η Φρίντα Κάλο ζωγράφισε πολλές αυτοπροσωπογραφίες κατά τη σύντομη αλλά παραγωγική ζωή της. Το συγκεκριμένο έργο περιλαμβάνει τα αγαπημένα της κατοικίδια που συχνά συμβόλιζαν τα παιδιά που δεν είχε ποτέ. Ένα άλλο χαρακτηριστικό μοτίβο είναι το κολιμπρί που κρέμεται στο κολιέ που κόβει το λαιμό της ζωγράφου, η οποία φαίνεται ήρεμη καθώς υπομένει τον πόνο.
Άντι Γουόρχολ – Shot Blue Marilyn (1964)
Αν θεωρήσει κανείς ότι αυτή η αναπαράσταση της ηθοποιού έγινε μετά τον πρόωρο θάνατό της το 1962, είναι προφανές ότι το έργο φέρει ένα δυσοίωνο, πολύ πιο σκοτεινό ύφος. Η σειρά των τεσσάρων πορτρέτων του Άντι Γουόρχολ, συμπεριλαμβανομένου αυτού με το μπλε φόντο, δεν αποτελεί μόνο σύμβολο της αμερικανικής πολιτιστικής ιστορίας αλλά και υπενθύμιση της σκοτεινής και βάναυσης πλευράς της.
Διαβάστε επίσης
Διεθνής Ημέρα Δικαιωμάτων των Γυναικών: Είναι ικανοποιητική η πρόοδος που έχει επιτευχθεί;
Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του
Google News