O Φλοριάν Ζέλερ είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα σαν θεατρικός συγγραφέας. Εξόχως ενδεικτικό είναι ότι το λειψό 2020 σε θεατρικές παραστάσεις – λόγω της πανδημίας- είδαμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου τον «Γιο» που σκηνοθέτησε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και στο Μικρό Χορν το έργο «Ο Άλλος» σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Και τα δύο έργα του Ζελέρ.
«Ο Πατέρας» (The Father), η ταινία που βασίστηκε στο ομώνυμο θεατρικό του Ζελέρ, είναι μέρος μιας ευρύτερης θεατρικής τριλογίας (τα άλλα δύο έργα είναι «Ο Γιος» και «Η Μητέρα») και ήδη έχει αποσπάσει μια σειρά από βραβεία, ενώ κατάφερε να αποσπάσει έξι υποψηφιότητες για τα φετινά Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία ένα για τη συγκλονιστική ερμηνεία του Σερ Άντονι Χόπκινς κι ένα για τον δικό μας Γιώργο Λαμπρινό που υπογράφει το μοντάζ.
Η υπόθεση της ταινίας
Ο Άντονι (Άντονι Χόπκινς) είναι ένας 80χρονος ιδιότροπος γέροντας. Ζει στο διαμέρισμά του στην Αγγλία και άγεται και φέρεται από τις αναμνήσεις του. Η κόρη του (Ολίβια Κόλμαν) προσπαθεί να τον φροντίσει, αλλά μάταια. Δύσκολο πράγμα η άνοια. Αυτός δε δέχεται φροντίδα. Δε θέλει ούτε νοσοκόμες να τον φροντιζουν στο σπίτι. Αρνείται οτιδήποτε και χάνεται μέσα στο σύννεφο του εγκεφάλου του.
Η ιστορία έτσι όπως παρουσιάζεται δεν είναι γραμμική. Μοιάζει πολλές φορές ασυνάρτητη, άλλες ελεύθερα συνειρμική, άλλες βγάζει νόημα κι άλλες όχι. Ο Άντονι τα «χάνει» λίγο, τα μπερδεύει. Τα πρόσωπα του έργου αλλάζουν στα μάτια μας ακόμη και μορφή. Τα γεγονότα διαστρεβλώνονται συνέχεια. Δεν ξέρεις ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Μοιραία και εμείς οι ίδιοι παρασυρόμαστε από το θολό τοπίο του μυαλού του… «Πατέρα».
Εμείς είδαμε την ταινία αυτή και σας τη συστήνουμε για τους ακόλουθους λόγους:
- Για το σενάριο και τη σκηνοθεσία της. Παρόλο που ήμασταν εξασκημένοι στα έργα του Ζελέρ και στα παιχνίδια που παίζει με το μυαλό του θεατή, παρασυρθήκαμε και αφεθήκαμε στο σεναριακό αυτό συντεταγμένο χάος που μας έδωσε μία πραγματική γροθιά στο στομάχι υπενθυμίζοντάς μας το εφήμερο της ζωής και του μυαλού μας.
- Για τη συγκλονιστική ερμηνεία του τρομερού αυτού ηθοποιού, του Άντονι Χοπκινς, που στα 83 του χρόνια καταφέρνει να σηκώσει μία ολόκληρη ταινία στους ώμους τους προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Το χαμένο βλέμμα του, οι κινήσεις του, ο τρόπος που στέκεται, το καυστικό του χιούμορ, η απόγνωσή του, η διαρκής αναζήτηση του χρόνου μέσω του ψαξίματος του ρολογιού του. Ο εμβληματικός αυτός ηθοποιός καταφέρνει και ισορροπεί με τρόπο εντυπωσιακό ανάμεσα στον μελοδραματισμό και τον ρεαλισμό, ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό.
- Για την ερμηνεία της Ολίβια Κόλμαν στον ρόλο της κόρης που πασχίζει να μη βάλει τον πατέρα της σε ιδρυμα και έρχεται αντιμέτωπη με διλήμματα ζωής.
- Για τη μουσική του Λουντοβίκο Εϊνάουντι. Δε θα μπορουσαμε να φανταστουμε καλύτερη μουσική επένδυση, εκτός από άριες από κλασικές όπερες.
- Για το συγκλονιστικό τέλος της ταινίας, που, όχι, δε θα σας αποκαλύψουμε εδώ. Θα αρκεστούμε μόνο να πούμε πως το τέλος αυτό δείχνει εμφανώς το πόσο η ζωή μας κάνει κύκλους και μάλιστα τόσο τραγικούς.
Διαβάστε επίσης:
Είδαμε το «Promising young woman»- Γιατί η εκδίκηση στον βιασμό είναι ένα πιάτο που τρώγεται «κρύο»
– 4 λόγοι για να δείτε το Nomadland- Την ταινία που σάρωσε στις Χρυσές Σφαίρες
Σχετικά Άρθρα
Google News