Μετά από 20 χρόνια γάμου και έχοντας αποκτήσει δύο παιδιά, ο σύζυγός της, τής ζήτησε διαζύγιο, επειδή είχε ερωτευτεί μια άλλη γυναίκα, αρκετά νεότερή της. Στα 50 της χρόνια, όπως λέει, βρέθηκε με ένα διαζύγιο στο χέρι, αλλά δεν επέστρεψε «να καταρρεύσει ο κόσμος της».
«Ένας χωρισμός είναι πάντα κι ένας μικρός θάνατος. Πριν γνωρίσω τον σύζυγό μου, είχα περάσει χωρισμούς και είχα βιώσει αυτό το μικρό πένθος. Δεν μου ήταν άγνωστο ως συναίσθημα. Όμως, σίγουρα ήταν κάτι που το είχα ξεχάσει και σίγουρα, αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο.
Κανένας χωρισμός δεν είναι το ίδιο. Πονάει διαφορετικά κάθε φορά. Πόσo μάλλον, όταν ένα ωραίο πρωί και μετά από 20 χρόνια γάμου, έρχεται ο σύζυγός σου και σου λέει: «χωρίζουμε». Και σου παραδέχεται πως ερωτεύτηκε μία άλλη γυναίκα, πως δεν το ήθελε, πως δεν κατάλαβε πώς έγινε, αλλά έγινε. Κι επέλεξε να πάρει το μεγάλο ρίσκο, να διαλύσει όσα είχαμε χτίσει, να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να ζήσει το μεγάλο έρωτα.
Κι έμεινα εγώ πίσω στα 50 μου με δύο παιδιά στην εφηβεία, σε μια δύσκολη περίοδο. Το σοκ ήταν μεγάλο. Ένιωθα τον κόσμο μου να καταρρέει και μαζί να παρασύρει κι εμένα. Και τώρα τι; Δεν είχα περιθώρια ούτε την πολυτέλεια του χρόνου. Οι επιλογές μου ήταν δύο:
Να καταρρεύσω. Να αποδεχτώ μοιρολατρικά τα όσα σχεδίασε για εμένα ο σύζυγός μου. Να καταθέσω τα όπλα και να πω ότι η ζωή μου μόλις εδώ τελείωσε. Γιατί, στα 50 πόσες πιθανότητες έχεις να σταθείς ξανά στα πόδια σου να πάρεις μια νέα ευκαιρία και να φτιάξεις πάλι τη ζωή σου, όχι απαραίτητα να βρεις έναν άλλον άνδρα.
Η δεύτερη επιλογή ήταν το restart. Γιατί, ναι ακόμα και στα 50 σου μπορείς να σταθείς και πάλι στα πόδια σου να χτίσεις με δικά σου υλικά τη νέα σου ζωή. Θυμάμαι όταν είχα κλείσει τα 40, με είχε πιάσει κρίση ηλικίας. Ένιωθα τότε πως μεγάλωνα, σα να τυλίγεται το κουβάρι της ζωής μου.
Και τώρα χωρισμένη (τη λέξη παρατημένη την είπα μόνο στις αρχές λόγω πόνου και ποτέ ξανά) στα 50 μου ένιωθα αυτό το κουβάρι να ξετυλίγεται και η ζωή να απλώνεται μπροστά μου με όλες τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της νιότης.
Nα μην αφήσετε τον κόσμο σας να καταρρεύσει για κανέναν άνδρα, για κανέναν εργοδότη, για τίποτα και για κανένα
Όχι δεν επέτρεψα να καταρρεύσει ο κόσμος μου με το διαζύγιο, όσο και αν με πόνεσε αυτό. Δεν επέτρεψα στα δύο μου παιδιά να βλέπουν μια διαλυμένη μάνα. Δεν ήθελα σε αυτή την ηλικία που βρίσκονται, όπου ψάχνονται, αμφισβητούν θεσμούς, αναρωτιούνται για την αγάπη, να έχουν μια τέτοια εικόνα και εμπειρία. Αν ήταν εύκολο αυτό; Όχι καθόλου. Απελπισμένα έψαχνα να μείνω μόνη μου για να ξεσπάσω. Μπροστά τους, όμως, δεν έδειξα τίποτα με εξαίρεση τον πρώτο καιρό της εγκατάλειψης που ακόμα δεν είχα πάρει την απόφασή μου να κάνω το restart μου.
Δεν είναι εύκολο ένα διαζύγιο σε όποια ηλικία και αν είσαι. Όμως, το μόνο που έχω να πω, είναι να στεκόμαστε εμείς οι γυναίκες στα δικά μας τα πόδια. Όταν ήμουν μικρή, η συμβουλή που μου είχε δώσει η μακαρίτισσα η μητέρα μου ήταν: «την δική σου τσέπη να έχεις πάντα».
Α ρε μάνα, πόσο θα ήθελα να σε είχα κοντά μου αυτές τις στιγμές. Να κλάψω στον ώμο σου και να σου πω πόσο δίκιο είχες. Το γεγονός ότι έχω τη δική μου δουλειά και πάντα ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη βοήθησε πολύ στο να συνεχίσω τη ζωή μου και να κάνω πέρα τον πρώην σύζυγό μου. Σκέφτομαι σε διαφορετική περίπτωση πώς θα ήταν αυτός ο χωρισμός. Άραγε εκεί θα είχα καταφέρει να μην καταρρεύσει ο κόσμος μου;
Μετά από μισό αιώνα ζωής, 20 χρόνια γάμου κι ένα διαζύγιο, έτσι ως συμβουλή έχω να πω: να μην αφήσετε τον κόσμο σας να καταρρεύσει για κανέναν άνδρα, για κανέναν εργοδότη, για τίποτα και για κανένα. Έχασα τη μάνα μου στα 20 μου κι αφού εκεί ο κόσμος μου δεν κατάρρευσε, γιατί να συμβεί με έναν χωρισμό και εξαιτίας ενός ανθρώπου που τελικά δεν αξίζει;»
Photo cover: unsplash/Xavier Mouton
Διαβάστε επίσης
Να, γιατί ο Πιρς Μπρόσναν είναι ο ιδανικός σύζυγος
Τα σεμινάρια που θα σε βοηθήσουν να αντιμετωπίσεις τα θέματα της καθημερινότητας που σε απασχολούν
Σχετικά Άρθρα
Google News