«Η θεούσα μητριά μου έσκισε τις φωτογραφίες της μητέρας μου μπροστά στα μάτια μου»

Η ιστορία και τα βιώματα της Suz Evasdaughter είναι πραγματικά γροθιά στο στομάχι. Η γυναίκα έχασε στην ηλικία των έξι χρόνων τη μητέρα της και στο σπίτι μπήκε μία βαθιά θρησκευόμενη μητριά που  το μόνο που έκανε ήταν να την πληγώνει…

«Πέρασα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου. Μεγαλώσαμε σ΄ένα χωριό στο Βόρειο Γιορκσάιρ της Αγγλίας. Θυμάμαι τους δυο μας να τρέχουμε στα χωράφια ατελείωτες ώρες, να σκαρφαλώνουμε στα δέντρα και να κόβουμε μήλα. Ένιωθα τόσο χαρούμενη, ανέμελη και ασφαλής. Όταν η μητέρα μου γέννησε το τρίτο μας αδελφάκι, ανακάλυψε έναν όγκο στο στήθος κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Ο γιατρός το θεώρησε μαστίτιδα και της χορήγησε κάποια φάρμακα.

Λίγο αργότερα μετακομίσαμε κάπως πιο κεντρικά για να βρει ο πατέρας μου μία καλύτερη δουλειά και να είμαστε πιο άνετοι οικονομικά.

Εκεί θυμάμαι πως η μητέρα μου κουραζόταν εύκολα, δεν είχε τη δύναμη καν να παίξουμε μαζί. Πήγε και σε άλλο γιατρό και της είπε πως έχει καρκίνο στο στηθος. Χειρουργήθηκε, έκανε χημειοθεραπείες, αλλά ήταν πολύ δύσκολα.

Ο πατέρας μου όσο η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο έπρεπε να δουλεύει, έτσι μας πήγε σ ένα ορφανοτροφείο μέχρι να δει τι θα γίνει. Θυμάμαι εκείνη την εποχή. «Εβρεχα» το κρεβάτι μου από το στρες και έτρωγα πολύ ξύλο σαν τιμωρία γι΄αυτό Δεν μας άφηναν ούτε τα δικά μας ρούχα να φορέσουμε. Και ήθελα τόσο να φορέσω ένα ωραίο φόρεμα που μου είχε φτιάξει η μητέρα μου….

Διαβάστε επίσης: «Δεν είναι εύκολο να είσαι μητριά, θέλουμε κι εμείς κατανόηση και υποστήριξη»

–  Ο σύντροφός μου, μου ανακοίνωσε ότι δε θέλει παιδιά – Στα 43 μου είμαι μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής μου

Τελικά η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 6 ετών. Δόθηκα σε μία ανάδοχη οικογένεια, ενώ τα μικρότερα αδέλφια μου μεγάλωναν με τη βοήθεια συγγενών με τον πατερα μου. Επέστρεψα στην οικογένειά μου ένα χρόνο αργότερα και μέναμε πλέον όλοι μαζί. Εγώ βοηθούσα με τα ψώνια και το μαγείρεμα.

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πέθανε η μητέρα μου, την αναζητούσα παντού. Ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Με είχε πειράξει ωστόσο πολύ γιατί ο πατέρας μου με πίεζε να σταματήσω από το σχολείο ενώ ήμουν τόσο καλή μαθήτρια. Τα αδέλφια μου ήταν αγόρια και θα το συνέχισαν. Εμένα με προτιμούσε νοικοκυρά και όχι επιστήμονα. Ήταν τόσο σεξιστικό και είχα τόσο περιορισμένες προοπτικές.

Λίγα χρόνια μετά, ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε. Μία πολύ θρησκευόμενη γυναίκα που απαιτούσε να τη φωνάζουμε μαμά και μας μιλούσε συνέχεια για τη Βίβλο.Ήλεγχε απόλυτα τον πατέρα μου, ουσιαστικά τον είχαμε χάσει.

Στο σπίτι η κατάσταση ήταν αφόρητη. Μου απαγόρευαν να φοράω φούστες, με ανάγκασαν να φορώ κάτι φαρδιά και άχαρα ρούχα. Η γυναίκα αυτή κλείδωνε όλα τα ντουλάπια που είχαν μέσα φαγητό και μια μέρα έσκισε όλες τις φωτογραφίες της μητέρας μας λέγοντας «Δεν μπορείτε να ζείτε με το παρελθόν».

Ο πατέρας μου αντί να τη βάλει στη θέση της, δέχτηκε τα πάντα. Πλέον δεν είχαμε καθόλου χρόνο μαζί.

Λίγους μήνες μετά το ζευγάρι απέκτησε μαζί ένα αγοράκι που κακομάθανε όσο μπορούσαν. Στο σπίτι πλέον ήμασταν δύο οικογένειες. Εγώ και τα αδέλφια μου και οι υπόλοιποι τρεις. Ακόμη και για φαγητό σε εμάς έδιναν ό,τι περίσσευε με τη δικαιολογία πως εμείς τρώγαμε στο σχολείο και ήταν πάντα χορτάτα..

Τώρα συνειδητοποιώ πως μοναδικός υπεύθυνος ήταν ο πατέρας μου και όχι η μητριά μας. Προσπαθούσα να μη χάσω την πίστη μου σ αυτόν γιατί αλλιώς δε θα μπορούσα να συνεχίσω. Όταν όμως η μητριά μου με χτύπησε γιατί ζωγράφισα με κιμωλία το πεζούλι του πεζοδρομίου ορκίστηκα πως θα φύγω από το σπίτι. Ήμουν άριστη μαθήτρια κα παρόλα αυτά έπιασα δουλειά σαν καθαρίστρια σ΄ένα ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου να γδυνόμαστε από τη μέση και πάνω και μας ψέκαζε με άρωμα γιατί ήθελε να μυρίζουμε ωραια. Το άντεξα και αυτό. Γιατί ήταν καλύτερα από την κατάσταση στο σπίτι. Έχασα κάθε επαφή με την οικογένειά μου. Αργοτερα έπιασα μια δουλειά σε βρεφονηπιακό σταθμό και στα 17 μου συνέχισα τις σπουδές μου. Διάβαζα όλη μέρα και μπήκα στη νοσηλευτική σχολή.

Δεν σταμάτησα ποτέ να αγαπώ τα αδέλφια μου και όταν έκλεισα τα 20 της χρόνια ξανασυναντήθηκαν και χτίσαμε τη σχέση τους από την αρχή.

Ακόμη και σήμερα είμαστε κοντά, αγαπημένοι και αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον. Εγώ παράλληλα σπούδασα ψυχοθεραπεία και σήμερα προσπαθώ να θεραπεύω τους ασθενείς μέσω των διαφόρων μορφών τέχνης.

Παντρεύτηκα και απέκτησα μία κόρη.

Η συμπεριφορά της μητριάς μου με έχει στοιχειώσει. Δεν μου είπε καν πως πέθανε ο πατέρας μου. Έτσι πήρα την απόφαση και έκανα τη ζωή μου βιβλίο. Ήταν μέρος της δικής μου θεραπείας όταν έγινα μάνα.

Σήμερα, νιώθω δυνατή και ευτυχισμένη».

Tο εξώφυλλο του βιβλίου της