Ανακοίνωσα στο σύντροφό μου που είμαστε 2,5 χρόνια μαζί πως είμαι έγκυος κι εκείνος μου είπε ότι είναι ερωτευμένος με άλλη

«Μια στιγμή… μια στιγμή μονάχα αρκεί για να φέρει τα πάνω κάτω. Να φέρει τούμπα τη ζωή σου και εσένα την ίδια αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη. Ναι, μια στιγμή αρκεί για να μετατραπεί το όνειρό σου σε… εφιάλτη!

Η ιστορία μου μπορεί και να μοιάζει με ηλίθιο σενάριο ταινίας, από αυτά που τα βλέπεις και λες: μακριά από εμάς. Όμως, είναι πέρα για πέρα αληθινή και ναι συνέβη σε εμένα.

Με τον σύντροφό μου ήμασταν μαζί 2,5 χρόνια. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο μέναμε μαζί και η καθημερινότητά μας ήταν όπως ενός παντρεμένου ζευγαριού που είναι μέσα στα μέλια. Είχαμε τα μικροπροβλήματά μας, αλλά ποτέ δε τα υπολόγιζα ως σοβαρά ή ως κρίση στη σχέση μας, αφού αυτά συμβαίνουν στη συμβίωση. Και οι φίλες μου που το συζητούσαμε, τα ίδια μικροθεματάκια και γκρίνιες είχαν.

Σχετικά άρθρα: Το αριστερό μου χέρι ήταν νεκρό – Ο πατέρας μού «δώρισε» τα οστά του και σήμερα παίζω ακόμη και πιάνο

– Αυτή είναι η ωμή αλήθεια του θηλασμού μου- Ματωμένες θηλές, πόνος και απόγνωση

Αν και δεν είχαμε ορίσει ημερομηνία γάμου, η σχέση μας ήταν με… σκοπό το γάμο, αφού είχαν γνωριστεί και οι οικογένειές μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους τελευταίους μήνες κάναμε ελεύθερα έρωτα. Δεν είχαμε πει: πάμε να κάνουμε ένα παιδί (δεν θέλαμε να μπούμε με αυτό τον τρόπο στη διαδικασία για να μην αγχωθούμε κιόλας), αλλά σίγουρα δεν είχαμε πρόβλημα αν θα ερχόταν ένα παιδί.

Μεταξύ μας δεν είχαμε συζητήσει το θέμα του παιδιού, αλλά εγώ μέσα μου κάθε φορά που αδιαθετούσα, ένιωθα περίεργα κι άρχισα να προβληματίζομαι μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Δε μοιράστηκα μαζί του την ανησυχία μου, γιατί δεν ήθελα να τον βάλω σε αυτή τη διαδικασία, αλλά και γιατί όπως είπα, δεν είχαμε επίσημα πει να ξεκινήσουμε προσπάθειες να αποκτήσουμε παιδί.

Σχετικά άρθρα: 27χρονη ζούσε με μία «ωρολογιακή βόμβα» μέσα της- Νόμιζε πως απλώς αδυνάτισε ξαφνικά

Τον τελευταίο καιρό, εκείνος άρχισε να απομακρύνεται. Ήταν κακόκεφος, νευρίαζε με το παραμικρό, ενώ όταν αναγκάστηκε και αυτός να μείνει στο σπίτι για τήλε-εργασία ήταν σαν τον έκλεινες σε φυλακή. Τον έβλεπα περιορισμένο, ένιωθα μάλιστα μερικές φορές πως ήταν ένα θηρίο ανήμερο κλεισμένο σε κλουβί. Αλλά υπέθετα πως οφειλόταν στην όλη κατάσταση που βιώνουμε.

Τα τελευταία βράδια, πριν τη μεγάλη αποκάλυψη, δεν ερχόταν καν στο κρεβάτι. Ήταν με τις ώρες μπροστά από το λαπτοπ. Ξενυχτούσε πάνω από αυτό κι εγώ νόμιζα πως ήταν, είτε για τη δουλειά του είτε γιατί ήθελε με αυτό τον τρόπο να ξεχνάει την όλη κατάσταση.

Ένα πρωινό ξύπνησα με εμετούς. Ήμουν χάλια. Ένιωθα σαν άρρωστη. Θεωρήσαμε ότι θα έχω κάποια ίωση. Τα συμπτώματα συνέχισαν και τις επόμενες ημέρες και είπαμε να κάνω προληπτικά ένα τεστ covid. Έκανα και βγήκε αρνητικό.

Ένα άλλο τεστ, όμως, που έκανα στη συνέχεια βγήκε θετικό… Ήμουν έγκυος! Το τεστ το έκανα μόνη μου στο σπίτι. Εκείνος είχε βγει έξω για να κάνει κάποιες δουλειές. Η χαρά που πήρα ήταν μεγάλη.

Θα αποκτούσαμε παιδί. Και ως ρομαντική που είμαι και πάντα θέλω να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά της ζωής, σκέφτηκα πως αυτό το παιδί θα είναι η χαρά, το γέλιο και το φως που θα έρθει να μας πλημμυρίσει σε αυτές τις μαύρες μέρες.

Αλλά πόσο έξω έπεσα. Όταν επέστρεψε, έτρεξα να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω. Είχα σχεδιάσει να φτιάξω ένα δείπνο για δύο το βράδυ κι εκεί να του ανακοινώσω την εγκυμοσύνη μου. Όπως κι έγινε.

Αλλά, ω Θεέ μου, εγώ του ανακοίνωνα ότι είμαι έγκυος κι εκείνος ότι είναι ερωτευμένος με μια άλλη γυναίκα! Τσίμπαγα τον εαυτό μου παντού, με γέμισα μελανιές μέχρι να καταλάβω ότι αυτό που ζούσα ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Εκείνος με σκυμμένο το κεφάλι προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι; Πως την καρδιά δε μπορείς να την ελέγξεις. Πως δεν το ήθελε πως αυτό το παράνομο είναι κάτι πολύ δυνατό και δεν θέλει να με κοροϊδεύει.

Μου είπε να ηρεμήσουμε λίγο και τις επόμενες ημέρες να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Μα, ποιες αποφάσεις; Να τον συγχωρήσω; Να δεχτώ ότι είναι ερωτευμένος με μια άλλη και να του ευχηθώ «κάθε ευτυχία»; Και το παιδί; Πώς μπορεί να μην το υπολογίζει;

Δύο ημέρες μετά επέστρεψε στο σπίτι – δεν ήξερα και ούτε με ένοιαζε πού ήταν – και μου ανακοίνωσε πως από τη στιγμή που ερωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα δε μπορεί να είναι μαζί μου. Πως δεν έχουμε καμιά τύχη μαζί, ακόμη και αν προσπαθήσουμε για μια δεύτερη φορά. Ναι, συμφώνησα μαζί του. Το γυαλί αναμεσά μας δε ράγισε απλά. Έγινε θρύψαλα.

Και το παιδί; Ήταν το μόνο που τον ρώτησα. Μου είπε να αποφασίσω εγώ. Αν θέλω να το γεννήσω, εκείνος θα το αναγνωρίσει, αλλά δε μπορούσε να υποσχεθεί πως στο μέλλον θα μπορεί να είναι τυπικός ως πατέρας. Γιατί η δική του άποψη ήταν να τερματιστεί η εγκυμοσύνη.

Δεν ήθελα να ακούσω άλλα. Τον έδιωξα από το σπίτι. Έμεινα κλεισμένη μέσα στο σπίτι. Την απόφαση αυτή θα την έπαιρνα εγώ. Και την πήρα: θα φέρω στον κόσμο το παιδί. Θα το γεννήσω και θα το μεγαλώσω μόνη μου. Από αυτόν δεν θέλω τίποτα. Δεν θέλω να αναγνωρίσει το παιδί μου, δεν θέλω να έχει καμία σχέση με εμάς.

Όσο για την άλλη γυναίκα, δε μπήκα καν στη διαδικασία να μάθω ποια είναι, αν γνώριζε, αν γνωρίζει… Δεν με ενδιαφέρει να του κάνω κακό, να τον εκδικηθώ. Αυτός ο άνδρας μου έδωσε τη μεγαλύτερη προδοσία, αλλά και το μεγαλύτερο δώρο: το παιδί».