Αμαλία Αρσένη: «Ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»

Είναι έξτρα ταλαντούχα ηθοποιός, πανέμορφη και είναι κόρη δύο μεγάλων πολιτικών και πρώην υπουργών, του αείμνηστου Γεράσιμου Αρσένη και της Λούκας Κατσέλη, και εγγονή δύο θρυλικών ηθοποιών, της Αλέκας και του Πέλου Κατσέλη. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στο Smith College της Μασαχουσέτης και στο London Academy of Music & Royal Academy of Dramatic Art της Μεγάλης Βρετανίας.

Ο λόγος για την Αμαλία Αρσένη που αυτή, η τόσο δύσκολη για τον Πολιτισμό, σεζόν τη βρίσκει σε δύο παραστάσεις. Στα εξαιρετικά «170 τετραγωνικά» που επιστρέφουν για τρίτη σεζόν στο Θέατρο Ιλίσια και στο  «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Ornela Vorpsi που σκηνοθετεί ο Ένκε Φεζολλάρι στο θέατρο Σταθμός (από τις 11 Νοεμβρίου).

Το μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες βραβευμένο βιβλίο της Ornela Vorpsi, της εικαστικού-συγγραφέα που ζει στο Παρίσι, σκάβει τις προσωπικές της ιστορίες την εποχή της δικτατορίας του Χότζα στην Αλβανία. Είναι ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας, στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας ενός λαού, που διηγείται σκληρές ιστορίες και στιγμές ζωής ενίοτε με πολύ χιούμορ. Το βιβλίο προσεγγίζει την περίοδο του ‘70 εώς την μετανάστευση και την διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλόκ, και αφηγείται την οδύσσεια γεμάτη συγκίνηση, πόνο και βία της συγγραφέως και εντέλει την λύτρωση(;) της όταν εγκαταλείπει την χώρα της.

Το Infowoman μίλησε μαζί με την Αμαλία Αρσένη και είχε μαζί της μία εφ όλης της ύλης συζήτηση.

Πρώτη θεατρική παράσταση που θυμάστε να μαγεύεστε;

Είχα δει την ερασιτεχνική παράσταση από τη θεατρική ομάδα του Παντειου ο Κύκλος με την Κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία της θείας μου Κίττυ Αρσένη. Θυμάμαι πως άκουγα τα τραγούδια σε cd κάθε μερα πριν κοιμηθώ. Μου αρεσε που το έργο ήταν διαφορετικό από τα παιδικά που έβλεπα και αν και 5 ετών, είπα από μέσα μου πως θελω να κανω έργα σαν αυτό, πολιτικά. Σαν τη δουλειά που κάνουν οι γονείς μου, αλλά στο θέατρο.

Πότε αποφασίσατε πως θα γίνετε ηθοποιός; Η αντίδραση της οικογένειάς σας;

Κάπου τότε. Περίπου 6 ετών. Επειδη υπήρχαν πολλοί ηθοποιοί στην οικογένεια, οι γονείς μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Εννοείται μου είπαν να πάρω χρόνο να βεβαιωθώ πως αυτό όντως είναι αυτό που θέλω να ακολουθήσω, επειδη ήξεραν από πρώτο χέρι, πως ο δρόμος της Τέχνης επαγγελματικά είναι δύσκολος και αβέβαιος.

Φέτος σας βρίσκουμε σε δύο παραστάσεις. Για τρίτη χρονιά ανεβάζετε τα εξαιρετικά «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή και το «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» που σκηνοθετεί ο Ένκε Φεζολλάρι. Πού πιστεύετε πώς οφείλουν τα 170 Τετραγωνικά την επιτυχία τους;

Υπάρχει ένας συγκερασμός παραγόντων. Αφενός το εξαιρετικό κείμενο του Γιωργή Τσουρή που μιλά για διαχρονικές καταστάσεις που είναι αναγνωρίσιμες σε όλους. Το χιούμορ που εναλλάσσεται με το δράμα. Η σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Παλούμπη που φέρνει τον αβιαστο, καθημερινό λογο σε ρεαλιστικές διαστάσεις και όλη η ομάδα που δούλεψε για πολύ καιρό σκληρά και με πάθος δραματουργικα και υποκριτικα. Δέσαμε και σαν ομάδα. Γίναμε φίλοι. Καθόλου αμελητέο. Μάλλον πρωταρχικό.

Τι σας συγκινεί ιδιαίτερα στις δύο γυναίκες που ερμηνεύετε;

Υπάρχει ευαισθησία, δυναμισμός και καλοσύνη και στις δύο. Δεν είναι ηρωίδες με την έννοια του τέλειου χαρακτηρα, είναι όμως σύγχρονες γυναικες με τα πάθη τους. Αυτή η κανονική, τοσο γνώριμη φυσιογνωμία τους με συγκινεί βαθιά, γιατί αφορά τους πάντες και στην πραγματικότητα- είναι οι πάντες. Κάθε γυναίκα που συναντώ στο δρομο ειναι εν δυνάμει η Λίλλυ και η Ορνέλλα.

Συστήστε μας την Ornela Vorpsi. Τι σας γοήτευσε ιδιαίτερα στη γυναίκα αυτή;

Η συγγραφέας έχει ένα χαρισμα γραφής που μπερδεύει την ποίηση με τον ρεαλιστικό τρόπο αποτύπωσης και επίσης μου αρέσει γενικα όταν ένα κείμενο πλημμυρίζει από εικόνες. Μέσα από το έργο της μας δίνεται ολόκληρη η ιστορία μιας χώρας. Μέσα από απλές καθημερινές στιγμές- σαν από ταινία. Το κείμενό της είναι αυτοβιογραφικό και αυτή η έννοια της κατάθεσης μιας προσωπικής ιστορίας, βιωμένη σε πρώτο πρόσωπο θέλει θάρρος και δύναμη ψυχής. Για όλους αυτούς τους λόγους έγινα θαυμάστριά της και ευχαριστώ τον Ένκε που με σύστησε στον κόσμο αυτόν. Γενικά τον ευχαριστώ γιατί αυτό το έργο για μένα είναι δώρο από όλες τις απόψεις.

Μας εξηγείτε τον τίτλο της παράστασης «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις»; Ποιος ο στόχος της, τι θέλει να αφήσει στο κοινό;

Η χώρα που ποτε δε πεθαίνεις. Αλλά και η χώρα που ποτε δεν πεθαινει. Τίθεται το ζήτημα της αθανασίας και της υστεροφημίας. Πώς μπορεί μια χώρα η ένας άνθρωπος της οταν εχει υποστεί τα πάνδεινα να επιβιώσει και να συνελθει; Ως τι συστηνεται; Με ποιες ρίζες της συμφιλιώνεται και πώς σχετίζεται με τον έξω κόσμο; Ο άνθρωπος πάντα επιβιώνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ο,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό δε λέμε; Αυτή η δύναμη, το πείσμα για ζωή είναι που χαρακτηρίζει τους επιζήσαντες. Και ουσιαστικά αυτό είναι οι Αλβανοί, όπως το βλέπει η συγγραφέας. Ήρωες.

%ce%b1%ce%bc%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%81%cf%83%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%b4%ce%b5-%cf%83%ce%b5-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%83%ce%b5-%ce%ba0

Πόσο παρεξηγημένη χώρα είναι η Αλβανία και γιατί;

Πολύ. Άδικα, αλλα και όχι άδικα, γιατι δεν τους γνωρίζουμε. Όταν δεν ξέρεις το γιατί, τον λόγο που κάποιος είναι διαφορετικός όταν έχεις άγνοια του ξενου πεπρωμένου, της Ιστορίας και των ιστοριών του, πως θα καταλάβεις τον Αλλον; Αυτος ειναι ο ρόλος της Παιδείας και της Τέχνης. Να ενημερώνει. Νομίζουν πως οι Αλβανοί είναι κλέφτες και εγκληματικές φυσιογνωμίες; γιατί κακά τα ψέματα, αυτό είναι το αφήγημα. Μα από που προκύπτει αυτό; Ακόμα και αν υπάρχουν περιστατικά τέτοια, μήπως αντί να φταίει ο άνθρωπος που παλεύει μια ζωή για την επιβίωση του και την αποδοχή από όλες τις πλευρές φταιει αυτός που δεν τον αποδέχεται, αυτοι που διαιωνίζουν την έννοια του Ξενου, του Κατωτερου ή του Αλλου; Αυτές οι συζητήσεις περί ετερότητας μου φαίνονται τοσο ξεπερασμενες και αυτονόητες. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Η ζωή κανει κύκλους. Εκει που ήσουν ειμαι και εκει που ειμαι θα ρθεις ή θα μπορούσες να έρθεις. Όσα μας ενώνουν ειναι πολλά… πολλά περισσότερα από όσα μας χωρίζουν και αυτη η διαπίστωση πονάει όσους θέλουν να φαίνονται διαχρονικά ανώτεροι. Αγαπω τη χώρα μου. Αλλά αυτο δεν σημαίνει πως οπωσδήποτε απειλούμαι από καμια αλλη. Οι λαοί ξέρουν να συνύπαρχουν διαχρονικά. Άλλες σκοπιμότητες σπέρνουν τη διχόνοια.

Πόσο μοιάζουν όλα όσα περνά η ηρωίδα με την ελληνική πραγματικότητα;

Δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο καθεστώς στην Ελληνική πραγματικότητα. Όμως το προσωπικό αφήγημα είναι κοινό σε ολα τα κορίτσια, όλου του κόσμου. Η παιδική ηλικία με τραυματα, μια δυσλειτουργική οικογένεια, η σύγκρουση με την Εξουσία, όλα ειναι πανανθρώπινα μοτίβα. Στην Ελλάδα υπάρχει φόβος, αλλά άλλου τύπου. Αυτό το γνωστό “τι θα πουν οι άλλοι.” Το έχουμε και εμείς. Έναν συντηρητισμό ως προς το φαίνεσθαι. Αυτά είναι κοινά.

Τι συμβολίζει ο αγώνας αυτής τη γυναίκας;

Η Ορνέλα τα κατάφερε. Με όλες τις αντιξοότητες του κοσμου. Με όλες τις πληγές ανοιχτές. Το θέμα είναι μόλις πέσεις ή όσες φορές πέφτεις να έχεις τη δύναμη να σηκώνεσαι. Ο Μπέκετ δεν είχε πει “δεν μπορω να συνεχίσω. Θα συνεχίσω” ; Αυτό. Όπως και εκεινη, όλες μας.

Πιστεύετε πως οι γυναίκες έχουμε χειραφετηθεί απόλυτα ή η πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας καλά… κρατεί ακόμη;

Πρόοδος έχει γίνει αλλα υπάρχει ακόμα δρόμος. Γιατί άλλο η ουσιαστική χειραφέτηση και αλλο η φαινομενική ελευθερία στην κοινωνία. Ο καθένας μπορεί δημόσια να φαίνεται υπερ της γυναίκας, αλλά από μέσα του η στο σπίτι του να αναπαράγει το γνωστό πατριαρχικο τροπάριο. Ακόμα υπάρχει σοβαρή προκαταληψη, κεκαλυμμένη, αλλά πανταχού παρούσα. Υπάρχει ακόμα αδικία, υπάρχουν ακόμα μάχες να δοθούν. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβήτησει κανεις για καμια χώρα του κόσμου. Δυστυχώς.

Να γυρίσουμε λίγο στα όσα ζούμε αυτόν τον καιρό με την πανδημία. Πώς αισθανθήκατε μ΄αυτήν την «σιωπή» του Πολιτισμού; Και επίσης πόσο ανάγκη πιστεύετε πως έχει ο κόσμος το θέατρο;

Μεγάλο πλήγμα στον Πολιτισμό που για άλλη μια φορά φάνηκε τι θέση έχει στην ατζέντα του ενιοτε πολιτικού κοσμου. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι η πρώτη χώρα που δε θα έκλεινε την πόρτα στην καλλιτεχνική έκφραση μέσω μιας ουσιαστικής στήριξης και ενός σοβαρού διαλόγου με τους καλλιτέχνες. Ο κόσμος έχει ανάγκη το θέατρο γιατί είναι συνυφασμένο μόνο με όμορφες, ουσιαστικές στιγμές. Είναι μια συνήθεια, η μία ανάγκη για άλλους που μόνο θετικά χρωματίζει τη ζωή του καθενός. Είναι μια αίσθηση ζεστασιάς που άλλοτε τέρπει και άλλοτε προβληματίζει. Όμως έλειψε και λείπει. Ελπίζω όχι και μελλοντικά.

Αισθάνεστε προστατευμένη από την Πολιτεία σαν καλλιτέχνιδα;

Οχι.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας ποιος είναι;

Να μην μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ για πολλα, πολλα χρονια ακομα. 

Σχετικά Άρθρα
«Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω» στο Ρεκτιφιέ
«Άλλα για τον Γλάρο δε γνωρίζω» στο Ρεκτιφιέ
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στο Infowoman: «Ο μεγαλύτερος δυνάστης μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Κωνσταντίνος Κυριακού στο Infowoman: «O Μποστ ξεσκεπάζει την πτωχευτική εξίσωση των πάντων προς τα κάτω»
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
Ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ
"Θέατρο Τέχνης": Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου προσφέροντας μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
“Θέατρο Τέχνης”: Γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με μειωμένα εισιτήρια για τις παραστάσεις του!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!
To “MOMENT” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου προσθέτει 4 extra παραστάσεις για να το προλάβετε!

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του