Αθηνά Μαξίμου: «Αναζητώντας την ιδανική εικόνα της ευτυχίας, ξεχνάμε να ζήσουμε»»

Έχει στη φαρέτρα της ένα βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου για τη συμμετοχή της στην κινηματογραφική ταινία “Αυτή η νύχτα μένει” του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Είναι μία από τις ήρεμες και ουσιαστικές δυνάμεις του ελληνικού θεάτρου. Δεν κυνήγησε ποτέ την πρόσκαιρη δημοσιότητα. Οι επιλογές και τα βήματά της είναι σταθερά και εξαιρετικά ποιοτικά.

Ο λόγος για την Αθηνά Μαξίμου που αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στις «Τρεις Αδελφές» που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καραντζάς στο θέατρο Βεάκη μαζί με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Μαρία Κεχαγιόχλου. 

Μια κωμωδία της απελπισίας, που αποκαλύπτει την αδυναμία του ανθρώπινου όντος για ευτυχία, το ασύμπτωτο του έρωτα, και τον καλπασμό μιας νέας τάξης πραγμάτων που έρχεται να σαρώσει οτιδήποτε ξεπερασμένο και παρηκμασμένο. Τα πρόσωπα του έργου αναρωτιούνται για τη ζωή, για το νόημα, φαντασιώνονται τη Μόσχα, φιλοσοφούν για το μέλλον απολύτως αδύναμα να πράξουν στο παρόν.

Εμείς με αφορμή την παράσταση αυτή, μιλήσαμε με την Αθηνά Μαξίμου…

%ce%b1%ce%b8%ce%b7%ce%bd%ce%ac-%ce%bc%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b7%cf%84%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b9%ce%b4%ce%b1%ce%bd%ce%b90

Τι σας γοητεύει στον Τσέχωφ;

Είναι ο αγαπημένος μου θεατρικός συγγραφέας. Συχνά λέω ότι θα ήθελα να είχα την τύχη να παίξω ό,τι έχει γράψει. Με συγκινεί βαθιά και πυρηνικά ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ύπαρξη, η αγάπη με την οποία σκιαγραφεί τους ήρωές του. Δεν κρίνει, δεν κατακρίνει, δεν κουνάει το δάχτυλο, δεν ορίζει το τι είναι σωστό και τι λάθος. Απλώς μας φανερώνει και με τον πιο τρυφερό τρόπο ορίζει το ελλιπές της ανθρώπινης ύπαρξης που αδυνατεί να συμφιλιωθεί και να πορευτεί με την ανεπάρκειά του.

Σκιαγραφήστε μας τις Τρεις Αδελφές…

Στην δική μας παράσταση τα πρόσωπα των Τριών αδελφών δεν είναι στην ηλικία που ορίζει το έργο. Είναι τρεις γυναίκες με άσπρα μαλλιά σε έναν μη χρόνο και τόπο που αναλαμβάνουν να ξανααφηγηθούν και να ξαναέρθουν αντιμέτωπες με ό,τι τους ζήτησε να ενηλικιωθούν.

%ce%b1%ce%b8%ce%b7%ce%bd%ce%ac-%ce%bc%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b7%cf%84%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b9%ce%b4%ce%b1%ce%bd%ce%b92

Πείτε μας δυο λόγια για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Καραντζά.

Όλη η παράσταση είναι μία επίσκεψη μνήμης. Μία βουτιά αυτών των τριών γυναικών σε ένα τοπίο μνήμης που τις καθόρισε. Μία ανάγκη να ξαναζήσουν ό,τι τις ακύρωσε και τις αδρανοποίησε, ελπίζοντας πως κάτι θα μπορέσουν να αλλάξουν, να επουλώσουν, να ελπίσουν. Υπάρχει μία φράση μέσα στο έργο που με έναν τρόπο είναι η ρίζα της παράστασής μας, που λέει το πρόσωπο του Βερσίνιν: «Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν ξανάρχιζε κανείς την ζωή του από την αρχή… Αν η μία ζωή που έζησε ήταν το προσχέδιο και η δεύτερη το τελικό κείμενο;»

Πού ακουμπά το σήμερα η παράσταση αυτή;

Η αναζήτηση της ευτυχίας και του νοήματος της ζωής, του γιατί ζούμε, γιατί υποφέρουμε είναι ερωτήματα που δεν θα πάψουν ποτέ να μας απασχολούν! Το πώς εμείς οι άνθρωποι γαντζωνόμαστε σε μία εικόνα της ευτυχίας, που μας στερεί οποιαδήποτε άλλη δυνατότητα ύπαρξής της, είναι κάτι που δεν άλλαξε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Πώς αναζητώντας την ιδανική εικόνα της ευτυχίας ξεχνάμε να ζήσουμε, να μετακινηθούμε ψυχικά, να ενηλικιωθούμε. Αυτό το έργο δεν ακουμπά το σήμερα…, ακουμπά τον άνθρωπο σε κάθε σήμερα!

Εσάς σας έβγαλε κάτι προσωπικό και τι ήταν αυτό;

Κάποια στιγμή η Ιρίνα, το πρόσωπο που αφηγούμαι λέει: «Ξύπνησαν οι παιδικές μου μνήμες». Αυτό ακριβώς μου συμβαίνει. Έρχονται και με βρίσκουν. Σαν όλη η διαδικασία και η συνθήκη της παράστασης να ανέσυρε και τις δικές μου παιδικές μνήμες.

Ποια είναι, λοιπόν, η πιο έντονη παιδική σας ανάμνηση;

Κάθε ανάμνηση -οικογενειακή η μη, που αποτυπώνεται μέσα μου είτε ως ευτυχισμένη στιγμή είτε ως οδυνηρή- έχει μεγάλη σημασία για μένα. Ο,τι θυμάται κανείς και η επεξεργασία αυτού που θυμάται είναι ο εαυτός του. Αδυνατώ να επιλέξω ανάμεσα στις ευτυχισμένες ή τις δυστυχισμένες μνήμες και να τις κατατάξω σε λίστες ευτυχίας ή δυστυχίας. Άλλωστε πολλές φορές καθώς ανατρέχει κανείς στις μνήμες του, αναθεωρείται η αίσθηση που έχει για αυτές. Είμαι ευτυχισμένη που τις έχω. Είναι παράξενο, αλλά ακόμα και οι πιο οδυνηρές έχουν μία αίσθηση ευτυχίας.

Και η δική σας… Μόσχα ποια είναι;

Όταν ενηλικιώνεται κανείς καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει καμία «Μόσχα» που να υπόσχεται την ευτυχία, την πληρότητα και την γαλήνη. Όταν αναζητούμε την ευτυχία έξω από εμάς κανείς και τίποτα δε θα μας την προσφέρει. Η «Μόσχα» είμαστε εμείς οι ίδιοι και ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή, οι επιλογές μας, τα όριά μας, το μέγεθός μας και το ποταπό μας. Αλλά ακόμα κι αν έχουμε ανάγκη να ορίζουμε μία «Μόσχα», δεν πρέπει να ξεχνάμε τα λόγια του δικού μας ποιητή

“Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.”

Κ.Π Καβάφης

Ανακαλείτε συχνά το παρελθόν, όπως η ηρωίδα σας; 

Φυσικά και ανακαλώ το παρελθόν. Όχι βέβαια σαν παρελθοντολάγνος, αλλά γιατί κάποιες φορές αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο, άλλες φορές με ορίζει, άλλες πάλι μου δείχνει τι να αποφύγω να επαναλάβω και υπάρχουν επίσης φορές που κάτι εξωγενές με παραπέμπει σε αυτό, όπως μία μυρωδιά, μία εικόνα, ένας άνθρωπος.

Αρα κάνετε μικρούς απολογισμούς; 

Ζωή χωρίς απολογισμούς για μένα δεν νοείται. Τα γεγονότα, οι αποφάσεις και οι άνθρωποι στη ζωή μας χρήζουν φροντίδας και εργασίας. Η ζωή η ίδια χρειάζεται διάλογο και επικοινωνία με το μέσα μας, αλλιώς πώς θα οριστεί και θα επικοινωνήσει ο Εαυτός;

Έχετε αναθεωρήσει κάποια κρίσιμη επιλογή σας και ποια είναι αυτή;

Όχι, δεν αναθεωρώ πράξεις και επιλογές του παρελθόντος και γενικά δεν είμαι ο άνθρωπος που μετανιώνει. Θεωρώ πως όταν έχεις ανάγκη να μετανιώσεις για μια σου επιλογή, αρνείσαι να κατανοήσεις τον εαυτό σου! Το να μετανιώνεις, για μένα είναι μια περιοχή θυμού του Εγώ προς τον Εαυτό του. Καλό είναι να κατανοήσει κανείς γιατί έκανε την τάδε ή τη δείνα επιλογή ή πράξη να κοιτάξει την πηγή αυτού που δεν τον ικανοποιεί και να το αλλάξει ή να μην το ξανακάνει εφόσον θεωρεί πως δεν το χρειάζεται.

Είναι -και αν ναι πόσο- προβληματική και συμπλεγματική είναι η ελληνική οικογένεια;

Η οικογένεια δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι άνθρωποι. Το ίδιο και ολόκληρη η κοινωνία. Όσο ο κάθε άνθρωπος δεν αναλαμβάνει προσωπικά να γίνεται καλύτερος και να εκπλήσσει τον εαυτό του, αλλά παραμένει αμετακίνητος και αδιάλλακτος στο δικό του μικρό σύμπαν, τόσο τα προβλήματα δεν λύνονται και τα τραύματα πολλαπλασιάζονται.

Είχατε ανέκαθεν καλλιτεχνικές ανησυχίες;

Ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος που λάτρευε τη μουσική και η μητέρα μου διακοσμήτρια που λάτρευε τη ζωγραφική και το θέατρο. Προφανώς σε αυτούς οφείλονται οι πρώτοι καλλιτεχνικοί σπόροι.

Κλισέ ερώτηση, αλλά δεν μπορώ να μην την κάνω: Πόσο εύκολο είναι να συνεργάζεστε με τον σύντροφο της ζωής σας, τον Αιμίλιο Χειλάκη;

Τίποτα δεν είναι εύκολο στην ζωή! Καμία σχέση- πόσο μάλλον ζωής- δεν είναι αυτονόητη. Χρειάζεται μεγάλη φροντίδα και επαγρύπνηση το «μαζί». Κάθε σχέση με έναν τρόπο είναι μία συνεργασία• μία συναισθηματική ανάγκη που ορίζει τι κάνουν, πού συμπράττουν και τι μοιράζονται δύο άνθρωποι από κοινού. Το ότι δουλεύουμε μαζί θεωρώ πως είναι απόληξη αυτής της βαθύτερης και ουσιαστικής συνεργασίας που λέγεται σχέση.

Πόσο εύκολο είναι να διαχωρίζετε τα προσωπικά από τα επαγγελματικά σας;

Για να είμαι ειλικρινής για μένα δεν είναι εκεί το θέμα του διαχωρισμού: προσωπικά- επαγγελματικά. Δηλαδή, το πώς είσαι στη δουλειά σου δεν έχει να κάνει με το πώς είσαι σαν άνθρωπός; Ή μήπως αυτό που έχεις επιλέξει ως εργασία δεν έχει να κάνει με αυτό που προσωπικά σε αφορά και σε ερεθίζει; Για μένα ο διαχωρισμός έγκειται στο ποια, από όσα συμβαίνουν στην επαγγελματική ή προσωπική σου ζωή, πρέπει να σε αφορούν προσωπικά και ποια όχι. Επί της ουσίας αν τα παίρνει κανείς όλα προσωπικά κάποιο πρόβλημα υπάρχει. Όπως και το αντίθετο. Αν για όλα είναι υπεύθυνοι οι άλλοι. Όλο το στοίχημα είναι αυτή η μαγική ζυγαριά, να καταλαβαίνει κανείς πού και τι έχει να κάνει με τον ίδιο και τη δική του ευθύνη και που έχει να κάνει με τον Άλλον. Και ναι ως προς αυτήν την έννοια προσπαθώ να ξεχωρίζω τι με αφορά προσωπικά και τι όχι.

Σας φοβίζει το πέρασμα του χρόνου;

Νομίζω πως αν κάποιος πει πως δεν τον απασχολεί, πιθανόν να λέει ψέματα. Δεν μπορώ να πω πως με φοβίζει, αλλά μπορώ να πω πως σίγουρα με απασχολεί. Παρόλα αυτά ο χρόνος , το γήρας, η φθορά είναι φυσικός νόμος της ζωής και ουδείς που αντιτάχθηκε νίκησε ποτέ. Οπότε είναι καλύτερα να συμφιλιωθεί κανείς με τον χρόνο.

Τι θα θέλατε να αλλάξετε γύρω σας;

Θα ήθελα να σεβόμαστε περισσότερο ο ένας την διαφορετικότητα του άλλου!

Μελλοντικά σχέδια…

ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ μέχρι την Κυριακή των Βαϊων στην Αθήνα και ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ το Πάσχα στην Θεσσαλονίκη

Σχετικά Άρθρα
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Η Ελένη Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Η Έλενα Καρακούλη στο Infowoman: «Δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης στη ζωή, στη σχέση, στον έρωτα»
Λωξάντρα Λούκας: Ποια είναι η πρώτη ηθοποιός με σύνδρομο Down που είδαμε στον "Γιατρό" και μας συγκίνησε
Λωξάντρα Λούκας: Ποια είναι η ταλαντούχα ηθοποιός με σύνδρομο Down
Η Μάγδα Μαυρογιάννη στο Infowoman: «Η μουσική είναι το δυνατό μου κίνητρο, ενεργοποιεί την φαντασία μου»
Η Μάγδα Μαυρογιάννη στο Infowoman: «Η μουσική είναι το δυνατό μου κίνητρο, ενεργοποιεί την φαντασία μου»
Η Annick Brofman στο Infowoman: «Όλα μπορούν να θεραπευτούν»
Η Annick Brofman στο Infowoman: «Όλα μπορούν να θεραπευτούν»

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του