«Όταν εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν μικροί, ξέραμε ότι αν η μαμά γύριζε στο σπίτι με κέικ σοκολάτας, θα ήταν προτιμότερο να σωπάσουμε. Φυσικά, αν μπορούσαμε να εξαφανιστούμε για λίγες ώρες, αυτό θα ήταν καλύτερο, αλλά η ησυχία ήταν μια καλή αρχή. Όλοι γνωρίζαμε τι σήμαινε το κέικ σοκολάτας. Κάτι δεν είχε πάει καλά όλη την ημέρα και η μαμά δεν ήταν καθόλου χαρούμενη.
Καθώς μεγάλωνα, κατάλαβα τελικά τον λόγο. Μερικοί άνθρωποι πίνουν ένα ποτήρι κρασί στο τέλος μιας κουραστικής μέρας, κάποιοι κάνουν γυμναστική, κάποιοι κοιμούνται και άλλοι απολαμβάνουν ένα κομμάτι κέικ σοκολάτας. Αυτή η ανακάλυψη δεν ήταν καθόλου απρόσμενη για μένα, αλλά ένιωθα άσχημα για τον αδερφό μου όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν πια μόνο η μαμά που είχε αυτή τη συνήθεια.
Την είχα κι εγώ τα χρόνια που ακολούθησαν. Υπήρχε ένα κέικ σοκολάτας όταν κατάλαβα πόσο σκληρή είναι η ενηλικίωση, όταν τα παιδιά μου ήταν νήπια και όταν η δουλειά γινόταν αγχωτική.
Ο σύζυγος και τα παιδιά μου είχαν μάθει πλέον τι σήμαινε όταν γύριζα στο σπίτι με κέικ σοκολάτας. Κρύβονταν στα δωμάτιά τους. Έβρισκαν άλλα πράγματα να κάνουν. Ο σύζυγός μου εμαθε πώς να παίζει κιθάρα. Οτιδήποτε με το οποίο μπορούσαν να απασχοληθούν μέχρι να περάσει η φουρτούνα!
Και τότε μια μέρα, ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο με τον άντρα μου καθώς επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά (ο οποίος ήταν επίσης στη δουλειά), του έλεγα τι είχε συμβεί στο γραφείο και ότι πήγαινα προς το σπίτι για να πάρω την κόρη μας και να την πάω στο κολυμβητήριο. Όταν έφτασα στο σπίτι τη δεύτερη φορά, μπήκα μέσα και πήγα προς το δωμάτιό μου. Πέρασα από την κουζίνα και με την άκρη του ματιού μου το είδα. Ήταν εκεί. Ο άντρας μου είχε πάει στο σπίτι ενώ έλειπα, το άφησε και δεν έγραψε ούτε ένα σημείωμα – αλλά ήταν εκεί. Ένα όμορφο, λαχταριστό κέικ σοκολάτας για να με χαλαρώσει ύστερα από μια δύσκολη μέρα. Απλώς ήξερε. Πάντα ήξερε!
Προσπαθώ να τρώω πιο υγιεινά τώρα, οπότε τα κέικ σοκολάτας είναι λιγότερα, αλλά κάθε τόσο, όταν περνάω από το ζαχαροπλαστείο και σκέφτομαι αν χρειάζομαι ένα κομμάτι ή όχι, σκέφτομαι εκείνη την ημέρα που ο άντρας μου έφερε ένα ολόκληρο κέικ στο σπίτι και το στομάχι μου ανακατεύεται. Όχι λόγω της υπερβολικής ποσότητας ζάχαρης, αλλά επειδή μου λείπει τόσο πολύ…
Πριν από σχεδόν 3 χρόνια, ο άντρας μου πέθανε. Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο του παγκρέατος. Και όταν έφυγε, δεν έχασα απλώς τον άντρα με τον οποίο παντρεύτηκα. Έχασα τον καλύτερό μου φίλο. Έχασα τον άντρα που ήξερε τα πάντα για μένα και με αγάπησε ούτως ή άλλως. Έχασα τον άνθρωπο που ήταν ο φύλακας των αναμνήσεων μου. Έχασα τον άντρα που μου θύμιζε τη γυναίκα που πάντα έλεγα ότι θα ήμουν. Έχασα τον άντρα που ήξερε πώς να ηρεμήσει το χάος στη ζωή μου,πώς να με κάνει να παίρνω βαθιές ανάσες όταν δεν μπορούσα να αναπνεύσω, που ήξερε πώς να με παρηγορήσει και πότε να φέρει στο σπίτι εκείνο το κέικ σοκολάτας χωρίς να πει μια λέξη.
Και τώρα, προσπαθώ να μάθω να ζω μόνη. Να μεγαλώσω την κόρη μας. Να αντιμετωπίζω τις κακές ημέρες και να γιορτάζω τις καλές στιγμές. Και στο μεταξύ, είμαι τόσο ευγνώμων για τις στιγμές που έχω ζήσει. Για τις στιγμές μας. Είμαι ευγνώμων που ήμουν τόσο τυχερή και αγαπήθηκα από έναν τέτοιο άντρα. Δεν ξέρω αν θα τον βρω ξανά. Δεν ξέρω αν κάποιος θα με καταλάβει ποτέ όπως εκείνος. Δεν ξέρω αν κάποιος θα μου φέρει ξανά κέικ σοκολάτας, αλλά αυτό που ξέρω, είναι πόσο τυχερή ήμουν.
Ελπίζω να το έχεις. Ελπίζω έχεις εκείνο το άτομο που το κάνει αυτό για σένα. Ελπίζω να έχεις εκείνο το άτομο που σε αγαπά, σε εκτιμά και σου φέρνει αυτό που χρειάζεσαι, ακριβώς όταν το χρειάζεσαι. Και αν το έχεις, ελπίζω να το βλέπεις. Ελπίζω να το εκτιμάς. Και στις χειρότερες μέρες σου, ελπίζω να έχεις κοντά σου ανθρώπους που μαθαίνουν νέα χόμπι για να σε αφήσουν να φας με την ησυχία σου αυτό το κέικ. Αλλά πάνω απ’ όλα, ελπίζω να κοιμάσαι με τον καλύτερο φίλο σου κάθε βράδυ. Άκου τον παλμό της καρδιάς του. Παρακολούθησε την αναπνοή του. Απλώς αγάπησέ τον. Πίστεψέ με, μετά το κέικ σοκολάτας, είναι το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο».
Διαβάσαμε την ιστορία της Diana Register στο Love What Matters
Διαβάστε επίσης
Σχετικά Άρθρα
Google News