Όταν το “Πάμε και όπου βγει” είναι η δική μου καθημερινότητα στον Προαστιακό και όχι ένα trend στα social media

Τις τελευταίες ημέρες έχω οργή, μεγάλη οργή. Θέλω να γράψω με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη, αλλά σβήνω και ξανασβήνω. Μου έρχονται τόσες πολλές σκέψεις και λέξεις που δεν μπορώ να τις βάλω όλες σε μια σειρά. Είναι και ο θυμός…και ο φόβος… Ως μάνα ενός παιδιού νιώθω θυμό για τα παιδιά που έφυγαν τόσο βίαια, άδικα κι εγκληματικά από τις αγκαλιές των γονιών τους. Ως καθημερινή επιβάτης του Προαστιακού – ναι αυτού του φτωχού συγγενή των ΜΜΜ – νιώθω κι επίσημα φόβο πως μπορεί να φύγω εγώ βίαια από την αγκαλιά του παιδιού μου. Γιατί η τύχη μου είναι αφημένη στα χέρια του ΟΣΕ, της Hellenic Train, του Κράτους και ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων και της -ανύπαρκτης – ΡΑΣ.

Πάμε και όπου βγει“… Δεν γνωρίζω αν η συγκεκριμένη ατάκα πράγματι ειπώθηκε σε διάλογο του μηχανοδηγού του μοιραίου τρένου στα Τέμπη με κάποιον συνάδελφό του ή αν πρόκειται για κάποια παρανόηση. Όμως, τα social media, κυρίως, απέκτησαν το νέο αγαπημένο τους τσιτάτο. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτό το “πάμε και όπου βγει” είναι η δική σου πραγματικότητα ως καθημερινός επιβάτης του προαστιακού;

“Από τύχη δεν έχουμε θρηνήσει θύματα”

Είμαι καθημερινή επιβάτης του προαστιακού τα τελευταία 12 χρόνια, κάνοντας το δρομολόγιο Κόρινθος-Αθήνα. Εγώ και οι εκατοντάδες – ο αριθμός των επιβατών που χρησιμοποιούν καθημερινά το μέσο και είναι κάτοχοι καρτών απεριόριστων διαδρομών της γραμμής Κιάτο- Πειραιάς -Αεροδρόμιο, φτάνουν σχεδόν τους 700! – συνεπιβάτες μου θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο για τα όσα περάσαμε και συνεχίζουμε να περνάμε με τον Προαστιακό. Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη μάς έχει συγκλονίσει. Και μας έχει τρομοκρατήσει.

Πόσο εκτεθειμένες είναι οι ζωές μας στον κίνδυνο; Από εδώ και πέρα κάθε φορά που θα παίρνουμε το τρένο, θα πρέπει να ανησυχούμε αν θα μας βρει κάποια τραγωδία; Αυτό που λέγαμε στις μεταξύ μας συζητήσεις οι επιβάτες πως “από τύχη δεν έχουμε θρηνήσει θύματα” δεν ήταν υπερβολή των λόγων μας; Αλλά μια πραγματικότητα που έπρεπε να συμβεί αυτή η ανείπωτη τραγωδία για να ειπωθούν οι σκληρές αλήθειες για τον ελληνικό σιδηρόδρομο και να μάθουν, ακόμη και οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός σιδηρόδρομος τα τελευταία χρόνια; Και πώς ήταν θέμα χρόνου να γίνει μια τραγωδία;

Αυτό το “δεν λειτουργεί τίποτα” που λέει ο πρόεδρος των μηχανοδηγών, ο κ. Κώστας Γενιδούνιας αφορά και τα υπόλοιπα σιδηροδρομικά δίκτυα; Αφορά και τη γραμμή Πειραιάς – Κιάτο και αντίστροφα; Και τι περιμένουν για να υπάρξει μια επίσημη ενημέρωση; Θα πρέπει να γίνει κι εδώ κάποια τραγωδία για να μάθουμε με σαφήνεια τι ισχύει με το συγκεκριμένο σιδηροδρομικό δίκτυο; Κι επιτέλους πότε θα σταματήσει αυτό το πινγκ πονγκ ευθυνών; Η Τραινοσέ να πετάει το μπαλάκι στον ΟΣΕ, αυτός να το επιστρέφει και το υπουργείο Μεταφορών ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων σε ρόλο παρατηρητή ή κακού διαχειριστή μίας παράλογης κατάστασης. Πώς ήταν η Νινέτα στους Δύο Ξένους που όλο την ακούγαμε, αλλά ποτέ δεν τη βλέπαμε; Ε, κάπως έτσι είναι και ο εκάστοτε υπουργός. Μόνο σε φιέστες και κόψιμο κορδέλας εμφανίζονταν. Ή για να δηλώσουν λίγες ημέρες πριν την τραγωδία, θιγμένοι τη βεβαιότητα της ασφάλειας.

%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b2%ce%b3%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b4%ce%b90

Ζήσαμε από θαύμα, στην κυριολεξία

Το δυστύχημα στα Τέμπη με έχει σοκάρει. Θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς. Εξάλλου, στα 12 χρόνια που χρησιμοποιώ τον Προαστιακό, έχω βρεθεί αυτόπτης μάρτυρας σε παραλίγο δυστυχήματα. Και όχι μόνο τα τελευταία τρία χρόνια. Και τα προηγούμενα. Η ασφάλειά μας ήταν πάντα σε κίνδυνο. Ποτέ αυτό το πράγμα δεν δούλεψε ρολόι, είτε ως δημόσιο αγαθό είτε ως ιδιωτικό. ΠΟΤΕ και με ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις.

Η πρώτη φορά που ένιωσα ότι είμαι αντιμέτωπη με τον θάνατο, ήταν τον Ιούλιο του 2018, την ημέρα της φονικής φωτιάς στο Μάτι που ήταν και η μεγάλη φωτιά στην Κινέτα. Πήρα το δρομολόγιο των 3.30 από Αθήνα. Γνωρίζαμε για τη φωτιά και ρωτήσαμε αν θα γίνει κανονικά το δρομολόγιο. Η απάντηση ήταν θετική, δεν είχαν κάποια διαφορετική ενημέρωση. Και ξεκινήσαμε.

Καθόμουν στο πρώτο βαγόνι. Στα Μέγαρα υπήρχε πολύς καπνός. Το τρένο άφησε κανονικά τον κόσμο και συνέχισε το δρομολόγιο. Μπήκαμε μέσα στα τούνελ της Κακιάς Σκάλας. Η μυρωδιά από τους πυκνούς καπνούς μπήκε στο εσωτερικό του τρένου. Βγήκαμε (το μισό πρώτο βαγόνι, τα υπόλοιπα ήταν μέσα στο τούνελ)  από το τελευταίο τούνελ κι αυτό που αντικρίσαμε ήταν η Κόλαση του Δάντη. Αριστερά και δεξιά της ηλεκτρικής γραμμής έκαιγε η φωτιά.

Ο μηχανοδηγός είχε κλάσματα δευτερολέπτων για να αποφασίσει τι θα κάνει. Αν θα καούμε ή αν θα εκτροχιαστούμε. “Πάμε κι όπου βγει“. Δεν το είπε αυτό ο μηχανοδηγός, αλλά σίγουρα κάπως έτσι σκέφτηκε. Επέλεξε το δεύτερο, ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα και περάσαμε ανάμεσα από τη φωτιά. Έκλεισα τα μάτια μου και προσευχήθηκα στην Παναγία να με αφήσει να γυρίσω στο παιδί μου. Ο μηχανοδηγός μάς έσωσε. Κακώς, αλλά δεν έμαθα ποτέ το όνομα του σωτήρα μου. Οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε εκείνη την ημέρα.

Τις επόμενες ημέρες δεν υπήρξε καμία ενημέρωση. Δεν μάθαμε ποτέ γιατί κανείς δεν ειδοποίησε τον οδηγό να μη συνεχίσει το δρομολόγιο. Γιατί κανείς δεν του είπε να παραμείνει στα Μέγαρα. Ξέρω μόνο ότι εκείνη την ημέρα μάς έστειλαν σαν πρόβατα για σφαγή. Και ας υποβάθμισαν μια παραλίγο τραγωδία.

1,5 χρόνο μετά, την Πρωταπριλιά του 2019 ζήσαμε ακόμη ένα απίστευτο συμβάν που από θαύμα (;), τύχη(;) δεν εξελίχθηκε σε πολύ σοβαρό. Γιατί αν ο μηχανοδηγός της Κινέτας μάς έσωσε, ο συνάδελφός του μάς έστειλε στο νοσοκομείο. Το απόγευμα εκείνης της ημέρας ο οδηγός του τρένου με προορισμό το Κιάτο τρέχοντας με μεγάλη για τα δεδομένα ταχύτητα, πέρασε τον σταθμό των Αγίων Θεοδώρων.

Οι επιβάτες που ήταν όρθιοι για να κατέβουν, φώναζαν να σταματήσει. Εκείνος μόλις συνειδητοποίησε το λάθος του, ενεργοποίησε την πέδη κινδύνου με αποτέλεσμα να πέσουν κάτω και να τραυματιστεί κόσμος. Ο διπλανός μου έπεσε στον διάδρομο και χτύπησε. Όσοι ήταν όρθιοι χτύπησαν περισσότερο. 9 άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Ο οδηγός υποστήριζε πως δεν υπάρχει σήμανση στο σημείο. Κάτι το οποίο, τότε, είχε αναφέρει και ο Κώστας Γενιδούνιας, πως δηλαδή δεν λειτουργούσε το φωτοσύστημα που δείχνει στον μηχανοδηγό ότι εισέρχεται στο σταθμό.

Όμως, τότε ήταν μέρα πώς γίνεται ο οδηγός να μην είδε ότι εισέρχεται στην αποβάθρα των Αγίων Θεοδώρων; Πώς γίνεται να μην είδε ότι την πέρασε και κατάλαβε το λάθος αρκετά μέτρα μακριά από αυτήν και όχι εντός των ορίων, όπως ισχυριζόταν τότε ο κ. Γενιδούνιας; Όσο για την απάντηση της Τραινοσέ τότε στο συμβάν; Οι επιβάτες αισθανθήκαμε ένα… τράνταγμα.

Σίγουρα, σε αυτό το μπάχαλο των σιδηροδρόμων, οι εργαζόμενοι είναι η κορυφή του παγόβουνου, αλλά από προσωπική εμπειρία, λέω πως και τον ανθρώπινο παράγοντα και λάθος, δεν πρέπει να τα παραβλέπουμε, ούτε να τα υποβαθμίζουμε. Ειδικά, όταν τίποτα – όπως αποδεικνύεται – δε λειτουργεί σωστά, όταν αποφασίζεις να αποτελέσεις μέρος αυτού ως εργαζόμενος και δεν ακούγεται η φωνή σου από κανέναν – ούτε από την εταιρεία σου ούτε από την εκάστοτε κυβέρνηση – θα πρέπει να είσαι διπλά προσεκτικός γιατί έχεις να κάνεις με ανθρώπινες ζωές. Γιατί, δεν γίνεται οι ζωές μας να εξαρτώνται και από την αφηρημάδα ενός οδηγού ή ενός σταθμάρχη ή στον κλειδούχο που ξέχασε να αλλάξει το κλειδί.

Όμως, λόγω της καθημερινότητάς μας γνωρίζουμε καλά τους αγώνες και τις προσπάθειες των εργαζομένων να ακουστούν οι φωνές τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Για την ασφάλεια στην εργασία τους, όχι μόνο στο δίκτυο αλλά κι εντός του τρένου, από τις επιθέσεις που δέχονται από παραβατικά στοιχεία. Για τα εξαντλητικά ωράρια και τα ρεπό, για τίς δύσκολες συνθήκες. Όμως, οι φωνές τους δεν ακούγονταν, ούτε τώρα, ούτε τα προηγούμενα χρόνια με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Δεν ενδιέφεραν ούτε τους συναδέλφους δημοσιογράφους, που λίγοι ήταν εκείνοι που ασχολούνταν με τον ‘αμαρτωλό” σιδηρόδρομο. Θυμάμαι ο Γιώργος Δελαστίκ να γράφει συνεχώς στο Έθνος για τον προαστιακό και την κατάσταση που επικρατούσε και να με ρωτά κάθε φορά που με έβλεπε, αν έχει αλλάξει κάτι στο εκτός Αθηνών κομμάτι, γιατί το αστικό κομμάτι ποτέ δε σταμάτησε να θυμίζει τριτοκοσμική χώρα. Δυστυχώς.

Προαστιακός, ο φτωχός συγγενής των ΜΜΜ

Όταν ξεκίνησε ο προαστιακός είχε πολυδιαφημιστεί ως το μέσο που ενώνει την Πεντέλη με το Κιάτο. Και υπό κανονικές συνθήκες, έτσι θα έπρεπε να ήταν. Ο προαστιακός θα μπορούσε να ήταν το μέσο που θα προσέλκυε κόσμο και θα βοηθούσε ακόμη και στην αποκέντρωση. Αλλά πώς να επιλέξει κάποιος να φύγει από την Αθήνα και να μείνει σε μία από τις κοντινές πόλεις και να χρησιμοποιεί το τρένο για την καθημερινή μετακίνησή του, αφού ακόμη κι εμείς, αισθανόμαστε ήρωες που το κάνουμε χρόνια τώρα;

Ο Προαστιακός είναι το πιο απαξιωμένο μέσο. Στα πρωινά και απογευματινά δρομολόγια αιχμής μάς έχουν στιβαγμένους σαν τα ζώα, ο ένας πάνω στον άλλον. Και κάθε φορά προσευχόμαστε να μη γίνει κάτι -ένα απλό φρενάρισμα –  και μας κλάψουνε. Ακόμη και τώρα στη μετά πανδημία εποχή, έχουμε επανέλθει στις παλαιές… εργοστασιακές εγκαταστάσεις. Και μόνο ως ανέκδοτο μάς ακούγεται το μήνυμα της εταιρείας ότι η Τραινοσέ (Hellenic Train) έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία μας από τον κορονοϊό.

Οι καθυστερήσεις των δρομολογίων είναι πια ρουτίνα.  Όταν έχει ζέστη, καθυστερεί γιατί έχουν ζεσταθεί οι γραμμές. Όταν βρέχει, γλιστράνε. Περιμένουμε στις αποβάθρες με τις ώρες και δεν έχουμε καμία ενημέρωση. Δεν ξέρουμε αν θα αργήσουμε πάλι και πόσο στη δουλειά ή αν θα φτάσουμε βράδυ στα σπίτια μας. Ο λόγος; Ακολουθεί απάντηση της Τραινοσέ σε επιστολή διαμαρτυρίας μας (μία από τις εκατοντάδες που έχουμε στείλει όλα αυτά τα χρόνια): “Αναφορικά με τις βλάβες, δυσλειτουργίες εξοπλισμού σταθμών, όπως αίθουσες αναμονής, ανελκυστήρες, κυλιόμενες κλίμακες, οθόνες δυναμικής ενημέρωσης δρομολογίων, ηχητικό σύστημα αναγγελιών, υπεύθυνη εταιρία για την απρόσκοπτη λειτουργία, συντήρηση και επισκευή βλαβών του εξοπλισμού, είναι η εταιρία ΟΣΕ. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν έχει ουδεμία αρμοδιότητα να επέμβει στον εξοπλισμό αυτό.

Ο ΟΣΕ, όμως, σε πολλούς σταθμούς δεν έχει μεριμνήσει, με αποτέλεσμα να περιμένουμε με τις ώρες στα “βουβά” μέχρι να φανεί το τρένο στον ορίζοντα. Βέβαια, μπροστά στη μη συντήρηση του σιδηροδρομικού δικτύου και στους ανύπαρκτους κανόνες ασφαλείας που οδήγησαν στην ανείπωτη τραγωδία, αυτό είναι αστείο. Όμως, είναι και αυτό ένα μικρό παράδειγμα για τη σχέση της Hellenic Train με τον ΟΣΕ από το 2017 μέχρι σήμερα. Μια σχέση… Κράμερ εναντίον Κράμερ που αυτά τα τελευταία έξι χρόνια (μετά την ιδιωτικοποίηση) με την ανοχή και την αδιαφορία των κυβερνήσεων, αλλά και την παρουσία-απουσία της ΡΑΣ, αποδεικνύεται πως πια είναι επικίνδυνη.

Δεν μπορώ να γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στο κομμάτι της συντήρησης του δικτύου. Αν και όλα αυτά τα χρόνια ως επιβάτες, το ακούμε συνεχώς. Μηχανοδηγοί πηγαίνουν με χαμηλές ταχύτητες γιατί οι γραμμές δεν είναι καλά συντηρημένες. Άλλοι μηχανοδηγοί αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες και κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου ή ζητάμε από τους ελεγκτές να πουν στον οδηγό να κόψει λίγο την ταχύτητα. Τελικά, τι ισχύει; Είναι ή όχι συντηρημένο το συγκεκριμένο δίκτυο; Ποιες είναι οι ταχύτητες που θα πρέπει να αναπτύσσονται; Ισχύει πως όταν υπάρχουν καθυστερήσεις στα δρομολόγια, υπάρχουν πιέσεις να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος; Που σημαίνει πως πρέπει να αναπτύξει ο οδηγός ταχύτητα.

Όμως, η ασφάλεια των επιβατών κινδυνεύει και από άλλους παράγοντες. Στον Ασπρόπυργο σχεδόν καθημερινά πετάνε πέτρες στα τρένα που περνάνε. Έχουν χτυπήσει επιβάτες από αυτό. Είμαστε στη γραμμή και μπροστά μας, πάλι στο ίδιο σημείο, έχουν ανάψει φωτιά και περιμένουμε στο πουθενά – χωρίς να γνωρίζουμε τι θα ακολουθήσει – μέχρι να έρθει η πυροσβεστική να σβήσει τη φωτιά και να συνεχίσουμε το δρομολόγιο.

Σε πάρα πολλά σημεία, οι γραμμές είναι αφύλακτες. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν εγκαταλείψει αυτοκίνητο μέσα στο τούνελ της Κακιάς Σκάλας, αφήνουν διάφορα μεγάλα πράγματα σε διάφορα σημεία του δικτύου. Μέσα στο αστικό κομμάτι, οι διαβάσεις είναι αφύλακτες. Μέχρι και πρόσφατα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Πριν λίγα χρόνια, στο ύψος του Ζευγολατιού βρέθηκε κάποιος πάνω στη γραμμή και ο οδηγός δεν πρόλαβε να αντιδράσει.

Ναι, δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορείς να φυλάξεις ένα μεγάλο χιλιομετρικά δίκτυο, αλλά τους επιβάτες ποιος θα τους προστατεύσει που είναι εκτεθειμένοι καθημερινά;

Η νέα εποχή που μυρίζει… ναφθαλίνη

Όταν έγινε η περίφημη ιδιωτικοποίηση, μας την είχαν τόσο πολύ διαφημίσει που πιστεύαμε ότι θα έρθουν οι ξένοι να μας σώσουν. Μέχρι τότε, αντιμετωπίζαμε πολλά προβλήματα με τις καθημερινές μας μετακινήσεις και πιστεύαμε πως η νέα εποχή της ιδιωτικοποίησης θα ήταν καλύτερη.

Για να είμαι ειλικρινής, οι επιβάτες – που πια μετά από τόσα χρόνια έχουμε γίνει μια παρέα  – είχαμε διχαστεί. Οι μεν που ήταν υπέρ της ιδιωτικοποίησης, οι δε που ήταν κατά. Άνηκα στην πρώτη κατηγορία, αλλά οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν. Εκτός από τις στολές του προσωπικού στα τρένα (που φέρουν ιταλική υπογραφή) δεν άλλαξε τίποτα άλλο. Ίσως, η ιταλική εταιρεία προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στην ελληνική πραγματικότητα του “πάμε κι όπου βγει”. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω ως διαχειρίστρια εταιρεία που είναι, γιατί δεν πίεσε να έχει σωστές και ασφαλείς υπηρεσίες.

Εκτός συρμών. Γιατί κι εντός, η Hellenic Train δεν έδειξε να την ενδιαφέρει να προσφέρει στους πελάτες της τουλάχιστον μια ανθρώπινη μετακίνηση. Το τελευταίο βαγόνι συνέχισε και συνεχίζει να είναι το “Φαρ Ουέστ” του τρένου, με τους χρήστες ναρκωτικών να έχουν κάνει κατάληψη. Να γίνεται διακίνηση μέσα στο βαγόνι. Να πλακώνονται μεταξύ τους, να έχουν βγάλει μέχρι και μαχαίρι μπροστά στα μάτια μας που προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν υπάρχει αυτό που ζούμε.

Οι Ρομά από την άλλη μπαίνουν κατά ομάδες, δεν βγάζουν ποτέ εισιτήριο, ενώ όταν ο ελεγκτής κάνει το αυτονόητο, τους ζητήσει δηλαδή να πληρώσουν – στην καλύτερη των περιπτώσεων – ακούει το βρισίδι της ζωής του. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια – πριν και μετά την ιδιωτικοποίηση –  οι ελεγκτές δέχονται βίαιες επιθέσεις από Ρόμα, ξυλοδαρμό και απειλές για τη ζωή τους.

Αν κάποιοι από τους εργαζόμενους στα τρένα είναι κατάφορα αδικημένοι, αφού κανείς δεν αναφέρεται σε αυτούς, είναι οι ελεγκτές. Είναι αυτοί που δέχονται όλο το ανάθεμα και ξέσπασμα των αγανακτισμένων επιβατών. Είναι αυτοί που κινδυνεύουν από τα παραβατικά στοιχεία που μπαίνουν στα τρένα. Είναι απροστάτευτοι. Και κάθε φορά που δέχονται επιθέσεις, είναι οι επιβάτες εκείνοι που σπεύδουν να τους βοηθήσουν. Γιατί μετά από τόσα χρόνια, έχουμε αναπτύξει μια ανθρώπινη σχέση και είναι οι μόνοι που μπορούμε να πούμε τα παράπονά μας. Μπορούν να μας ακούσουν, να μας δώσουν μια εξήγηση.

Για όλα τα παραπάνω στέλνουμε ξανά και ξανά emails. Αλλά ποτέ δεν δόθηκε λύση. Ακούω και παρακολουθώ τους συναδέλφους δημοσιογράφους να πέφτουν από τα σύννεφα με όσα ακούνε για την κατάσταση στα τρένα. Για την ελλιπή ασφάλεια στο σιδηροδρομικό δίκτυο, για το ότι τεχνολογικά είμαστε 100 χρόνια πίσω από τα βόδια. Θλίβομαι που έμαθαν τώρα τη λέξη “κλειδούχος”. Που δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στα τρένα.

Διαβάζω στο Twitter το μακρύ και το κοντό. Τσακώνονται μεταξύ τους τα κομματικά τρολ. Οι του δημοσίου με τους ιδιωτικούς. Οι celebrities ανάμεσα στα giveaways, τα συνολάκια και τις βόλτες, ανεβάζουν οργισμένα posts και selfies από τις πορείες. Κι επειδή είμαστε και χώρα “ειδικών”, όλοι έχουν άποψη. Κι ανάθεμα άμα έχουν χρησιμοποιήσει τρένο τα τελευταία χρόνια. Και αλήθεια, σε όλους αυτούς θέλω τόσο πολύ να πω ένα “Σταματήστε”.

Γιατί σε λίγες μέρες, όλοι αυτοί θα επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους, θα βρουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Και στο Twitter θα τσακωθούν με κάτι άλλο, μιας κι έρχονται εκλογές.

Όμως, η δική μου η καθημερινότητα και των εκατοντάδων συνεπιβατών μου περιλαμβάνει και δύο ώρες μέσα στο τρένο. Δεν θέλω να χάσω εντελώς την εμπιστοσύνη μου στο Μέσο. Άλλωστε -πέρα από το γεγονός ότι είναι το μόνο μέσο που με εξυπηρετεί για τη μετακίνησή μου από τον τόπο κατοικίας στον τόπο εργασίας –  στον προαστιακό γνώρισα εκπληκτικούς ανθρώπους με τους οποίους έχουμε γίνει πια φίλοι. Όμως, ποιος θα μου απαντήσει με ειλικρίνεια, αν είμαι ασφαλής;

Αγαπητό Κράτος, αγαπητέ ΟΣΕ, αγαπητή Hellenic Train, αγαπητή – ανύπαρκτη – ΡΑΣ, όταν λήξει η απεργία διαρκείας και ξαναμπώ στο τρένο, θα πρέπει να αισθάνομαι ως μία… εν δυνάμει νεκρή;

Διαβάστε επίσης

“Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά”: Το συγκινητικό νανούρισμα από τις Chores για τα θύματα στα Τέμπη-Ακούστε το

“Ντρέπομαι να πω κάτι, αλήθεια” – Τα λόγια του Μίλτου Τεντόγλου για την τραγωδία στα Τέμπη που θα πρέπει να λέμε όλοι

Αύγουστος Κορτώ: Η συγκλονιστική ανάρτηση για την 69χρονη γυναίκα που “έπλεναν” γυμνή σε πιλοτή πολυκατοικίας

Σχετικά Άρθρα
«Οι γιατροί ανακάλυψαν τον καρκίνο μου μετά από επέμβαση στην κοιλιά, όπως της Κέιτ Μίντλετον»
«Οι γιατροί ανακάλυψαν τον καρκίνο μου μετά από επέμβαση στην κοιλιά, όπως της Κέιτ Μίντλετον»
Ζευγάρι θέλει όταν πεθάνει να μπει στην «κατάψυξη» με κρυογονική ελπίζοντας να επανέλθει στη ζωή
Ζευγάρι θέλει όταν πεθάνει να μπει στην «κατάψυξη» με κρυογονική ελπίζοντας να επανέλθει στη ζωή
«Έχω ακόμη περίοδο στα 52 μου και δεν βλέπω την ώρα για την εμμηνόπαυση»
«Έχω ακόμη περίοδο στα 52 μου και δεν βλέπω την ώρα για την εμμηνόπαυση»
Orini Melissa: Ποιος είναι ο μελισσοκόμος που έχει γίνει viral με τις χιλιάδες μέλισσες στο σώμα του (vid)
Orini Melissa: Ποιος είναι ο μελισσοκόμος που έχει γίνει viral με τις χιλιάδες μέλισσες στο σώμα του (vid)
Ο άνθρωπος που ζούσε επί 70 χρόνια σε σιδερένιο πνεύμονα - Η συγκλονιστική ιστορία του
Ο άνθρωπος που ζούσε επί 70 χρόνια σε σιδερένιο πνεύμονα – Η συγκλονιστική ιστορία του
Συγκινεί η Κριστίνα Άπλγκεϊτ για τη σκλήρυνση κατά πλάκας: «Ζω μια κόλαση»
Συγκινεί η Κριστίνα Άπλγκεϊτ για τη σκλήρυνση κατά πλάκας: «Ζω μια κόλαση»

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του