To Nomadland, η ταινία της Chloe Zhao ήταν ένα από τα ακλόνητα φαβορί των Χρυσών Σφαιρών και απέσπασε τις Χρυσές Σφαίρες Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας, ενώ είχε ήδη στη φαρέτρα της το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας και το βραβείο κοινού στο Τορόντο. Σημειώστε πως η 38χρονη σκηνοθέτις Κλόι Ζάο έγινε η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία των Χρυσών Σφαιρών που κέρδισε την πρωτιά στην κατηγορία, μετά την Μπάρμπρα Στρέιζαντ, το 1984, για την σκηνοθεσία της στο «Γεντλ».
Πρόκειται για ένα road movie που παρακολουθεί τη ζωή της Φερν, μιας άτεκνης χήρας εξηντάρας γυναίκας, που χάνει τα πάντα εξαιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Το εργοστάσιο που δούλευε κλείνει και μένει άστεγη, καθώς το σπίτι της ανήκε σε συγκρότημα εργατικών κατοικιών. Η Φερν τότε φτιάχνει το παλιό βανάκι της και ξεκινά να περιφέρεται στην αμερικανική Δύση κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού – όπως μερικά μεροκάματα σε μια αχανή αποθήκη της Amazon- για τα προς το ζην. Στο ταξίδι της αυτό έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους και δημιουργεί δεσμούς ζωής. Σταδιακά αποκαλύπτεται η δική της ζωή, η δική της κοσμοθεωρία, ενώ παράλληλα γίνεται ένα εξαιρετικό κοινωνικό σχόλιο για όλους αυτους τους περιπλανώμενους στη ζωή ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν υπό τις συνέπειες μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης…
Το σενάριο της Zhao βασίζεται στο βιβλίο της δημοσιογράφου και συγγραφέα Τζέσικα Μπρούντερ με τίτλο «Nomadland: Surviving America in the 21st Century» και επικεντρώνεται στη σκληρή πραγματικότητα των μεσηλίκων που ζουν κυριολεκτικά σαν νομάδες σε βανάκια, κυνηγώντας ευκαιριακές δουλειές όπου υπάρχουν, σχηματίζοντας στο μεταξύ προσωρινές κοινότητες.
Εμείς είδαμε την ταινία αυτή και σας την προτείνουμε για τους εξής λόγους:
- Για τη μοναδική σκηνοθετική ανθρωποκεντρική οπτική της Κλόι Ζάο. Η Κινέζα σκηνοθέτιδα μάς κάνει συνταξιδιώτες της στο Nomadland μεταφέροντάς μας στα πανέμορφα τοπία της αμερικανικής Δύσης, ενώ παράλληλα μας συστήνει τη ζωή ανθρώπων που δεν το βάζουν κάτω παρά τις αντιξόοτητες.
- Για την υπέροχη ερμηνεία της – ήδη βραβευμένης με 2 Όσκαρ- Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στον ρόλο της Φερν, μιας γυναίκας που αργά και σταθερά ξεδιπλώνει το ψυχικό της μεγαλείο εκπλήσσοντάς μας με το πολυεπίπεδο του χαρακτήρα της. Εξαιρετικός πραγματικά ο τρόπος που η έμπειρη ηθοποιός κατάφερε να αναμειχθεί τόσο ατόφια και ρεαλιστικά με κανονικούς ανθρώπους (στην ταινία δεν παίζουν μόνο ηθοποιοί, αλλά και πραγματικοί νομάδες).
- Για το μεγαλείο ψυχής των αληθινών και αυθεντικών περιπλανώμενων με τους οποίους έρχεται σε επαφή η Φερν. Των μεσήλικων νομάδων – είναι σαφής στην ταινία η διαφορά ανάμεσα στον άστεγο και τον περιπλανώμενο- που δεν καταρρέουν υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, αλλά προσπαθούν να συμπληρώσουν τα ένσημά τους για τη σύνταξη δουλεύοντας σε φασφουντάδικα, στην Amazon και όπου άλλού βρουν. Ανθρώπων που στη «δύση» τους γίνονται ακόμη και νομάδες, κάνοντας το τελευταίο ταξίδι της ζωής τους. Ανθρώπων που πάνε κόντρα σε ότι προσπαθεί να τους βουλιάξει στην κατάθλιψη και να τους οδηγήσει στην αυτοκτονία. Ανθρώπων που παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους και στύβουν την πέτρα παρόλο που δεν είναι πια νέοι.
- Για τη λυρικότητα της μουσικής του Ιταλού Λουντοβίκο Εινάουντι που έντυσε με περίσσια ευαισθησία την ταινία.
Συμπέρασμα: Να το δείτε το Nomadland. Φροντίστε μόνο να έχετε μία μεγάλη τηλεοπτική οθόνη – εφόσον εν καιρώ πανδημίας οι κινηματογράφοι είναι κλειστοί- γιατί τα τοπία της αμερικανικής Δύσης που απεικονίζονται είναι ασύλληπτης ομορφιάς.
Σχετικά Άρθρα
Google News