«6 χρόνια μου έλεγαν ότι οι κρίσεις μου ήταν λόγω περιόδου, αλλά είχα καρκίνο στον εγκέφαλο»

Είχε συχνά τρομακτικές κρίσεις που την άφηναν σχεδόν “παράλυτη” και χωρίς να μπορεί να πει κουβέντα.

Όμως οι γιατροί θεωρούσαν ότι ήταν κάτι απλό που οφειλόταν στην περίοδό της. Έξι χρόνια μετά ανακάλυψε ότι ήταν κάτι πολύ σοβαρότερο που θα μπορούσε να της στοιχίσει τη ζωή.

Μετά την περιπέτειά της, στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους.

«Μεγαλώνοντας, είχε τη στερεοτυπική εικόνα για το τι ήταν οι κρίσεις. Ένας άνθρωπος που καταρρέει και πρακτικά χάνει όλες του τις αισθήσεις, σωστά; Λάθος!

Άρχισα να βιώνω περίεργες καταστάσεις σχεδόν στα μισά της εφηβείας μου. Για λίγα λεπτά. Δεν μπορούσα να μιλήσω, αισθανόμουν ότι ο τρόμος θα με καταπνίξει. Δεν μπορούσα να γράψω ή να διαβάσω κατά τη διάρκεια αυτών των επεισοδίων. Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου μού έλεγαν ότι απλώς δείχνω σαν ζαβλακωμένη.

Και όλα αυτά τα επεισόδια τα πάθαινα περίπου κοντά στην περίοδό μου. Όταν είπα στον παθολόγο μου και αργότερα στον γιατρό μου στο κολλέγιο τι μου συνέβαινε, μού είχαν πει, ότι είχα προεμμηνορροϊκό σύνδρομο και μου έγραφαν αντισυλληπτικά. Βέβαια, αυτά δεν έκαναν τίποτα για να μετριάσουν τον πρόβλημά μου. Κι εγώ τυφλά δεχόμουν αυτή τη διάγνωση. 

Προς το τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζα ψυχολογία, τα περίεργα αυτά συμπτώματα άρχισαν να με επηρεάζουν όλες τις ημέρες του μήνα, όχι μόνο τις ημέρες του κύκλου.  Οι φίλοι μου που με έβλεπαν να έχω επεισόδιο ήταν σαν να έβλεπαν φάντασμα. Ακόμη όμως, και άλλοι γιατροί στους οποίους απευθύνθηκα, μού έλεγαν ότι είναι μία προεμμηνορροϊκή διαταραχη, μία πιο σοβαρή εκδοχή του συνδρόμου.  Μου είπαν επίσης ότι έχω κρίσεις πανικού. Έτσι, συνέχισαν να μου γράφουν αντισυλληπτικά χάπια και μου σύστησαν να δω έναν ψυχίατρο για αντικαταθλιπτικά, πράγμα το οποίο έκανα. 

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους στη σχολή, δεν μπορούσα να πάω πουθενά, επειδή φοβόμουν ότι θα είχα κάποια κρίση μέσα στον κόσμο. Οι άνθρωποι θα έλεγαν: “Τι στο καλό συμβαίνει με σένα;” και ήταν ντροπιαστικό να πρέπει να πεις “Α, απλά έχω προεμμηνορροϊκό σύνδρομο”

Σε αυτή τη φάση, ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου. Καμία από τις φίλες μου δεν είχε πάθει κάτι ανάλογο, αλλά όταν ρώτησα τους γιατρούς μου γιατί ήμουν η μόνη που παθαίνει κάτι τέτοιο, μού απαντούσαν: “Μην ανησυχείς, είναι απλά ένα προεμμηνορροϊκό” ή “Είναι απλά μία κρίση πανικού”. 

Όμως, όταν επισκέφθηκα κάποια στιγμή τη  μητέρα μου, εκείνη έγινε μάρτυρας ενός τέτοιου επεισοδίου μου.  Είχα μία κούπα καφέ στα χέρια μου και από το πουθενά μου έπεσε και πάγωσα. Η μητέρα μου με πήγε στα επείγοντα, αλλά ο γιατρός με ρώτησε δύο ερωτήσεις: αν έχω πάρει παράνομες ουσίες ή είχα καταναλώσει αλκοόλ εκείνη την ημέρα. Απάντησα πως όχι, και τότε εκείνος με έστειλε για αιματολογικές εξετάσεις προκειμένου να μετρηθούν τα επίπεδα ουσιών και οινοπνεύματος.

Αν και με κάλυπτε η ασφάλεια της μητέρας μου εκέινη την περίοδο, έπρεπε να πληρώσω 1000 δολάρια για αυτήν την άνευ αξίας επίσκεψη, καθώς με έστειλαν σπίτι χωρίς διάγνωση.

Λίγους μήνες αφότου αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, οι κρίσεις με έπιαναν τόσο συχνά που το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν μόλις ξυπνούσα κάθε πρωί ήταν πόσες κρίσεις θα με πιάσουν μέσα στη μέρα. 

Ένα πρωί πήγαινα για μία συνέντευξη σχετικά με δουλειά. Με έπιασε κρίση με αποτέλεσμα να τρακάρω. Ευτυχώς, γλίτωσα με γρατσουνιές και κανείς άλλος δεν έπαθε το παραμικρό. Τελικά, πήγα στον παθολόγο μου, ο οποίος μου συνέστησε να δω νευρολόγο, έξι χρόνια αφότου παραπονιόμουν για τα συμπτώματα. 

Ο νευρολόγος μού έκανε ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, το οποίο έδειξε ότι είχα περίπου 20 επεισόδια κάθε μέρα. Είκοσι. Διαγνώστηκα με καταμήνια επιληψία, το οποίο σημαίνει ότι οι ορμονικές αλλαγές που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της περιόδου οδηγούν σε τέτοιες κρίσεις. 

Ανακουφίστηκα, καθώς είχα μία διάγνωση για το τι τελικά συμβαίνει με μένα. Όμως, δεν κράτησε για πολύ. Κανένα από τα φάρμακα δεν με “έπιανε”. 

Έξι μήνες μετα κι αφού τα φάρμακα δεν είχαν καμία επίδραση, ο νευρολόγος μού συνέστησε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου. Δεν είχα ακούσει νέα από τον γιατρό για περίπου τρεις μήνες, έτσι πίστεψα ότι τα αποτελέσματα θα ήταν καλά. Όμως, η μητέρα μου παρατήρησε ότι τα επεισόδια επιδεινώνονταν κι έτσι κάλεσε εκείνη το γιατρό για να ρωτήσει σχετικά με τα αποτελέσματα. 

Όταν επιτέλους ο γιατρός μάς τηλεφώνησε, θεώρησα ότι θα ρωτούσε πώς πάει η θεραπεία. Αντ’ αυτού μου είπε: “έχω κάποια νέα για σένα. Έχεις όγκο στον εγκέφαλο”.  Πήρε τρεις μήνες για να μάθω τα νέα, καθώς το προσωπικό του γραφείο κατά λάθος είχαν αρχειοθετήσει τα αποτελέσματα των εξετάσεων, χωρίς να ρωτήσουν πρώτα τον γιατρό αν τα είχε τα εξετάσει. 

Κοιτώντας πίσω, ένιωσα τόσο χαζή που άφησα να περάσει τόσος πολύς χρόνος χωρίς να γνωρίζω τα αποτελέσματα. Όμως έπειτα από χρόνια που οι γιατροί μου έλεγαν ότι ήμουν καλά και είχα προεμμηνορροϊκό σύνδρομο και κρίσεις πανικού, αρνούμαι πεισματικά να δεχθώ τη σοβαρότητα της κατάστασής μου. 

Όταν ο γιατρός μου είπε ότι ήταν όγκος, ένιωσα έναν καταιγισμό συναισθημάτων. Η άρνηση να το αποδεχθώ ήταν σαν φούσκα που έσκασε. 

Ενώ ήμουν ανακουφισμένη που είχα μία απάντηση για αυτές τις κρίσεις, από την άλλη φοβόμουν τι θα ακολουθούσε. Ένιωσα προδομένη από τους γιατρούς που περνούσαν αψήφιστα τα συμπτώματά μου όλα αυτά τα χρόνια. Άφησα στα χέρια τους την εμπιστοσύνη μου, την υγεία μου και κοιτάξτε πού βρέθηκα.

Ο όγκος, που έγινε κακοήθης, ήταν στον αριστερό μου κροταφικό λοβό, που επηρέαζε τον ιππόκαμπο και την αμυγδαλή. Αυτή η περιοχή του εγκεφάλου ελέγχει τους φόβους και την έκφραση, ανάμεσα σε άλλα. 

Ήμουν σχεδόν 24 ετών και καταδικαζόμουν σε θάνατο. Τον Μάρτιο του 2010 μού αφαιρέθηκε όσος όγκος ήταν δυνατό. Μπήκα σε παρακολούθηση, έκανα συχνά μαγνητικές και οι γιατροί εξέταζαν εξονυχιστικά, αν θα ξαναμεγαλώσει. 

Ευτυχώς, είχα τη στήριξη της μητέρας και του φίλου μου. Λίγους μήνες μετά την επέμβαση, υποβλήθηκα σε λογοθεραπεία. 

Στην αρχή είχα προβλήματα να βρω τις λέξεις. Θυμάμαι τον λογοθεραπευτή να κρατά ένα μολύβι και να με ρωτά τι είναι αυτό, ενώ εγώ απαντούσα: Χριστούγεννα. Ήξερα ότι ήταν μολύβι, αλλά δεν μπορούσα να βρω τη λέξη. 

Ευτυχώς, σιγά σιγά επανήλθα. 

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά έχω μικρά μόνο επεισόδια, γνωστά ως άυρες, μία με δύο φορές το μήνα. Αλλά ως εκ θαύματος δεν είχε μεγαλώσει ο όγκος. 

Το να ζω χωρίς αυτές τις κρίσεις έκανε τη ζωή μου απείρως καλύτερη, αλλά ζω με τις παρενέργειες της επέμβασης. Μερικές φορές δυσκολεύομαι να μιλήσω όπως θέλω. Είμαι 34 ετών. Συχνά συγκρίνω τη ζωή μου με των φίλων μου που μοιάζουν να κάνουν πολλά πράγματα και υπενθυμίζω στον εαυτό μου αυτό που πέρασα. 

Θα ήθελα να πω σε όλες τις γυναίκες να μην αποδέχονται μία διάγνωση ή μία θεραπεία που δεν εξαφανίζει τα συμπτώματα. Μην περιμένετε, μερικές φορές μπορεί να αποβεί μοιραίο. Μην αφήσετε να περάσουν χρόνια για την τελική διάγνωση».

Σχετικά Άρθρα
«Οι γιατροί ανακάλυψαν τον καρκίνο μου μετά από επέμβαση στην κοιλιά, όπως της Κέιτ Μίντλετον»
«Οι γιατροί ανακάλυψαν τον καρκίνο μου μετά από επέμβαση στην κοιλιά, όπως της Κέιτ Μίντλετον»
Ζευγάρι θέλει όταν πεθάνει να μπει στην «κατάψυξη» με κρυογονική ελπίζοντας να επανέλθει στη ζωή
Ζευγάρι θέλει όταν πεθάνει να μπει στην «κατάψυξη» με κρυογονική ελπίζοντας να επανέλθει στη ζωή
«Έχω ακόμη περίοδο στα 52 μου και δεν βλέπω την ώρα για την εμμηνόπαυση»
«Έχω ακόμη περίοδο στα 52 μου και δεν βλέπω την ώρα για την εμμηνόπαυση»
Orini Melissa: Ποιος είναι ο μελισσοκόμος που έχει γίνει viral με τις χιλιάδες μέλισσες στο σώμα του (vid)
Orini Melissa: Ποιος είναι ο μελισσοκόμος που έχει γίνει viral με τις χιλιάδες μέλισσες στο σώμα του (vid)
Ο άνθρωπος που ζούσε επί 70 χρόνια σε σιδερένιο πνεύμονα - Η συγκλονιστική ιστορία του
Ο άνθρωπος που ζούσε επί 70 χρόνια σε σιδερένιο πνεύμονα – Η συγκλονιστική ιστορία του
Συγκινεί η Κριστίνα Άπλγκεϊτ για τη σκλήρυνση κατά πλάκας: «Ζω μια κόλαση»
Συγκινεί η Κριστίνα Άπλγκεϊτ για τη σκλήρυνση κατά πλάκας: «Ζω μια κόλαση»

Ακολουθήστε μας στο Google News
και ενημερωθείτε πρώτοι για τα νέα άρθρα του