Κατά τη διάρκεια της γιόγκα η σπονδυλική μου στήλη «γλίστρησε» μπροστά- Πώς είναι να ζει κάποιος με σπονδυλολίσθηση

Κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας γιόγκα, έσπασα το κόκκαλο που βρίσκεται στην οσφυϊκή περιοχή -στην κάτω δηλαδή περιοχή της πλάτης μου. Δεν είχα ιδέα τότε, αλλά αυτός ο τραυματισμός θα έκανε τον κόσμο μου να γυρίσει ανάποδα και θα γινόταν το «μέτρο» για όλες σχεδόν τις αποφάσεις που πήρα κατά τα επόμενα χρόνια και, ενδεχομένως, για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Όταν έσπασα το οστό αυτό, έχασα και τη συνολική σταθερότητα της σπονδυλικής μου στήλης. Τελικά, ο αρχικός αυτός τραυματισμός εξελίχθηκε σ΄αυτό που ονομάζεται σπονδυλολίσθηση. Πρόκειται για μία πάθηση της σπονδυλικής στήλης κατά την οποία παρατηρείται μία μετατόπιση (ολίσθηση) ενός σπονδύλου πάνω στον υποκείμενο του. Η ολίσθηση του σπονδύλου κατά κύριο λόγο είναι πρόσθια, ενώ σε αρκετά σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να είναι οπίσθια (οπισθιολίσθηση) ή πλάγια (πλαγιολίσθηση).

Σε μένα, ένα μέρος της κάτω σπονδυλικής στήλης μου ολισθαίνει προς τα εμπρός. Και όπως γνωρίζετε, η σπονδυλική στήλη είναι ένα πολύπλοκο και αναπόσπαστο μέρος όλων των κινήσεων και περιβάλλεται από νεύρα. Από τον τραυματισμό αυτό, έχω πλέον χρόνιο πόνο. Ο πόνος αλλάζει και μπορεί να κινείται γύρω από το σώμα μου, αλλά είναι πάντα παρών στην κάτω πλάτη μου. Μερικά από τα άλλα συμπτώματα από τα οποία υποφέρω είναι η αδυναμία στα πόδια, πόνος στα νεύρα, πόνος ακόμη και στην αφή στην κάτω πλάτη μου, πόνο ή δυσκαμψία στην άνω πλάτη και τους ώμους μου, μούδιασμα και μυρμήγκιασμα στα πόδια μου. Μερικές φορές, το μούδιασμα μπορεί να φτάσει μέχρι τα ισχία μου.

Όλα αυτά τα συμπτώματα ποικίλλουν με την πάροδο των ετών και η ένταση μπορεί να αλλάξει οποιαδήποτε ημέρα. Δεν έχω καμία αίσθηση για το πώς θα ξυπνήσω. Η «σπονδυλολίσθηση» είναι σαν ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο δακτυλικό αποτύπωμα. Δεν είναι μόνο μοναδικό για εσάς, αλλά η ίδια η εκτύπωση αλλάζει συνεχώς.

Δούλεψα πολύ σκληρά με την ιατρική μου ομάδα και δοκίμασα όλες τις μεθόδους συντηρητικής θεραπείας, όπως φυσιοθεραπεία, βελονισμό, ενέσεις νωτιαίου μυελού, ανάπαυση, γλάσο και θεραπεία μασάζ. Δυστυχώς, δεν υπήρξε βελτίωση και αυτές οι θεραπείες προκαλούσαν συχνά φλεγμονή.

Καθώς η κατάστασή μου επιδεινωνόταν, το ίδιο πάθαινες και η ποιότητα ζωής μου. Χωρίς χειρουργική επέμβαση, πράγματα όπως η ικανότητά μου να δουλεύω και να ζω φυσιολογικά δεν αποτελούσε πλέον επιλογή. Ούτε όνειρα μπορούσα να κάνω για το μέλλον μου.

Έτσι προχώρησα στην επέμβαση σπονδυλικής σύντηξης στην κάτω περιοχή της σπονδυλικής στήλης μου (L4-S1). Η ανάκαμψη προϋπόθετε μια φυσική και ψυχική μάχη, γεμάτη προκλήσεις. Στα αρχικά στάδια, το επίπεδο αναπηρίας σε συνδυασμό με τον πόνο ήταν αφόρητο. Θυμάμαι να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να νιώθω παγιδευμένη μέσα μου. Δεν μπορούσα να μετακινήσω το σώμα μου, δεν μπορούσα να γυρίσω ή να σηκωθώ, δεν μπορούσα να πάω στο μπάνιο ή πιω για νερό. Ήμουν σαν…φυτό. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω σε αυτές τις στιγμές ήταν να αποδεχτώ τους περιορισμούς μου και να επιτρέψω στους γιατρούς και την οικογένειά μου να με φροντίσουν.

Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πει κανείς το εάν η χειρουργική επέμβαση «λειτούργησε». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα θεραπευτώ ποτέ τελείως, αλλά ίσως μπορώ να έχω μία ποιότητα στη ζωή μου. Οι γιατροί μού λένε πως αυτό μπορεί να πάρει και χρόνια ολόκληρα…

Κάθε μέρα, εξακολουθώ να ξυπνάω με συνεχή πόνο, ειδικά στην κάτω περιοχή της πλάτης μου. Ο πόνος είναι χειρότερος από πριν και είναι δύσκολο να μη φοβάμαι και να μη σκέφτομαι πως αυτό μπορεί να είναι η πραγματικότητά μου για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Όταν ρώτησα τον γιατρό μου αν είναι φυσιολογικό να πονώ περισσότερο από πριν, απάντησε: «Τίποτα δεν ήταν φυσιολογικό όταν πρόκειται για τον πόνο σας. Ο χρόνιος πόνος είναι πολύ περίπλοκος. Μπορεί να έχετε μια νέα πλάτη, αλλά δεν έχετε νέο σκληρό δίσκο. Ζείτε με πόνο για χρόνια σε τόσο μικρή ηλικία και ξέραμε ότι η επέμβαση που κάνετε δεν αποτελούσε θεραπεία. Μέσω της φυσικοθεραπείας, θα μπορέσουμε να αυξήσουμε την ποιότητα της ζωής σας».

Αυτή τη στιγμή είμαι σε κατάσταση αναμονής. Ο φυσιοθεραπευτής μου θέλει να αντιμετωπιστεί ο πόνος μου και το νευρικό μου σύστημα να χαλαρώσει πριν αρχίσει να προσθέτει ασκήσεις ενδυνάμωσης. Μαζί με τον γιατρό μου προσπαθούμε να βρούμε ένα «φάρμακο» για τη διαχείριση του πόνου που να λειτουργεί για μένα, μέχρι στιγμής δεν το έχουμε βρει.

Με τα χρόνια, τα προβλήματα υγείας μου ήταν μια διαρκής υπενθύμιση ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή που δυστυχώς δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Και όσο περισσότερο άρχισα να το αποδέχομαι αυτό, τόσο πιο καλά μπορώ να αντιμετωπίσω τα προβλήματά μου.

Γνωρίζοντας πλέον ότι θα ζω με χρόνιο πόνο και δεν υπάρχουν εγγυήσεις για θεραπεία, ξέρω ότι πρέπει να βρω μόνη μου έναν τρόπο για να αντιμετωπίσω όλο αυτό. Επειδή αυτή είναι η ζωή μου, αξίζει να προσπαθήσω όχι μόνο να ζω, αλλά να την αγαπήσω. Οι αναπηρίες, οι προκλήσεις και η ατυχία αποτελούν μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και του συμβολαίου που έχουμε με τη ζωή. Αλλά το ανακουφιστικό μέρος είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι απίστευτα ανθεκτικοί, ακόμη και όταν αντιμετωπίζουν τις απόλυτες χειρότερες αντιξοότητες και δυσκολίες.

Μέσω αυτής της εμπειρίας, είχα το προνόμιο να συνδεθώ με τόσα πολλά άτομα που έχουν ζήσει, ζουν και έχουν ξεπεράσει ακόμη και απίστευτες προκλήσεις με την υγεία τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν βρει χαρά, νόημα, ακόμη και ευγνωμοσύνη στη ζωή τους. Συνειδητοποιώ επίσης ότι σίγουρα δεν είμαι μόνη. Στην πραγματικότητα, υπάρχει κάποιος, κάπου, που έχει κάτι πολύ χειρότερο από εμένα.

Στο ταξίδι αυτό της «ευεξίας» μου, προσπαθώ να χρησιμοποιήσω ολιστικές μεθόδους θεραπείας που μου επιτρέπουν να αποδεχτώ καλύτερα τον εαυτό μου και αυτά που δεν μπορώ να ελέγξω. Ένα βιβλίο, μία ανάσα, ένα γεύμα, μία συνομιλία, μία σύνδεση, μία σκέψη, ένα χειρουργείο, ένα βήμα τη φορά….