«Everything Everywhere All At Once»: Είδαμε το φαβορί των Όσκαρ και… πάμε καθόλου καλά;

Προτού οι κριτικοί κινηματογράφου και οι κουλτουριάρηδες σινεφίλ πέσουν να με φάνε γι’ αυτά που θα διαβάσουν παρακάτω, να ξεκαθαρίσω ότι ΔΕΝ είμαι ούτε κριτικός κινηματογράφου ούτε κουλτουριάρα σινεφίλ. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν παρακολουθώ κινηματογράφο, ότι δεν έχω δει και και mainstream και κουλτουριάρικες ταινίες και ότι δεν έχω το δικαίωμα να εκφράσω μια γνώμη για μια ταινία, όπως θα την μετέφερα στους φίλους ή τους συναδέλφους μου, το επόμενο πρωί στο γραφείο. Αν αναζητάτε, λοιπόν, τη γνώμη κάποιου κριτικού για την ταινία «Everything Everywhere All At Once», θα την βρείτε αλλού. Τι πιο απλό, μάλιστα, να αρκεστείτε στα 11 Όσκαρ για τα οποία είναι προτεινόμενη, τα οποία προμηνύουν και την έκβαση της φετινής τελετής. Διαφορετικά, απλά εμπιστευτείτε την αντίδρασή μου κατά το πρώτο μισάωρο: Τι βλέπουμε, Θεέ μου;;;

Η ιστορία

Μια μεσήλικας μετανάστης από την Κίνα παρασύρεται σε μια τρελή περιπέτεια, στην οποία μόνη της μπορεί να σώσει την ύπαρξή της εξερευνώντας άλλα σύμπαντα και συνδεόμενη με τις ζωές που θα μπορούσε να έχει ζήσει.

Ναι, είναι τόσο “ό,τι να’ναι” όσο ακούγεται. Μια γυναίκα, σύζυγος, μητέρα και κόρη, που καλείται να τα βγάλει πέρα με “όλα, παντού, ταυτόχρονα” μοιάζει να έχει “φλιπάρει” ανάμεσα στις αμέτρητες απαιτήσεις της κοινωνίας, των οικογενειακών υποχρεώσεων και της συνειδητοποίησης ότι μετανιώνει για τη ζωή που δεν έζησε και τώρα είναι πολύ αργά για να γυρίσει τον χρόνο πίσω, και αναζητά την εσωτερική της δύναμη για να μπορέσει να επιβιώσει, να αποδείξει ποια πραγματικά είναι και τελικά να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Και αυτή θα μπορούσε να είναι μια πολύ ωραία και αισιόδοξη ιστορία για να παρακολουθήσει κανείς από το εξαιρετικό κατά τ’άλλα καστ. Πολυφορεμένη, θα σκεφτεί κανείς -ίσως λίγο κλισέ; Με αυτή την προσδοκία, όμως, επιλέξαμε να την παρακολουθήσουμε χθες βράδυ και με την ελπίδα, ότι ίσως θυμίσει λίγο το καταπληκτικό Minari, το οποίο αναφέρεται επίσης σε μια οικογένεια Ασιατών που κυνηγούν το Αμερικάνικο Όνειρο.

Ας μην παραβλέψουμε, όμως, ότι ο σκηνοθέτης του «Everything Everywhere All At Once» Daniel Kwan, αν και ασιατικής καταγωγής, είναι Αμερικανός. Οπότε οι επιρροές του αμερικανικού blockbuster κινηματογράφου δεν θα μπορούσαν να μην είναι έντονες.

Γιατί να (μην) τη δείτε

Αν τυχόν δείτε την ταινία, λοιπόν, θα βρεθείτε μπροστά σε ένα μίγμα επιστημονικής φαντασίας, kung-fu σκηνών, σέπια φιλμογραφίας, αμέτρητων kung-fu σκηνών, αναφορών στο “Τίγρης και Δράκος”, στο “Matrix”, στο “12 πίθηκοι”, στο “Jackass”, είπαμε για τις αμέτρητες kung-fu σκηνές; Και όλα αυτά σε φρενήρη ρυθμό που απαιτεί διαρκή αποκωδικοποίηση των “μηνυμάτων” (οκ, δεν χρειάζεσαι πτυχίο αστροφυσικής για να τα καταλάβεις). Ναι, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ταιριάζει απόλυτα ο τίτλος «Everything Everywhere All At Once».

Απλά εμάς δεν μας ταίριαξε η ταινία.

Και ειλικρινά αναρωτιέμαι τι έχει πάει στραβά με την αμερικανική ακαδημία κινηματογράφου, ώστε να προτείνει για Όσκαρ μια ταινία, στην οποία οι πρωταγωνιστές αλληλοχτυπιούνται με πλαστικά πέη;

Από την άλλη, βέβαια, όπως είπα, και στην αρχή, ίσως να είμαι και εντελώς άσχετη με το τι καθιστά μια ταινία πραγματικά καλή.

Διαβάστε ακόμα:

Ρευματικά Νοσήματα & Μητρότητα: Η διαδικτυακή εκδήλωση που δεν πρέπει να χάσετε!

Praktiker Hellas: Το ανακαινισμένο και προσβάσιμο σε όλους κατάστημά στην Παλλήνη

Η Πάμελα Άντερσον αποκάλυψε την ερωτική στιγμή με τον Τζακ Νίκολσον που δεν θα ξεχάσει κανείς τους ποτέ