Την παρακάτω ιστορία αφηγείται στο Good Morning America η πασίγνωστη ρεπόρτερ του τηλεοπτικού δικτύου ABC Zohreen Shah.
“Στην αρχή πίστεψα ότι έπαθα εγκεφαλικό.
Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήταν λες και ολόκληρη η αριστερή πλευρά του προσώπου μου είχε ‘πέσει’. Το μισό μου πρόσωπο ήταν εντελώς παγωμένο.
Ούρλιαξα, έκλαψα και κάλεσα ασθενοφόρο.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα ήταν αυτά που μου επιβεβαίωσαν και αργότερα. Είχα μόλις πάθει παράλυση Bell, μια σπάνια διαταραχή των νεύρων, κατά την οποία το μισό πρόσωπο μένει προσωρινά ‘παγωμένο’ για μερικές εβδομάδες -ενίοτε μήνες. Η εικόνα της πάθησης συχνά παρερμηνεύεται για εγκεφαλικό.
Το σοκ που παθαίνεις είναι μεγάλο. Θέλεις να βάλεις μια μάσκα και να μην ξαναβγείς από το σπίτι σου ποτέ.
Η δουλειά μου, όμως, είναι στην τηλεόραση. Είμαι μπροστά στις κάμερες διαρκώς. Και το πρόσωπό μου… πρέπει να φαίνεται. Για την ακρίβεια, την ίδια εκείνη μέρα είχα συνέντευξη και θα έπρεπε να την κάνω με το πρόσωπό μου σε αυτή την κατάσταση, για ένα βίντεο που θα έμενε για πάντα online.
Η παράλυση Bell ενεργοποιείται στα… καλά καθούμενα
Η παράλυση Bell προσβάλλει κάθε χρόνο περίπου σχεδόν 1 στους 5.000 ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες ηλικίας από 30-60 ετών.
Αν το ψάξετε λίγο θα δείτε πολλές αναρτήσεις ανθρώπων που τους έχει συμβεί. Ακόμα και ο Τζορτζ Κλούνεϊ και η Αντζελίνα Τζολί το έχουν πάθει. Κάτι αντίστοιχο εμφάνισε πρόσφατα και ο Τζάστιν Μπίμπερ.
Οι γιατροί πιστεύουν, ότι μπορεί γι’αυτήν να ευθύνεται κάποια μεταδοτική λοίμωξη.
Όταν σου συμβαίνει, το νεύρο που επιτρέπει στους μύες να ελέγχουν τις εκφράσεις του προσώπου σταματά να επικοινωνεί με τον εγκέφαλο και έτσι δίνεις την εικόνα, ότι το μισό σου πρόσωπο έχει παγώσει. Δεν κινείται και έτσι σε πολλούς ανθρώπους κρεμά, ενώ μπορεί να εξογκωθεί και το μάτι.
Στην δική μου περίπτωση, για να βεβαιωθούμε, βέβαια, ότι δεν είχα πάθει εγκεφαλικό, μεταφέρθηκα αμέσως στο νοσοκομείο.
Εκεί μου έκαναν διάφορα τεστ, βεβαιώθηκαν ότι κουνώ χέρια και πόδια κανονικά και μου ζήτησαν να κινήσει το κούτελό μου. Η μια πλευρά δεν κουνιόταν.
Αφού έγινε η διάγνωση μου έδωσαν στεροειδή και σταγόνες για το μάτι.
Στη συνέχεια, με διαβεβαίωσαν, ότι στις περισσότερες περιπτώσεις σε 2 εβδομάδες με 6 μήνες θα έχω επανέλθει. Πίστεψα, λοιπόν, σε αυτό.
Μπορούσα όμως να δουλέψω;
Από ιατρικής άποψης, δεν υπήρχε λόγος να μην δουλεύω. Και αυτό ήταν καλό, γιατί είχα τόση πολλή δουλειά που διαφορετικά θα πήγαινε πίσω. Θα με δέχονταν στην τηλεόραση, όμως; Τελικά, σκέφτηκα να κάνω τη συνέντευξη εμφανίζοντας μόνο το ένα προφίλ μου και κάπως έτσι η κατάσταση “σώθηκε”.
Η παράλυση Bell, όμως, δεν είναι μόνο θέμα εμφάνισης
Πολύ σύντομα άρχισα να κυκλοφορώ με μάσκα, καθώς όποιος με έβλεπε στον δρόμο με κοιτούσε παράξενα.
Ξάπλωνα κοιμηθώ και το ένα μου μάτι δεν έκλεινε. Προσπαθούσα να το κλείνω με το χέρι ή κάθε τόσο να βάζω σταγόνες. Κατέληγα να κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό.
Αυτό κράτησε εβδομάδες. Δυσκολευόμουν να δω από αυτό το μάτι -οι γιατροί μου έλεγαν ότι είναι φυσιολογικό, αφού διαρκώς στεγνώνει.
Επηρέασε ακόμα και την ομιλία μου. Κάποιες λέξεις με “μπ” ή “π” δεν τις πρόφερα σωστά, επειδή τα χείλη μου δεν κινούνται κανονικά. Χρειάστηκε να προσπαθώ πολύ περισσότερο στα σπικάζ.
Για να μη σας πω τι γινόταν, όταν πήγαινα να πιω νερό από το ποτήρι… Το μισό κατέληγε στο πάτωμα. Και καλαμάκι δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Ακόμα και το λούσιμο ήταν δύσκολο, γιατί δεν μπορούσα να κλείσω το μάτι μου για να μην μπει σαμπουάν.
Κι όμως αντί για θλίψη νιώθω ευγνωμοσύνη
Παρά όλη αυτή την ταλαιπωρία, ωστόσο, νιώθω πιο χαρούμενη έπειτα από τη διάγνωσή μου. Δεν ήταν εγκεφαλικό και δεν θα έχει σοβαρά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Ένιωσα σαν η ζωή να μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και μια ευγνωμοσύνη που θα με βοηθήσει να συνεχίζω.
Σίγουρα κάποιες στιγμές με έπαιρνε από κάτω. Είχα, όμως, τον άνδρα μου να με αγκαλιάζει και να μου λέει, ότι όλα θα πάνε καλά.
Σκεφτόμουν διαρκώς, ότι αν παρ’ελπίδα το πρόσωπό μου δεν επανερχόταν ποτέ, ίσως θα έπρεπε να αλλάξω επάγγελμα -η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδια. Για πόσο ακόμα θα το έκρυβα;
View this post on Instagram
Η επαναφορά
Ευτυχώς, όμως, τα πράγματα άρχισαν να φτιάχνουν.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω άδεια. Πήρα ό,τι φάρμακο υπάρχει διαθέσιμο στη Δύση, έκανα βελονισμό, πήρα βότανα, πήγα σε χειροπρακτικό. Πέρασα χρόνο με καλούς φίλους. Μίλησα με άτομα που έχουν βρεθεί στη θέση μου.
Κάποια στιγμή, κάτι φάνηκε να συνδέεται ξανά και το πρόσωπό μου άρχισε σταδιακά να κινείται. Περίπου 40 μέρες μετά, άρχισε να κλείνει το μάτι μου. Πενήντα μέρες μετά ένιωθα ότι μπορώ κάτι να κινήσω. Σχεδόν στο δίμηνο δύσκολα καταλάβαινε κάποιος πως κάτι έχω πάθει. Σύντομα ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στην δουλειά με το πρόσωπό μου να δείχνει σχεδόν εντελώς κανονικό.
Η ευγνωμοσύνη που ένιωσα, όταν κατάφερα να κοιτάξω ευθεία στην κάμερα ξανά και να κινήσω με κάθε λεπτομέρεια το πρόσωπό μου… δεν περιγράφεται!”
Διαβάστε ακόμα:
Σχετικά Άρθρα
Google News