Συγκλονίζει ο θάνατος του νοσηλευτή πατέρα Γαβριήλ – Παρά τους χλευασμούς, έδωσε τη ζωή του για τους παραμελημένους αρρώστους

Συγκλονίζει η είδηση του θανάτου του 53χρονου Ιερομόναχου πατέρα Γαβριήλ, κατά κόσμον Μιχάλη Νικολαϊδη, που πέθανε το μεσημέρι της Παρασκευής στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Καβάλας, όπου νοσηλευόταν εδώ και μέρες με κορωνοϊό.

Τα όσα αναφέρονται γι’ αυτον στις αναρτήσεις στα social media αυτών που τον γνώριζαν, είναι πραγματικά συγκινητικά, καθώς ήταν ένας άνθρωπος με σωματικό πρόβλημα που δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Που πάλεψε και σπούδασε νοσηλευτής, που ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου, που έτρεχε στα συσσίτια και βρισκόταν στο πλευρό αυτών που είχαν ανάγκη. Πριν 2 χρόνια, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έγινε ιερέας. Χωρίς μισθό. Και προσπαθούσε και πάλι να προσφέρει στους συνανθρώπους του, έδινε τα πάντα για να γιατρέψει τον ανθρώπινο πόνο.

Αναλυτικά η ανάρτηση που μας συγκλόνισε:

«Ο Μιχάλης μας, πέθανε χτες.

Ήρθε, δίδαξε ήθος και Αγάπη κι έφυγε.

Δυστυχώς κανείς μας δε μπόρεσε να πάει στην κηδεία του.

Επιτρέπονται μόνο 9 άτομα.

Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος.

Πάλεψε, σπούδασε νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία.

Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του. Για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς όταν ήταν στα χειρουργεία.

Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε.

Με κανέναν.

Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει «καλημέρα», σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια.

Πριν από καμιά 10αριά χρόνια, ο Μιχάλης μετατέθηκε στο Διοικητικό.

Έφτασε να πάρει και θέση προϊσταμένου. Ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου,

έτρεχε στα συσσίτια, μάζευε για τους φτωχούς, έδινε τα πάντα.

Και είχε όνειρο να γίνει ιερέας.

Και έγινε.

Πριν 2 χρόνια.

Ιερέας χωρίς μισθό.

Ο μισθός του ήταν αυτός που πληρωνόταν από το νοσοκομείο.

Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του.

Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο.

Ο Μιχάλης έγινε μοναχός και μετά ιερομόναχος.

Ήταν άγαμος.

Και ως μοναχός, στην κουρά του, του δόθηκε το όνομα Γαβριήλ.

Τα σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες.

Εκεί είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που δεν είχαν μόνιμο ιερέα.

Βουνά και λαγκάδια.

Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο γιατί υπήρχαν χωριά που το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει.

Μετά τη λειτουργία, έμενε στα χωριά. Έμπαινε στα σπίτια των κατοίκων.

Μάθαινε τι προβλήματα έχουν.

Ξεχασμένοι άνθρωποι, είχαν βρει κάποιον να τους νοιάζεται.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έφερνε και στο νοσοκομείο, κανόνιζε να τους δουν οι δικοί μας γιατροί γιατί κάποιοι ήταν παραμελημένοι.

Και πάντα γελούσε ο Μιχάλης μας.

Και πέθανε.

Της ζωής η μόνη βεβαιότητα, ο θάνατος.

Τα γράφω σαν μνημόσυνο.

Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα.

*Ο ιερομόναχος πατέρας Γαβριήλ, κατά κόσμον Μιχάλης Νικολαϊδης, 53 ετών πέθανε το μεσημέρι της Παρασκευής στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Καβάλας, όπου νοσηλευόταν εδώ και μέρες με κορονοϊό. Η κηδεία του έγινε χτες»)